Al de volksdichten. Deel 1

[p. 101]

Van vrijen.

[p. 103]

Te vroeg.

Een maagdelijn van zestien jaar
Met oogjes blaauw, en goudblond haar,
Met koontjes als een perzikbloem,
Dat is gewis des Huizes roem:
Als 't hart zoo zacht is als de koon,
En 't zieltje 't schóónst van al het schoon!

Maar toch - een knaap van zestien jaar
Met zwarte kijkers, lichtbruin haar,
Met wangen als kastanjebloem,
Is haast nog méér des Huizes roem:
Als 't hart zoo kloek is als de hand,
En Moed reeds luistert naar Verstand!

Doch ach! wáárheen ik kijken mag,
Hoe zelden zie ik van dat slag, -
Meest nare bloeden, links en regts,
Half rijp, half rot: vol zwaks en slechts!
Volk - dat verdronken is misschien
Vóórdat het water heeft gezien.