De glorende dag

[p. 21]

Sonnet

‘Wij hebben haar samen vermoord, nietwaar?’
(Helêne Swarth)

Wij hebben haar samen vermoord, nietwaar,
in het holst van de nacht vermoord...
haar kreten heeft niemand immers gehoord,
en jij hebt haar gelegd op de baar....

En ik heb haar smeeken toch wel gesmoord,
en die doek geslagen om haar...
En je bent daarom toch geen moordenaar,
want ze sluimert nu ongestoord.

Mij verraden zul je toch immers niet doen?
O, kijk, hoe ze sluimert zoo zacht...
o mijn Trots, ben je nu tevreden, zeg,

voor al-tijd gaat ze nu immers weg...
weg, weg, in de eeuwige donkere nacht...
lach nu, want ze is jou toch vermoord ten zoen.