Aagje, 't ouwelijk hoofdje gebogen, lachte de Zee toe, knikklend alsof ze 't wist. En d'r ouwe, bruinrimplende handen dekten 'r spichtige knietjes en 'r wit, barstig haar piekte de muts uit.
Verder, in 't bundlen van 't groen, waren de andre menschen van 't dorp, vlamde 't rood van een jak, lichtte het wit van 'n muts, builde het zwart van 'n rok.
En de kindren zaten joelend bijeen, schettrend en schreeuwend en stoeiend.
En 'n oud tanig mannetje met een jekker van bruinvalig linnen, 'n hoogen hoed op z'n krulligen wit-bol, leunde gedwee op 'n stok, schuintjes voorover.
De zon die was weg.
Purperen schijn schoof in het grijs van de luchten, waar de kim nog zilverig vaagde.
Doch het water grauwde sterker en 't branden aan 't strand, waar de bommen leien met sperende masten en dreigende wimpels, werd witter - heesch klonk 't geraas.
Toen werden de kinders ook stil.
Maar opeens brandde op 't zwart silhouet van 't voorst drijvend scheepje een geel-priemend licht, dat zwierde en zwaaide en vreemde letters beschreef in 't aankomend zwart van den avond.
En op 't àndre scheepje, zwart en scherp van contour, zwaaiden ze óok met vurig-bevende lichtjes, die hupten en wenkten, verdwenen, bewogen. Menschen kon je niet zien. Je zag zwarte lijntjes en 't zwaaien van vonkende sterren.
‘Hoera!’, schreeuwde Gerrit, zwakjes gebarend.
En plots begonnen op 't duin de geteerde bezem, de geteerde boomtak, de geteerde stok-met-het-stroo hel-op te vlammen. Gerrit en Adam en Gijs zwaaiden er mee dat 't spetterend knapte.
Op de scheepjes antwoordden ze ijvrig.
Het waren zoo lichtjes die mekaar groetten, de
Auteursrecht onbekend