Al de volksdichten. Deel 1

[p. 154]

Verbonden.

I.
Bij 't gaan.

Mijn Liefste! nu ik scheiden moet,

Nu mogt ik, vóór ik ging,

Een lokje van uw lichtbruin hair

Gevlochten in een' ring;

Een vlokje van dat lichtbruin hair,

Zoo vaak door mij gekust,

Opdat het aan een zijden snoer

Steeds aan mijn' boezem rust'.

En waar gevaar en dood mij dreigt,

En waar verleiding lacht,

Daar geev' die lok 't onrustig hart

Weêr nieuwe hoop en kracht,

[p. 155]

 

En als een gouden harnas dekk'

 

Die ring mijn trouw gemoed,

 

Totdat ik, veilig weêrgekeerd,

 

U als mijn bruid begroet.

II.
Bij 't keeren.

Mijn Lief gaf, toen ik henen ging,

Me een' ring

Van louter goud, met hair omwonden;
En 'k draag dien aan een zijden koord

Gebonden

Op 't hart... waar hij behoort.

En in dat ringsken zit een kracht

En magt,

Waardoor mijn geest zich voelt getrokken,
Als had mijn Lief me, met de vlecht,

Dier lokken,

Voor vast aan zich gehecht.

[p. 156]

 

'k Heb vrij wat leeds al op mijn pad

 

Gehad

 

En vrij wat liefs er al ontvangen;

 

Maar lief en leed, maar zoet of zuur

 

Blijft hangen,

 

Noch boeit mij op den duur.

 

 

 

Naar huis!... dáár wacht een minlijk hart

 

Met smart

 

Het uur, dat mij terug zal voeren;

 

Opdat nog heil'ger band ons zou

 

Omsnoeren: -

 

De ring van Echte Trouw.