De glorende dag

[p. 46]

Parsifal

Heeft niet uw Graal slechts dragen mogen
de Reine Dwaas..
Hoe mocht ik, uw hoog mededoogen
zeer kennend, dan te dragen pogen
in hartes schrijn
dit heilig wereld-groot geluk,

Als ik van liefde niet ontstegen
der aard gewoel,
langs verre zonne-klare wegen
wis wist de glans van zachte zegen
stil neer-gedaald:
de wijding van 't verkoren zijn.

En nu ben ik de dwaas, wiens handen
zijn wit-als-sneeuw...
de nar wiens beide oogen branden
van liefde, die glas-hardere wanden
als was versmelt
en warmt in nieuwer schoonheids zon.