Al de volksdichten. Deel 2

[p. 68]

Des avonds.

1.

De dag was donker: zwaar en digt

Hing damp en nevel over 't dal -

't Was aklig stil: geen vogel zong er;

Slechts 't ruischen van den waterval

En 't klettren van de beekjes drong er,

Eentoonig-droef, in 't oor: - en 't hart

Kromp, als de Schepping, zaâm' van smart...

Maar toch aan de' Avond werd het licht!

2.

Ter westerkim brak voor 't gezigt

Een zwakke straal de nevlen door,

En boorde door het wolkkleed henen;

Totdat de sluijerrand, met gloor

Van purpren franje, was doorschenen

En langzaam zich het mistig graauw

Verhelderd zag tot goud en blaauw...

En baadde in fonklend zonnelicht.

[p. 69]

 

3.

 

 

 

Wat houdt ge 't oog ter Aard' gerigt

 

Gij Tòbbers! wien de levensdag

 

Niets bragt, dan digte neveldampen?

 

Omhóog dat oog - of dáar 't ook zag

 

Hoe licht en duister eeuwig kampen! -

 

Wéet, éenmaal breekt de hemelgloor

 

Des levens zwartste wolken door....

 

Ook aan Uw' avond wordt het licht!