Sijors de schoone loopers weer zoo ingeloopen hèt.’
‘Is-die dan uitgeweest?’
‘Een boodschap voor de ouwe juffer.’
‘Heeft George 'n boodschap voor u gedaan, grootmoe?’
‘Voor mij?... Nee, niks voor mij.’
‘Ruik-ie niet zoo'n rare lucht, Sien?’
‘'t Zal van 't zilver zijn dat we vanmorgen met jenever en krijt gepoest hebben.
‘Breng-ie nou de borden, Sien?’
Treesje dekte de tafel. Ze dekte voor zeven, elken dag zeven borden op dezelfde plaats. Pa zat aan 't hoofdeind, over 't raam en had 'n servet met een zilveren servetring. Moe zat naast 'm met 'n roodfluweelen servetring. Naast moe zat Gerrit, daarnaast zat zij. Aan den anderen kant van Pa zat Marie. Die most altijd het geslepen glas hebben, waarop ‘voor uw verjaardag’ stond. Dat hadden zij en George d'r samen gegeven. Naast Marie zat George, naast George: grootmoe. Grootmoe had een koperen servetring, gedragen door twee hondjes.
‘Sien... breng-ie nou nog het olie- en azijnstel en de tafelmatjes?’
‘Treesje, denk an 't bittertje voor je pa.’
‘Ja, grootmoe, ja, ik vergeet niks.’
‘Wees toch niet zoo snibbig.’
‘Nou ja! Dat gezanik! Elken middag 't zelfde.’
‘Sientje! Sien! Waar blijf je nou?’
‘Even mevrouw openmaken, jongejuffrouw!’
Moe kwam binnen met Marie. Ze hadden inkoopen gedaan, 'n ons Maria-koekjes bij de thee en garneersel voor 'n nieuwen hoed voor Treesje.
‘Niks geweest, Sien?’
‘Nee Mevrouw.’
‘Wie heeft d'r weer zulke schandelijke voeten op de witte loopers gezet?’
Auteursrecht onbekend