Prins Peter

[p. t.o. III]

[p. 1]

Het zieke prinsje wil niet beter worden.

‘Ach, schei nou alsjeblieft uit!’

‘Maar, koninklijke hoogheid, ik...’

‘Ik kàn het niet langer aanhooren. Ik verveel me zoo.’

En het zieke prinsje keerde zijn gezicht naar den muur en de oude hofdame schoof onrustig op haar stoel heen en weer. De dokter had gezegd, dat het prinsje moest bezig gehouden worden en dat men alles moest doen om hem op te vroolijken.

‘Koninklijke hoogheid!’

Maar het kind gaf geen antwoord en de hofdame

[p. 2]

zag niets dan een stukje van zijn kleine handen, die zich in wanhoop tot vuisten balden. En daar zoowaar begon hij zachtjes te huilen. Nu had de oude hofdame een vriendelijk hart en kon niet goed anderen zien schreien en van het prinsje hield zij heel veel; daarom zei zij met haar zachtste stem: ‘kom, mijn prinsje, kom!’

Doch het kind antwoordde niet, maar bleef doorschreien.

‘Ik zal den koning gaan halen,’ zei toen de hofdame en zij verliet de slaapkamer en klopte aan de deur van het vertrek, waarin de vorst altijd werkte.

‘Binnen,’ riep de koning.

De hofdame maakte een buiging en zei: ‘Majesteit, zijn koninklijke hoogheid doet niets dan schreien en hij wil niet, dat ik hem voorlees.’

‘Ik kom,’ antwoordde de koning en hij ging met de hofdame naar de kamer van den prins. Nog steeds lag het kind met zijn gezicht naar den muur en nog steeds schreide hij heel zacht en waren zijn kleine handen gebald.

[p. 3]

‘Peter, mijn ventje,’ wat scheelt er aan, vroeg de koning en hij keerde het gezichtje van het prinsje naar zich toe.

‘Och, grootvader, ik verveel me zoo en de gravin leest zoo vervelend. En al die boeken zijn zoo saai. Het is zoo verschrikkelijk om ziek te zijn!’

En harder snikte het prinsje, zoo diep ongelukkig, dat de oude hofdame zich omkeerde, want haar oogen werden vochtig. En de oude koning zweeg ook even en streelde slechts het hoofdje van zijn kleinzoon.

‘Ja maar, Peter, je moet ons niet zoo bedroefd maken. Wij vinden het ook naar dat je ziek bent en nu doe je ons nog verdriet aan! Kijk de gravin eens en zij houdt toch zooveel van je.’

‘Och, Majesteit, het is niets,’ zei de goede oude gravin van Dasburg tot Doesburg à Duisburg. En zij snoot zich heel hard den neus.

‘Wil mijn kleine Peter beloven vandaag stil naar de gravin te luisteren?’

‘Maar al die dikke boeken zijn zoo vervelend,’ herhaalde het prinsje met een stem, waarin snikken klonken.

[p. 4]

‘Zal ik dan nog eens iets voorlezen uit het leven van koning Peter den Zevende?’

‘Nee, nee, ik kan het droomen!’

‘Zullen we dan nog eens dammen?’

‘Ik win altijd en het verveelt me,’ zei het prinsje.

‘Maar, Peter, mijn flinke, kleine jongen,’ zei de koning, ‘je doet ons zoo'n verdriet, als je zóó bent. Hoe kan je dan beter worden?’

‘Ach, grootvader, ik wil niet beter worden, ik kan niet beter worden. Ik ben de ongelukkigste jongen uit het heele rijk.’

En het zieke ventje verborg zijn hoofd aan de breede borst van den koning en snikte hartstochtelijk.

‘Mijn arme, lieve ventje,’ zei de vorst en er liepen een paar tranen langs zijn wangen en zij bleven in zijn baard hangen.

Weer snoot de oude gravin haar neus.

‘Zal ik dan maar niet lezen,’ vroeg zij.

‘Wil mijn zieke jongen dan maar wat gaan slapen,’ vroeg de koning.

‘Ja, ja,’ knikte het prinsje.

[p. 5]

‘Dan laat ik de gordijnen zakken,’ zei de hofdame, ‘en dan speel ik hier naast heel zachtjes dat mooie slaapliedje.’

‘Ja, ja,’ zei het kind vermoeid.

‘En dan ga ik wat verzinnen om mijn Peter op te vroolijken. Maar dan nu gaan slapen en ons niet meer zoo bedroefd maken.’

En de oude vorst legde het kind heel zacht weer in de kussens neer, bukte zich over hem, drukte zijn lippen op het kort geknipte haar van den knaap en verliet zachtjes de kamer. In het ziekenvertrek liet nu de hofdame alle gordijnen neer en toen zette zij zich in de aangrenzende kamer voor de piano en zong met haar bevende stem een heel oud slaapliedje, terwijl zij zacht haar vingers over de toetsen liet gaan. Toen hield zij even op om te luisteren of het prinsje sliep. Zij hoorde niets. Het kind had dus niet gemerkt, dat zij zweeg. Doodstil was het nu in de vertrekken van den prins. Als van heel verre scheen het gefluister der boomen in het park te komen. Zonder zich te verroeren bleef de oude vrouw zitten en keek in het halfduister, waar het zieke prinsje in het groote ledikant lag, en

[p. 6]

zij mijmerde, mijmerde, met lijnen van droefheid rond haar mond.

Ook de koning mijmerde in zijn werkvertrek. Hij kon zich niet met zijn gedachten bij zijn werk bepalen. Telkens zag hij het diep-treurige gezichtje van zijn kleinzoon voor zich en telkens klonken de snikken in zijn ooren. En al heen en weer loopende, voelde de koning zich steeds bedroefder worden. Hij dacht aan zijn vrouw, die lang, lang geleden gestorven was, aan zijn zoon, die op de jacht een ongeluk gekregen had, aan zijn schoondochter, die den dood van den kroonprins, haar gemaal, niet had kunnen overleven. En van al die dooden was hem niemand gebleven dan zijn kleine Peter, die nu al sedert lang ziek was en misschien nooit meer als andere kinderen zou kunnen loopen en spelen.

De koning zuchtte diep en zoo alleen met zijn herinneringen en zijn verdriet was het hem of zijn werkvertrek hem te benauwd werd. Het scheen of de boomen in het bosch hem wenkten en de vorst daalde dan ook de marmeren trappen van zijn paleis af. Eerbiedig groetten de schildwachten, want iedereen

[p. 7]

hield van den ouden koning en als hij zoo met gebogen hoofd in het park liep, dan wist men, dat het verdriet naast den vorst ging.

Peinzend schreed hij door het prachtige park, maar het was of de zon dien dag voor hem niet scheen, of de hemel zich niet weerkaatste in den spiegel der vijvers, de zwanen niet sierlijk dreven op het water, het vlekkelooze marmer der beelden zich niet afteekende tegen het groen der boomen. Verdiept in zijn gedachten liep de vorst verder en als werktuigelijk begaf hij zich in het groote bosch, zoo uitgestrekt, dat de inwoners van de omliggende dorpen er ook in wandelen mochten. In het woud stonden eeuwenoude eiken en ook slanke beuken en witte berken. Het was er zoo stil, en de bladeren ritselden er zoo vredig, de zon wierp er zulke gouden schijnsels, dat onder die boomen de koning zich altijd getroost voelde.

Toen hij er nu luisterde naar het koor van wind, bladergeritsel, insecten en vogels, zag hij een wandelaar aankomen, die ook verdiept in zijn gedachten scheen, zoodat hij den vorst niet opmerkte.

[p. 8]

Beiden moesten elkander voorbijgaan en toen zij dat deden, keken zij beiden op en groetten elkander diep. Want de eenzame wandelaar was ook een koning, al zat hij niet op een troon.

Maar heel veel onderdanen had hij toch, want zijn rijk was dat der schoonheid en wie daar binnenkwam, luisterde naar zijn verhalen.

Plotseling schoot er een gedachte door het hoofd van den koning.

Hij keerde zich om, liep den wandelaar achterna, tikte hem op den schouder en zeide: ‘Heer dichter.’

‘Majesteit?’

Nu vertelde de koning van zijn zieken kleinzoon en dat alles den jongen verveelde. En terwijl hij sprak, liepen weer de tranen den koning in zijn baard.

Toen dacht Fantasio na en hij zeide: ‘Majesteit, ik wil het prinsje nu en dan wat vertellen. Vindt u dat goed?’

De koning greep de hand van Fantasio en drukte die dankbaar.