Vuur en wind (onder ps. Muus Jacobse)

[p. 10]

De doden

Neen, onze doden neemt niemand ons af,
zeiden wij tot elkaar: dit grote lijden
maakte ons tot één volk, niemand kan scheiden
die staan verenigd om eenzelfde graf -

Hoe weinig maanden en gij ligt terzijde...
Zijn wij voor de herinnering te laf?
Hebt gij vergeefs gestreden? Zal uw graf
onvruchtbaar blijven voor den oogst der tijden?

Ach, wij zijn klein, die u met bloemen eren,
gevoed door ons herdenken: ach, zij zullen
gelijk uw eigen leven ras vergaan.

Maar gij, die trouw waart tot den dood, zult keren,
en onzen bodem met uw bloei vervullen,
en elke Mei waken voor ons bestaan!