Vuur en wind (onder ps. Muus Jacobse)

[p. 29]

Celbrief in memoriam Harmen van der Leek

‘Nu ga ik niet alleen:
gistren kwam hij er bij.
Wij zijn als broeders één
en straks gaat hij met mij.

Hij noemde mij zijn naam,
keek de vier muren om,
toen naar het tralieraam
en lachte om de zon.

Ik zei: jij die zo lacht,
je ziet de zon misschien,
maar wat je hebt verwacht,
zul je toch nooit meer zien.

Ik heb geloof gehad
en op mijn plaats gestaan,
en - ach, hoe weinig! - wat
toen een daad scheen gedaan.

En ik heb niet gebeefd
toen deze celdeur sloot,
want slechts wie vrij is, leeft,
dacht ik: vrijheid of dood!

Maar nu ik al zo lang
tuur naar wat ik verloor,
en alles gaat zijn gang,
denk ik zo vaak: waarvoor?

Waartoe een cel en dan
dood op een doodstil plein?
Jij die nog lachen kan
om een reep zonneschijn,

[p. 30]

 

zeg het mij toch, men sloot

 

jou en mij in één cel:

 

heerst over ons de dood?

 

Wint hij dit duivels spel,

 

 

 

die ons maar altijd door

 

vrijheid en leven rooft?

 

Broeder, waar sterf ik voor?

 

Zeg mij wat jij gelooft!...

 

 

 

Plots wordt dan onze cel

 

licht, want hij lacht naar mij:

 

God overwon de hel,

 

zegt hij, voor jou en mij.

 

 

 

Jij die de vrijheid zocht,

 

streed in een goede strijd:

 

God heeft je vrijgekocht,

 

Hij wil geen dienstbaarheid.

 

 

 

Zal bij een goed begin

 

ook niet het eind goed zijn?

 

Treed tot de vrijheid in!

 

Lach om de zonneschijn!...

 

 

 

Morgenvroeg als ik ga,

 

ga ik samen met hem

 

die ik door Gods gena

 

nu als mijn broeder ken.

 

 

 

En met een blijde lach

 

groeten wij dan elkaar:

 

dit is de vrijheidsdag!

 

Dit is het jubeljaar!

 

 

[p. 31]

 

Achter ons zinkt de muur,

 

ver is het peleton,

 

en als een stem roept: vuur!

 

zien wij alleen de zon.

 

 

 

De zon der eeuwigheid

 

omstraalt ons zo vol licht,

 

dat wij, voorgoed bevrijd,

 

aadmen met ogen dicht.

 

 

 

De lucht is hier zo warm,

 

dat wij, als vallend graan

 

gevangen in Gods arm,

 

liggen en slapen gaan’.