Messen

18

Nadat we vanuit een cel de politie hadden gebeld en ze verteld hadden dat er op dat en dat adres een schietpartij had plaatsgevonden en dat er twee gewonden waren, bracht Jiri me naar Edda von Bodenpitz. We spraken af dat we elkaar de volgende dag om twaalf uur bij Ormby zouden ontmoeten.

Edda von Bodenpitz luisterde met stoïcijnse kalmte naar mijn verhaal. Toen ze haar huwelijk in duigen zag vallen, pinkte ze even een traantje weg, maar dat was alles. De schok kwam later wel. Ze gaf toe dat ze wist dat haar halfbroertje fascistische sympathieën had. Hij had een pathologische haat tegen alles wat communistisch en Russisch was. Toen ik mijn verhaal beëindigd had, stond ze op om onze glazen te vullen. We dronken wodka. Ze gooide een nieuw houtblok op het vuur dat in de haard brandde en ging weer zitten.

‘Mijn grootvader...,’ zei ze. ‘Ik weet niet of hij dat alles aan zal kunnen.’ Ze staarde lange tijd in de vlammen. Toen wendde ze zich abrupt naar mij toe. Ze glimlachte eigenaardig. ‘Jij hebt mij vanavond aangeraden om met de halve wereld naar bed te gaan.’ ‘Aangeraden is te veel gezegd,’ protesteerde ik.

‘Maar daar kwam het op neer.’

Ik zei niets.

‘Laat ik dan maar een begin maken,’ zei ze en legde haar armen om

[p. 155]

mijn hals en drukte zich tegen mij aan. Onder haar kimono had ze niets aan. Ze rook naar wodka en Franse zeep. Ik duwde haar van mij af en zei: ‘Moet je horen, omdat ik nou dat geld heb teruggebracht. Ik wil niet beloond worden. Op zo'n manier...’ Ik had een beetje moeite met de formulering van mijn zinnen.

Ze fronste haar wenkbrauwen en keek mij kwaad aan. ‘In het ziekenhuis, de eerste keer dat ik je zag, wilde ik al. Maar toen was ik nog keurig verloofd.’ Ze hief haar hoofd op en haar mond kwam snel naderbij. Ik zette mijn glas neer. Ik moest wel.

Tegen vijven, ze lag diep in slaap, stond ik op, kleedde mij aan en nam een taxi naar Grinzing. Beate von So-und-So werd pas wakker nadat ik haar raam bijna had ingeslagen. Ze deed het raam open, tuimelde terug naar haar bed en zei slaapdronken: ‘Waar was je?’

Ik klom naar binnen. ‘Ik heb gewerkt.’

Ze sliep alweer. Ik kleedde mij uit en kroop naast haar in bed. Om acht uur liep er een wekker af. Ze liet zich vloekend uit bed vallen en even later hoorde ik badkamergeluiden. Een bad dat volliep, een douche, geplons. Ik sliep weer in.

Tien minuten later werd ik gewekt door iets koels. Ik opende mijn ogen en vond een mond op mijn lippen. Een mond die naar tandpasta smaakte. De mond hoorde bij een slank, jong lichaam dat naar badolie geurde en dat naast mij in bed gleed en mij omarmde. Een vloed van helblond haar kriebelde langs mijn gezicht en mijn armen. Daar gingen we weer.

Ik stond om elf uur gekraakt op, douchte, kleedde me aan en schreef een afscheidsbrief aan Beate. Toen pakte ik mijn koffertje en reed in de Volkswagen naar het Imperial Hotel. Niemand legde mij een strobreed in de weg toen ik naar Ormby's kamer liep. Maar deze keer had ik ook mijn grijswitte pak aan, met een blauw Amerikaans overhemd en een Italiaanse das. Jiri was er al. Hij zat met Ormby voor het bureau gillend van de lach de foto's te bekijken.

Ze hadden ze in twee stapels gesorteerd. Ormby mocht alleen gebruik maken van de opnamen waarop Jiri en ik niet te herkennen waren. Dat was de voorwaarde. Jiri kreeg de negatieven van de andere opnamen. Ormby bestelde een ontbijt voor mij bij de roomservice en gaf mij de foto's. Ze waren geweldig. Daarna vertaalde ik de bandopname voor hem. Hij schreef mijn vertaling in steno op en zei dat hij het artikel al klaar had, maar de dialoog er nog moest inlassen. Het

[p. 156]

materiaal zou 's avonds per telex naar Amerika gaan.

Jiri vertelde dat er in de Weense ochtendpers een berichtje had gestaan over een schietpartij waarbij twee gewonden waren gevallen, maar er werden geen bijzonderheden gegeven en er werd niet vermeld wie de slachtoffers waren.

Toen de koffie op was en de eerste sigaret achter de kiezen zat, belde ik Sirpa op. De verbinding met Praag kwam snel tot stand. Ik wond er geen doekjes om en zei na de gebruikelijke introductie woorden: ‘Kun jij vandaag nog met een vliegtuig hier naar toe komen?’

Ze was even stil, toen grinnikte ze: ‘Er gaat er een om zes uur.’

‘Zou die vol zijn?’

‘Vast niet.’

‘Hoe lang kun je blijven?’

‘Dat hangt van jou af.’

‘Ik heb nog wat geld en zou best ergens rustig in een pensionnetje willen kruipen. Jij?’

De buit van de vorige avond bedroeg tweeduizend gulden.

‘Wie niet. Ik heb nog veertien dagen vakantie over van vorig jaar.’

‘Afgesproken?’

‘Afgesproken. Haal je me af op het vliegveld?’

‘Nogal logisch.’

De rest van de dag gebruikte ik om wat klusjes op te knappen. Ik reed langs Mutti Christof om te kijken of er nog post was gekomen en vond er de televisiecheque van 750 gulden. Des te beter. Ik voelde me een rijk man. Daarna bracht ik de auto terug naar Heer Skcecency.

Om vijf voor zeven stond ik voor de ingang van de Opera. Precies om zeven uur stopte er een grote zwarte auto. Een geüniformeerde chauffeur stapte uit, tikte aan zijn pet en vroeg: ‘Herr Stefan?’

‘Inderdaad.’

‘Stapt u in.’

Jiri had voor een auto van de Tsjechische ambassade gezorgd. Een uur later stonden Sirpa en ik tegenover elkaar. We glimlachten onwennig. Ze zag er uit als een zilveren wolk in haar bontjas. Ik kuste haar voorzichtig op haar wang en snoof haar parfum op. Mitsouko. ‘Waar gaan we naar toe?’ vroeg ze toen we naar de auto liepen. De chauffeur droeg haar bagage.

‘Naar Salzburg.’

[p. 157]

Op kosten van de Tsjechische ambassade woonden we in een pension in Salzburg. Het was een eigenaardig pension. Er waren weinig andere gasten. Maar er stopten vaak auto's waar zwijgende mannen uit stapten, die het huis binnengingen en die je dan nooit meer zag. Ik had er zo mijn eigen ideeën over. De eigenaresse kookte als een duivelin. Ze maakte op mijn verzoek iedere dag een andere Balkanspecialiteit. Na een week begon Sirpa te klagen dat ze te dik werd.

Salzburg is een lieve stad. Ook 's winters. Er is een theater dat een redelijk niveau heeft, er wordt veel muziek gemaakt en er zijn heel fijne cafés.

De onwennigheid en de onzekerheid tussen ons was over toen we na vier uur rijden in Salzburg aankwamen en was na een dag veranderd in een intimiteit en een tederheid alsof we elkaar al heel lang kenden. Ze was een schat en een droom in bed. Ik werd stapelverliefd op haar. Ik vertelde haar de hele geschiedenis, inclusief de bedscènes in de laatste nacht. Ze was even jaloers maar zei toen: ‘Nou ja, dat is beroepsrisico.’ Beroepsrisico? Van welk beroep? Daar werd ik even stil van.

Valt er verder nog iets te vertellen? De wandelingen, de nachten en al die andere dingen die verliefden samen delen, kent iedereen uit eigen ervaring en wie die ervaring niet heeft, kan literatuur raadplegen.

De bom barstte na drie dagen. De opschudding die het artikel in het Amerikaanse magazine verwekte, was misschien niet zo groot als Jiri had gehoopt, maar in ieder geval werden alle Messen gearresteerd. De Oostenrijkse kranten spraken vergoelijkend over padvindersmentaliteit en rijke lui's grillen, maar de Tsjechische ambassade maakte bekend dat zij over gegevens beschikte waaruit bleek dat de hele affaire een veel ernstiger karakter had. Zij weigerde die gegevens aan de politie te geven, omdat zij vreesde dat het materiaal dan zou verdwijnen. Zij wilde het pas op de rechtszitting ter attentie van de aanklager aanbrengen. De Oostenrijkse regering protesteerde fel tegen de belediging van haar ambtenarenapparaat. Er volgde een politiek conflict.

Na tien dagen kwam er een telefoontje voor mij. Het was Jiri. Ik wist niet eens dat hij nog in het land was. Hij vroeg hoe we het hadden en ik vertelde hem dat het net wittebroodsweken waren en de hele mikmak. Hij onderbrak mij en zei: ‘Ik heb net een tip gekregen van ons contact op het hoofdbureau van politie. Ze zijn je op het spoor

[p. 158]

en willen je arresteren. Er is al een auto onderweg. Je moet onmiddellijk het land uit.’

‘Jezus.’

We moesten razendsnel pakken. Sirpa huilde. Ik kan niet zeggen dat ik me lekker voelde. Enfin, het afscheid.

De auto bracht me naar München. Op de terugweg naar Wenen zou hij Sirpa afhalen. Ik stapte midden in de stad uit. Ik was er nooit eerder geweest. De chauffeur tikte aan zijn pet en was weg. Met twee koffers en een schrijfmachine stond ik op het trottoir. Gelukkig had ik nog vrij veel geld over. Ik kocht een krant en ging in een café de huuradvertenties bestuderen. Ten slotte had ik een kamer nodig. Ik had nog een manuscript af te schrijven en het materiaal voor een tweede boek zat in mijn kop.