Vyt zijn eygen Latijn, in Hipponacte, Dulcis puella, geschreven aen Thavmantis bereyt sijnde om met den gesant Bvzanval naer Vranckrijck te reysen.
SOet meyské, laetste vier, dat my altijt sal prangen
Int diepste van mijn hert, en in de sinné hangen,
Soo lang als ick aenschou dat liefelick gesicht
Van Phoebi goudé hooft, de vader van het licht,
Soet meysken wilt dit woort, alst immers soo moet wesen,
Geschreven voor het laetst, van uwen dienaer lesen,
Niet dat ick hopen wil dijn yseren gemoet
Veel harder als een klip, int midden van de vloet
Van d'ongebaende zee, bevochten van den regen,
Gegeesselt van den windt, daer mede te bewegen,
Maer op dat ghy vol trots, hoo veerdich ende wreet,
Noch eens u herte moocht verheugen in mijn leet.
Vaert wel onmenschlick dier, ick sal gaen ballinck wesen
Bey van ons vaderlandt en van u soete wesen.
Vaert nu wel voor het lest. het vonnis dat ghy geeft
Sal worden overleyt, als ghy niet meer en leeft.
VVy breken door den tijdt, en senden naer ons leven
Ons boden over al, die goe getuygnis geven
VVie dat wy sijn geweest. ick sweere by mijn pijn,
Dat ick u naer mijn doot een groote vleck sal sijn.
Doch ghy slaet in de windt dees woorden ende reden
Met een gesloten oor, en spot met mijn gebeden.
Hoort maer eens aen dit woort. wat dat het oock mach sijn,
Dat mijn hoochmoedich hert soo lang' houdt in de pijn,
Het sy de hoofsche locht, oft het geduerich praeten
Van die dy volgen naer, recht slijpers van de straeten,
| |
Bequaem om niet te doen: een volck dat ongeleert
De wijsheyt niet en kent, geleertheyt niet en eert.
Die u met ydelheyt het moedich hert ontsteken,
En niet dan roock en windt, en groote staeten spreken:
De deucht wort niet verkleynt. zy staet als eenen wandt
Diep in der aerdt gegrondt, altijdt in eenen standt,
Vast, sterck en onbeweecht: en sonder aen te hooren
Het oordeel van het volck, of sich daer in te stooren,
Blijft altijdt dat zy is, en let niet wat men secht,
En is in niemandts macht, is boven vrouwen recht.
Met desen pandt sal ick, waer my de winden drijven,
En mijn fortuyne leyt, altijdt te vreden blijven.
En of my schoon de zee smijt yewers aen een endt
Van eenen dorren kant, daer ick ben onbekent,
Schipbreuckich, sonder vrient, en sonder gelt of panden,
Gelijck het die wel gaet die doolt in vreemde landen,
Soo sult ghy noch verstaen, dat die ghy doet dit spijt,
Van Princen wordt gekent, van Koningen gevrijt.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd