Schetsen. Deel 4 (onder ps. Samuel Falkland)

(1905)–Herman Heijermans– rechtenstatus



[pagina 113]
Per telephoon. Burksen was naar de veemarkt geweest, kwam eerst tegen den namiddag thuis. In den ruimen slagerswinkel waren de knechts bezig beenderen af te krabben. Jan hakte naarstig gehakt. Ze grinnikten toen de baas zijn jas uittrok en den hangriem om den dikken buik gespte. ‘Niks geweest?’ vroeg Burksen. ‘Nou òf,’ antwoordde Jan, geheimzinnig de lippen plettend. ‘Wat dan? Wat dan?’ zei Burksen ongeduldig. ‘De ooievaar!’ schaterde Jan en de andere knechts stonden te schudden van pret. ‘De ooievaar? - De ooievaar? Wat klets je toch!’ viel de patroon ongeduldig uit. De deur van de winkelkamer werd geopend en zijn vrouw wenkte verlegen. Nijdig stapte Burksen naar achter. ‘'t Is me wat móóis,’ zei zijn vrouw bezorgd en ze sloot de deur. ‘Praat toch niet met hàlve woorden!’ snauwde hij. ‘Antje heeft 'n kind gekregen’... ‘Antje?’ herhaalde hij zoo verbluft, dat de vrouw te lachen begon. ‘Antje!’...
[pagina 114]
‘Antje?’... Hij moest er bij gaan zitten. Dàt was onmogelijk. Hij had zelf twaalf kinderen. Nee, dan moesten ze 't toch wel gemèrkt hebben. En Antje! Antje de dienstmeid die zoo doodfatsoenlijk was. ‘Waar is ze?’ vroeg de dikke slager, meer verbaasd dan kwaad. ‘Boven.’ ‘Op d'r kamer?’ ‘Ja.’ ‘Zóo,’ zei hij grimmig: - ‘en is 't kind gezond.’ ‘Ik heb de dokter laten halen. - 't Is 'n jongen.’ ‘Zóó,’ zei hij eindelijk kwaadaardig. Want zulk 'n schandaal in je huis was niet pleizierig. Een beklante winkel en aan alle zijden buren. Hij moest er 't zijne van hebben, liep op z'n kousen naar boven om de meid uit te hooren en wee den knecht die er schuld aan had! * _* * Na een poos kwam hij beneden, op zijn manier aangedaan, snoot druk z'n neus liep de kamer op en neer. ‘Heeft ze je àlles verteld?’ vroeg de vrouw. ‘Ja,’ gromde hij. ‘En?’ ‘En! En!’ zei hij bot: ‘en - en - je kunt nog wel hónderdmaal én vragen - De ouwe historie!... Verleid... De arme meid!... Zoo'n goeie meid! Ze legt me te snikken dat je hart breekt. - En wat 'n engel van 'n jongen, hè? - Heb je 'm gezien! Kolossaal! Nòu al haar! - Is de logeerkamer in orde?’ ‘Ja. - Wou je?’...
[pagina 115]
‘Natuurlijk. Hou je mond! Ik laat 'r niet in die dakkamer. Wil jij daar leggen in die omstandigheden’... ‘Maar Dolf’... ‘Hou je mond!... En geef 'r versterkende middelen. - Kook wat bouillon’... ‘Wel heb ik ooit!’ ‘Jawel - schiet maar op!’... ‘En wie is de vader?’ vroeg zij nieuwsgierig. ‘De vader!’ barstte hij los: ‘de vader! Wacht is even!’ Woedend vloog hij op de telephoon toe, draaide geweldig aan de kruk. ‘Juffrouw!... Kom nou juffrouw!...’ Er kwam geen antwoord. 't Hapert wel eens. Eindelijk Tingelingeling. ‘Aansluiten met Koning!’... ‘Maar Dolf - wat ga je doen?’ vroeg de vrouw angstig. ‘Dat zal je hooren,’ zei hij geweldig. Het schelletje ging over. Het gesprek begon. ‘Spreek ik met Koning?’ ‘Ja. Met wie spreek ik?’ ‘Met Burksen. Is meneer Buis op kantoor?’ ‘De boekhouder?’ ‘Ja. Die wou ik is even wat zeggen’... ‘'k Zal 'm roepen’... Rang. De haak aan den toestel. ‘Maar Dolf... wat dóe je toch,’ herhaalde de slagersvrouw... ‘Stil... hou je mond!... Maak liever bouillon klaar!... Hallo! Hallo!... Is daar iemand?’... Daar had je 'm! Nou kon-ie eerst goed van leer trekken! ‘Spreek ik met Buis?’ ‘Ja - ik ben Buis’...
[pagina 116]
‘Meneer - je ben 'n ploert!’.... ‘Kan u niet verstaan’... ‘Je ben 'n schobbejak!’ ‘Wat zeg u?’... ‘Ik zeg dat je een schobbejak ben!’... ‘Ik versta u niet. U praat te hard. Met wie spreek ik?’ Burksen snoof geweldig, trachtte zachter te spreken. ‘Met wie je spreekt? Met Burksen!’ ‘Wat blieft u?’ ‘... Ik blief niks. Je ben 'n ploert!’... ‘... Meneer,’ zei de verre stem, ‘u is onbeschaamd. Ik ken u niet’... ‘Je zal me wel leeren kennen!’ schreeuwde Burksen. Er werd afgescheld. Driftig draaide Burksen eenige malen aan de kruk. ‘Hallo! Hallo!’... ‘Ik zeg dat u 'n schobbejak is’... ‘Meneer ben je gezond of gek of ben je verkeerd aangesloten?’ ‘Nee om de drommel niet! Ik ben de slager waar Antje bij dient’... ‘Antje’... echoode de verre stem, zachtvibreerend. ‘Ja, Antje meneer! Antje! Je ben vader geworden, mènèer!’... ‘Ach kom wat 'n gekheid’... ‘Gekheid! Gekheid!’ raasde Burksen: ‘schaam je oogen uit je kop, meneer!... 'n Eerbaar meisje waarmee jij verkeert en dat je zoo pardoes in de steek laat!’ ‘Nou ja - ik kom er wel is over praten,’ zei zachtjes de stem. ‘Nee, niks praten meneer! Je trouwt haar, versta je. Ik heb bouillon laten koken en ze leit op m'n logeerkamer. Hallo! Geef je geen antwoord?’...
[pagina 117]
‘Meneer u is niet wel bij uw hoofd,’ sprak de verre stem: ‘ik weet 'r niks van’... ‘Zoo gluipert!’ brulde de slager, maar dan weer zachter: ‘weet jij 'r niks van? Dat's ook niet noodig! Als ik 't maar weet! En ik weet 't. Ik heb je verliefde briefies gelezen. Denk je dat 'k 'n meid, die al zeven jaar bij me dient en altijd even fatsoenlijk is geweest, net zoo an d'r lot overlaat as jij? Om vijf uur kom je bij me, versta je? En dan zullen we over 't trouwen spreken’... ‘Ik denk 'r niet an,’ zei flauw, maar angstig de stem - de vèrre stem. ‘Zoo,’ zei de slager: ‘wel dat zullen we eens zien. Als je om vijf uur niet precies bij me ben, kom ik je om kwart over vijven van je kantoor halen met al mijn knechts. Ik heb er drie hoor!’... ‘Maar meneer - luister u nou eens’.... ‘Ik heb niks te luisteren. Zoo waar ik 't leven heb - ik kom met mijn knechts’... ‘Maar meneer Burkens’... ‘Niks te màren!... En ben je weg - dan schel ik je morgen elke minuut op, net zoo lang tot meneer Koning je an den dijk zet. Denk jij mènèer dat 't zoo maar gaat? Denk jij dat? Nee hoor! Je komt niet van me af!’... ‘... Nou dan zal ik komen,’ klonk de benauwde stem. ‘Da's maar goed ook!’... Rang. Afgescheld. Maar het volgend oogenblik rukte de slager weer aan de kruk van den toestel. ‘Hallo! Hallo!’... ‘Ben je daar nog Buis?’ ‘Ja - ik ben 'r nog. Maar 'k heb nou geen tijd meer. Ik beloof toch te komen!’...
[pagina 118]
‘En kan jij niet naar je vrouw en je kind informeeren?’... ‘Ja - dat kon 'k wel’... ‘Je heb 'n jongen’... ‘Zoo meneer.’.... ‘Hij heeft al haar’... ‘Zoo meneer’... ‘En 't is best afgeloopen’.... ‘Zoo meneer’..... Rang. Afgescheld. ‘Netjes,’ zuchtte de slager; ‘dat heb 'k nou eens lekker opgeknapt! D'r mosten óveral telephoons zijn!’.... Toen, blazend, transpireerend, ging hij met Jan naar boven en bracht Antje naar de logeerkamer. 'n Meneer kon je niet onder de dakpannen ontvangen.

Vorige Volgende

Per telephoon.