zongen - òm wat te zingen: ze waren zoo den heelen dag bezig geweest...,
.... 'k Heb zoolang met de foekepot geloopen,
.... 'k heb geen geld om brood te koopen....
.... Foekepotterij - foekepotterij....
.... Geef me 'n centje dan ga 'k voorbij....
Ze zagen 'm niet, marcheerden voort - 't eene liedje na 't andre inzettend.
Héélemaal achteraan, de kousjes afgezakt, 't broekje los, 'n groene tak langs den grond slierend, hevig snikkend omdat-ie de gróóten niet bij kon houen en ze geen notitie van 'm namen, stapte Jo, 't jongste zoontje van Willem.
Vlak bij 't boschje bleef-ie achter, snikte 't uit.
‘Broer!’ - riep Jan, glimlachend-opzittend.
Broer keek geweldig-huilend, de koontjes gebold tot bij de wenkbrauwen, naar Oom in 't gras.
‘Kom jij maar hier, broer - willen ze niet dat je meedoet?’
‘Nee,’ huilde het kind, de tranen inwrijvend met smakelijke slijkhandjes: ‘... ikke niet en Sjuul wèl....’
‘Nou da's héél gemeen,’ troostte Jan - en niet gewend met kindren om te gaan, snoot hij viesvoorzichtig den neus van 't ventje....
‘En wie zegt dat je niet mee mag doen?’
‘Pauw.... En toen het-ie me geknepe....’
‘Wel, wel, wel!... En wat heb jij toen gedaan?’
‘Toen heb 'k 'm met me stok dood geslage,’ fantaseerde komiek-ernstig het kind.
‘Geweldig!’, lachte Jan: ‘wil jij bij mij wat zitten - broer?’
‘Nee - soldaatje spelen,’ hield de rakker aan.
‘Hè, broer, blijf nou wat bij me!’
‘Néé,’ zei het kind kribbig en bang dat Oom 'm
Auteursrecht onbekend