Vader vertelt

Van de Bijlmermeer

We hebben hier de eerste groenstoot achter de rug en de tweede slaat momenteel door onze talrijke perken en plantsoenen, raast door de verse bosschages en jakkert omhoog tegen de taluds van de halfhoge wegen, twaalf meter boven maaiveld. Waren we vorig jaar nog verbaasd in één seizoen het hout zich knerpend en knersend tot de vierde verdieping te zien jagen, deze keer zijn het de struiken die het 'm doen. Tussen maart en juli groeiden de meeste zo'n meter of drie. Alleen bij de notoire tochtgaten voor de brandweer en politie bleef hun ontwikkeling iets achter. Van de hier gebruikte soorten en merken heb ik geen verstand maar er zitten veel roze en blauwe bloempjes aan. En verder wachten we maar af wat de derde en definitieve groengolf zal brengen. Maar wat waar is is waar: het uitzicht vanaf de begane grond is ons inmiddels volledig ontnomen. We hoorden dat de bewoners uit andere delen hadden verzocht om een wat ‘ruigere’ begroeiing maar dat schijnt niet mogelijk door de hoge kwaliteit van de grond die ze hier hebben gebruikt. Zo ruikt het bij ons sinds enige tijd als een eeuwenoud bos door de wagonladingen beukebladeren die als

[p. 158]

humus onder en tussen de begroeiing werd verspreid. Tegelijkertijd werden ter markering eindelijk de beloofde kapuchondennen aangelegd (van ‘planten’ kan je in dit geval moeilijk spreken).

Verder sterft het van de muggen en aan hazen en kikkers is ook al geen gebrek. Juist vanmiddag zag ik dat ze bezig waren aan de nummering van duikers en viadukten.

Onze dichtstbijzijnde duiker blijkt 314, het dichtstbijzijnde viadukt 240 te zijn. De geringste tocht veroorzaakt al een doordringend gejammer in de holle orgelbuizen die als leuningen werden gebruikt voor de trappen en loopbruggen. De talrijke knallen van dichtslaande deuren in de flats galmen de ganse dag langdurig na.

Tussen Gooioord en Groeneveen moet het helemaal erg zijn.

Info, augustus 1972