De zoon en de dochter aten.
De ouwe man keek naar de horren, omplast door het zonlicht dat langs de witte gordijntjes in stadige hijging droop.
Het was langzaam drie-hoog 'n hel geworden, nou vader sinds zes jaar niet meer loopen kon.
Eerst hadden ze hem opgepast, verzorgd, vertroeteld voor zoover ze 't financieel konden, had zij 'r naaihuis 'r an gegeven om 'm niet alleen te laten - vroeger verdienden ze alle drie - hadden ze geduldig verdragen z'n buien van kindsche prikkelbaarheid.
Maar je went an alles, an ziekte, ellende èn lamme beenen.
As-ie zàt vergat je op den duur dat-ie stakkerig, hulpeloos was, zàg je 'm gezond drinken, gezond eten, gezond bewegen.
En omdat-ie nooit over pijnen klaagde, z'n pijpje rookte, z'n krantje las, z'n opmerkinkjes maakte over wat in de straat gebeurde, kregen ze ten slotte alleen oog voor het met den dag verergerend humeur, voor z'n vlaagjes drift, z'n kregelig mokken over kleinigheidjes, z'n plotsling onzinnig opstuiven over 'n slecht geboterde boterham, 'n geluid dat 'm hinderde, 'n vlieg die 'm plaagde.
Dàn - gedreven door het gedesequilibreerde van z'n gestel - keef-ie, zeurde-die, zei-ie alle venijnigheidjes die 'm invielen, verstoorde-die de dagrust en de nachtstilte, beheerschte-ie het klamme, laag-zolderige kamertje als een geraffineerde tyran.
Verstandige, taktvolle lieden zouden mogelijk geduld hebben - z'n zoon, 'n boekbinder, z'n dochter, 'n naaister, waren al jàren dat gedrens, dat onredelijk ruziemaken beu.
Auteursrecht onbekend