‘Nou u mag ook niet jokke,’ zei Wim.
De hand van den vader schoot uit, raakte de wang van 't jongetje. Het kind huilde.
‘... Pas op hoor!... Ondeugende jongen! Als je weer zoo iets zegt, zal ik je vinden hoor!... Wil je uitscheiden met je gehuil? Gauw, of je gaat naar huis!... Papa jokt nooit. Als papa iets zegt is het zoo, is het zoo, versta-je?’
De kinderen knikten, bang. En 'n oogenblik later speelden ze saam 'n eind verder. Papa op de bank zat stil, de kin op den koperen knop van zijn stok.
Zachtjes begon Willem het eerst.
‘Hij heeft me 'n klap gegeven. Maar we hebben 'r tòch gezien, niet?’
‘Ja, we hébben 'r gezien,’ zei Mies positief; ‘ze had 'n nieuwe japon an.’
‘En 'n witte voile.’
‘En d'r zat 'n meneer naast 'r.... 'n meneer met 'n groote snor.’
‘En ze droeg d'r rooie belletjes.’
‘Dan is ze ook niet dood,’ zei Wim: ‘as je dood ben, kan je niet in een koets zitten.’
‘Dat weet je niet,’ zei Mies.
‘Nou dat kàn niet,’ beweerde Wim, die jònger was, maar vlugger van denken; ‘als je dood ben leg-ie-stil en kàn je niet in 'n koets zitten.’
‘'k Zou niet weten waarom.’
‘Nou, dan zal 'k 't je laten zien,’ zei Wim, voortkruipend op de knieën naar een boom en loerend. 't Handje schuurde vlug langs den stam, ving een vlieg.
‘Kijk nou,’ lei hij uit: ‘zie je 'm bewegen? Zie je? Nou leeft-ie’ - hij kneep 't handje dicht, spreidde het open en kijkend naar het roerlooze geplette vormpje met de geknakte vleugeltjes: ‘en
Auteursrecht onbekend