Al de volksdichten. Deel 1

[p. 165]

Het varkentje.

1.

Meûtjes kostbre pillegift,

(Maartjes zilvren beugeltasch)

Had een diamanten stift;

En ik meen, dat ze op dat pas

Vol van gouden rijders was.

Maar het duurde weinig jaren,

Of de rijders reden voort,

En ze hield geen rooden oord'...

't Dartel meisken had van sparen

Nooit gehoord!

2.

Guurtje een steenen varken kreeg

(Al wat peetmeû geven kon!) -

Maar het bleef niet lang toch leêg;

Want ze breide en naaide en spon

En vergaârde wat ze won.

En na weinig, weinig jaren

Werd het varken zóó gezet,

Dat het barstte van het vet:

't Nijver meisken wist van sparen,

Wat een pret!

[p. 166]

 

3.

 

 

 

Jaap dong lang naar Maartjes hand,

 

Schoon ze 'em steeds afkeerig was;

 

Nu, op 't boêlhuis, kocht de kwant

 

Maartjes zilvren beugeltasch,

 

En hij liep er flink en ras

 

Meê naar... Guurtje, en zeî: 'Mijn boutje!

 

Kijk me eens even vrindlijk ân!

 

Wie zóó varkens mesten kan,

 

Wordt een béter boerevrouwtje....

 

Neem me als man!’