Semi-finale

[p. 16]

Het leven op aarde

Ik zit op ons tweeling-graf en ween
om verloren liefde, verspilde jeugd.
Een hond staart mij aan: onbegrijpelijk
zulk een zelfbeklag van de botten.

Kijvende wijven staan rondom mij heen
te ruziën om het wisselgeld;
de was-vrouw, de ben-vrouw,
de zalnooitmeerzijn-vrouw.
Wat riekt hun luidruchtigheid muf!

Straks komt de lachende maan met z'n neonlicht, -
tijd dat ik gauw weer de zerksteen optil
en binnen mijn holte het duister in glip.
Ach, dat zelfs grafstille stilte kan rotten...