Trinette

(1913)–Herman Heijermans– rechtenstatus


III. Met een vloek sloeg Frans 't glas op de tafel. De scherven vlogen in 't rond. Madame Zu, die al 'n kwartier tegen den Italiaan en Frans, beiden, had geraasd, hield verschrikt op, bang voor 't andere glaswerk. Ze kende haar kostganger. Zonder een woord verder te spreken, smeet hij nijdig de restanten van 't voetstuk in 'n hoek, ging norsch den weg op. 't Was 'n goddelijk-mooie avond, 'n donkerder kleuring,
[pagina 23]
bijna nog dag. Verkoelend suisde de wind door de boomen, soms met 'n speelschen ruk takken en blaren in 'n wuivend gestoei opblazend, soms roerend 't groen in 'n wiegende wipping. Monotoon soesde 't lispelend gewrijf en geschuur, 'n vaag koor van niets. Beneden in 't dal wasemde wittige damp over velden, als 'n lichte rook, adem van monsterlong in koude lucht. Om de rotswanden, hoog in de wolken, gierden vogels, zwarte stippen. Frans hield rechts aan. Bij de beek, die weinig water hield, deed hij schoenen en kousen uit, waadde door 't stroomend vocht, wierp zich aan den anderen oever in 't hooge gras. Daar bleef hij liggen, 't hoofd op de handen gesteund, kijkend naar wegdrijvende wolken, boven. Droombeelden doezelden voor z'n oog, Hij zag zich zelf bij Bonnat, in de tent, gekleed in 'n vleeschkleurig tricot.... toejuichingen van opgewonden publiek.... 'n worsteling.... 'n bloot lichaam.... Z'n knie op 'n hijgende borst.... Midden in z'n mooiste droomerijen werd hij opgeschrikt door 't roepen van z'n naam. Hij herkende de stem van Trinette. Tòch gaf hij geen antwoord, bleef achter 't groen verscholen lachend kijken. 't Meisje stond besluiteloos. Als Frans er was klonk altijd 't bekende jodelgilletje, waarmee gidsen der grot elkander aanroepen. Teleurgesteld zette ze zich op den anderen oever. Frans trok van plezier de grashalmen uit den grond, gluurde haar aan met oogen tintelend van pret. Nu ging ze langzaam liggen, kauwend op 'n boomblad, richtte zich weer ongeduldig op, stak 't eene been naar voren, trok treuzelend schoentjes en kousen uit, sloeg de rokken omhoog, als 'n dikken mantel, en slenterend doorwaadde ze 't water op haar beurt. In 't midden der bedding bleef ze staan, dol met 't bloote been plassend, dat schuim en door strooming verbroken kringen om haar heen dwarrelden. Zoò zag ze er uit als 'n kleine watergodin, mystisch omhuld door
[pagina 24]
de scheemring; 't witte vleesch glanzend van vocht, 't kopje in dartlende speelschheid, zich zelve toeknikkend in den rimpeligen spiegel. Frans giegelde, nam 'n aardkluit, mikte met onderdrukte schaterpret. 't Water plaste vinnig op, bespatte Trinette met schuim, nijdige strepen en stralen. Verblind wreef ze 't vocht uit de oogen, keek pruilend naar de plaats, waar ze nu z'n groote hoofd zag opsteken. ‘Cristi, wat doe je me schrikken!’ Hij brulde van 't lachen. Toen klom ze langs den oever naar boven, zette zich bij hem. Hij had zich op z'n rug geworpen, rukte haar naar zich toe, ‘... Nee, laat me Frans, laat me nou!’ ‘Eén zoen....’ ‘Nee, nee!....’ Maar hij had zich van haar meester gemaakt, drukte z'n mond op de kleine lippen. Met 'n gevoel van weerzin trok ze zich kribbig terug. ‘Laat me nou!... 'k wil niet meer gezoend worden!’ ‘Waarom kom je dan hier?’ ‘Om 't je te zeggen!...’ Eén oogenblik keek hij haar met z'n strakke, groene oogen aan. .... ‘'t Is goed.’ ‘Je mot d'r niet boos om zijn....’ ‘Nee. 't Is goed.’ ‘De pastoor heeft....’ ‘Bliksems, meid, vraag ik je wat? Laat me met rust. Hoepel op!....’ Kwaadaardig wentelde hij zich op de andere zij, 't gezicht afgekeerd. Tranen schoten in haar oogen. ‘Frans.... Frans!....’ Hij verroerde zich niet, toonde alleen zijn breeden rug. ‘.... Frans!.... Frans!’
[pagina 25]
Zachtjes alleen 'n neuriën. ‘.... Frans!....’ ‘Crénom.... Wil je me met rust laten?’ ‘.... 'k Meende 't zóó niet....’ ‘Heb je ooit 'n gezicht getrokken, als 'k je pakte?’ ‘Nee.... maar....’ ‘Waarom begin je dan nóu met je fratsen.... je verdraaide kuren?’ ‘'k Weet 't niet.... 'k voel da'k.... da'k niet goed doe....’ ‘Niet goed?.... Ben je gek geworden?.... Donderpraatjes van je pastoor!.... Niet?.... Mag 'n neef z'n nicht niet pakken?....’ .... ‘Ja.... ja.... maar.... je doet zoo vreemd....’ Hij draaide haar weer z'n gezicht toe, doorboorde haar met z'n groote groene oogen, lachte met 'n zinnelijken lach. ‘Zeg.... Zeg.... Hou ie van me, Trini?’ ‘Ja.... ja,’ zei ze half-angstig. ‘Pak me dan....’ Bevend boog ze zich voorover naar z'n groote lippen. Onverschillig liet hij 't zich welgevallen. .... ‘Weet je hoe lang je me nog hier ziet?’ ‘Wat meen je?’ ‘Hoe lang 'k nog in Rochefort blijf?’ ‘Jij?.... Ga je heen?’ ‘Zondag.’ ‘Jij?.... Waarheen?’ ‘Naar Brussel....’ ‘Ben je gek, Frans?’ ‘'k Ga twintig franken per avond verdienen.... athleet.... Eindelijk wa'k zoo lang wou!....’ ‘Nou?.... wat zeg je?....’ ‘Ga.... Ga.... je van me weg?’ ‘Hoor je dan niet, wa'k zeg?’ Ze liet zich voorover vallen, begon krampachtig te snikken. .... ‘Jij weg!....’!.... Jij weg!... Blijft d'r niemand over om van te houden!...’
[pagina 26]
‘Malligheid.... je moeder.... Romaine....’ Zachtjes nam hij haar in z'n gespierde armen, drukte haar tegen zich aan. ‘Als je van me hield.... zou je niet gaan. Ik wil niet, dat je gaat!’ ‘Domme meid.... groote gans.... Is Brussel zoo ver?... Zoek d'r ook 'n betrekking.... Schrijf an tante Adrienne...’ ‘Tante Adri is.... hier!...’ ‘Wel crénom, vraag d'r of ze je niet gebruiken kan... Brussel is mooi!... Jezus, Brussel is zoo groot!... Je hebt d'r altijd pleizier.... We zouen 'r samen uitgaan.... en.... als 'k genoeg verdien trouwen we.... Wat?...’ Door haar tranen heen begon ze te lachen. De schemering viel meer en meer. Achter de rotsen gloorde 'n vuurrood licht, warme weerkaatsing der zon. Zwarte, uitgeveegde strepen vlokten er door met 'n helle glanzing van geel. Mollig lijnden zich omtrekken van steengevaarten. De wind blies harder, ontsnappende stoom in de blaren. Voorzichtig nam hij haar bloote voetje in de groote, vereelte handen, warmde, streelde het. Ze liet 't toe. ‘Kijk me niet zoo an.... Frans....’ Hij antwoordde niet. Driftig drukte hij haar in z'n armen, gloeiend van passie. Z'n borst hijgde. Met de armen weerde ze hem af. ‘Nee Frans.... Nee!... laat me!’ ‘Trini.... Trini,’ fluisterde hij hartstochtelijk.... ‘wees niet bleu.... we trouwen toch....’ ‘Nee!.... Laat me los!.... Jezus!.... Laat me los! Frans! Frans!....’ ‘Crénom!.... Crénom!....’ Als 'n woesteling wierp hij zich op haar, woedend over haar tegenstand, maar hij gleed uit door z'n drift en op 'tzelfde moment ontsnapte ze, hoorde hij haar door 't water plassen.
[pagina 27]
‘Trinette!.... Trinette!....’ Hij holde haar na, afglijdend van den rotsoever, bleef verschrikt staan. Op den anderen oever teekende zich de silhouette van Pascal. Een eindje verder liep 't paard voor de leêge kar. Pierre keek grimmig naar zijn dochter, zei geen woord. Toornig klemde hij de pijp tusschen de tanden, wees met 'n kort, driftig gebaar naar 't dorp. Als 'n schichtig, opgejaagd hert snelde ze voorbij den dreigend-zwijgenden vader, voorbij 't rustigstappende paard, verdween pijlsnel. 't Was in eén enkel oogenblik gebeurd. Toen balde Pierre de vuist tegen z'n neef, die in 'n lompe, half-verlegen houding aan de overzij stond en volgde met snelle passen de dreunende kar. Met gebogen hoofd liep hij naast 't paard.... Hu! Hu!.... Allez!.... Vanzelf hield 't beest voor de staldeur stil. Pierre stiet dikke rookwolken uit, gespte bedaard den buikriem los, lichtte de trekstang uit den haak. Minette schokte vroolijk den stal binnen, knabbelde aan de ruif. En de voerman zette zich neer op den haverbak, luisterde naar 't malsche smakken van 't beest. Toen maakte hij 't tuig los, wierp 'n handvol haver door 't gras, bleef nog even toekijken en sloot de staldeur. In de huiskamer zaten Marianne en Adrienne bij 't zachte licht der lamp. Zwijgend nam Pierre bij de tafel plaats. Lachend keek de schoonzuster toe: .... ‘'k Wou dat Jean wat minder, jij wat meer praatte....’ Pascal mompelde iets onverstaanbaars. .... ‘Waar is Trinette, Marianne?....’ De vrouw haalde de schouders op. ‘Waar is ze?’ - herhaalde hij knorrig.
[pagina 28]
Even keek Marianne om, wijzend naar boven. Pierre stond op. Vette rookkolommen dampten uit z'n pijp. Bij de trap spuwde hij op den grond. De treden kraakten onder z'n logge voeten. Boven sloeg 'n deur dicht, hoorde men stemmen, verward. Toen 'n bons, gegil. ‘Jezus!.... Wat gebeurt er?’ ‘Niks,’ zei Marian onverschillig. Duidelijker klonk 't leven. .... ‘Blijf toch zitten, Adri.... 't Is niks.... Hij ranselt Trinette....’ 't Spektakel hield op. Pascal kwam weer binnen, kalm. Z'n pijp was stuk.

Vorige Volgende

III.