Al de volksdichten. Deel 1

[p. 107]

Viooltjes.

Schuilt maar weg, gij veldviolen!

In het digt begroeide pad;

'k Riek de geuren van uw blad,

Of ge u nòg zoo houdt verscholen;

Al verbergt ge u nòg zoo zeer,

Lieve bloempjes! 'k vind u weêr!

't Is me een lust u op te speuren,

Waar ge zedig duikt in 't groen:

Mooglijk, dat ik 't niet zou doen,

Als ge trotsch waart op uw kleuren;

Maar nu - nedrig bloemelijn!

Zult ge mij de liefste zijn.

Jonge mannen! zoo ge bloemen

Voor uw hof te vinden tracht,

Zoekt viooltjes, nedrig zacht,

Geurend, zonder zelf-beroemen:...

Wat zich hóóger heffen kan,

Bloeit voor jan-en-alle-man.