Al de volksdichten. Deel 1

[p. 16]

Vrind en vijand.

1.

Een Vrind is vast een kostlijk ding! -

Doch zoo 'k te bidden had daarnéven,

Dan waar' 't (al schijn' het zonderling)

Dat God mij Vijanden mogt geven:

De vinnigste, die men kan zien,

En liever honderd nog, dan tien!

2.

o Kostbre spiegels voor 't Verstand,

o Trouwe wachters voor de Zeden,

o Prikkels voor de slappe hand;

o Drijvers voor de trage leden....

Wat dank ik u, al menig jaar,

Het beste, dat er in mij waar'.

3.

Wie Vrinden vindt, is móóglijk goed;

Maar, wie met Vijanden moet kampen,

Wordt sterk van geest, rein van gemoed -

Blijft staal en goud in 's levens rampen,

Mits hij, regt warsch van toorn of haat,

Met Dank vergelde 't goeddoend kwaad!

[p. 17]

 

4.

 

 

 

Geef elk dan - God! wij bidden 't U,

 

Een trouwen Vrind! Doch wil daarnéven

 

(Zoolang Uw Wereld blijft als nu)

 

Wat scherpe Vijanden ons geven:

 

Wil - schiet óóit vriendenhand te kort,

 

Dat ons een vijand wakker port!