Al de volksdichten. Deel 1

[p. 201]

In dure tijden.

1.

Denk niet dat ik voor geld of goed
Mijn arme ziel verkoopen zou,
Mijn vrolijk hart, mijn frisschen moed....
Dat's gladjes misgeschoten, Vrouw!
Ik ken er nog in erger' nood
Met minder handen aan hun lijf -
En 't eerlijk zelfgewonnen brood
Dunkt mij de beste mondkost, wijf!

2.

Kom, veeg die traantjes van uw wang
En geef me 'reis een lekkren zoen;
Al zijn de tijden duur en bang,
Wij zullen 't met wat minder doen:
Maar niet geborgd, hoor, wijfje-lief!
Dan is het beter nog gevast...
En (moet ze springen tot gerief)
Dan Peetmeû's doopgift uit de kast.

[p. 202]

 

3.

 

 

 

Maar 't is, Goddank! zóó erg nog niet.

 

Goddank!... zie, dàt's een troostrijk woord,

 

Dat God ons eerlijk zwoegen ziet

 

En ons gebed als Vader hoort:

 

Hij helpt, wie zich te helpen tracht,

 

Hij woont, waar liefde en vrede woont,

 

Zijn hand is 't, die den wind verzacht

 

En 't kaalgeschoren lam verschoont.

 

 

 

4.

 

 

 

Kom dan, mijn allerliefste vrouw!

 

Kom, veeg de traantjes uit uw oog;

 

Kom, fiksch de handen uit de mouw,

 

De blik vooruit, het hart omhoog!...

 

En hadt ge 't, in uws Ouders huis,

 

Wat meerder ruim, wat minder zwaar,

 

Wat meerder lust, wat minder kruis -

 

Ge wilt toch niet terug, niet waar?