Semi-finale

[p. 12]

Corridors

Ik wandel door de lange corridors der stilte,
met slechts mijn voetstap hoorbaar op de marmervloer,
kort, droog en zonder echo. Schreden zonder wil te
belanden in het voorportaal dat naar beneden voert,
de nacht in van de kelders, van het souterrain
vol boze geesten die hun schaduwen vermengen
met spinrag van herinneringen en de brijn,
bruin opgedroogd en kleverig van oud tranen plengen.

Ik wandel heden over een verspild verleden,
maar heden is óók nacht, alleen heel stil...
Vergane paperassen, stuivend stof om te vertreden
is wat nog overbleef. De ingeslapen wil
om nog een wijle voort te gaan, niet bij de pakken
droefgeestig neer te zitten, achterom te staren
naar 't sluipend ongedierte: ratten, kakkerlakken
en pissebedden, uitgebroed in molm van dwaze jaren.

't Is beter moeizaam weer de trappen te bestijgen
waar open wandelgangen, lege loggia's zich strekken
rondom besloten kamers waarin dierlijk hijgen
mij verontrust. Niet één bewoner wekken,
slechts de nacht in kijken, zelfs al zijn er dan
geen ochtendsterren te bekennen, ook geen dageraad.
Alleen omdat de toren - tel maar - dertien slaat,
abrupt een einde maken aan de zelfgesprekken
en zelfs de zachtste zucht te onderdrukken.

Als een man.