Nederduytsche poëmata

Ode.
Op den eersten dach van het Iaer.

SIet hier met twee aensichten claer
Den goeden Ianus comen,
Die weer vernieuwt den loop van 'tiaer,
Soo hy hadd' voorghenomen;
En, doende 't al vervromen,
Boodschapt den nieuwen tijdt:
Vernieuwen wy in onse ieught
Oock van ghelijck de soete vreught,
Eer wy haer worden quijt.

[p. 94]

 

Wel aen dan, waer toe noch ghewacht?

 

Eer wy tot oudtheydt raecken,

 

Veriaghen wy 't droeuigh ghedacht

 

Van toecomende saecken;

 

Alleen can ons vermaecken

 

Dat nu heeft sijnen standt:

 

Van 'tghen' dat te gheschieden staet

 

En sijt besorght noch vroegh noch laet,

 

Want dat is in Godts handt.

 

 

 

Men siet alom met sneeu bedeckt

 

De boomen sonder blaeren,

 

Haer hooft byna ter aerden treekt

 

Den last van haer grijs' hayren;

 

't Is al in groot beswaeren,

 

Den noorden windt aen all'

 

De vogheltiens verstopt den beck,

 

En sluyt de visschen in't verdeck

 

Van 'swaters claer cristal.

 

 

 

Verwacht ghy naer den winter coudt,

 

Die hem vast comt bereyden,

 

Om u met sneeu, ghelijck het woudt,

 

Kinn', en hooft te bespreyden?

 

Oft wilt ghy noch verbeyden

 

Tot dat u leden crom

 

Berooft sijn van haer crachten, en

 

Dat u vercrompen zenuwen

 

Beuen van ouderdom?

 

 

 

Als door tijdt sullen worden cranck

 

V armen eertijds crachtigh,

 

Dan vergaet teghen uwen danck

 

'tVier van u lijf onmachtigh;

[p. 95]

 

Daerom weest dit ghedachtigh,

 

Want u gheen stouen dan,

 

Noch alle wellustigh vermaeck;

 

Ia noch van AEthna selfs den blaeck

 

Verwarmen weer en can.

 

 

 

Achilles moeder tot hem sprack,

 

Soon, 'tis genoegh ghevochten.

 

Waerom en neemt ghy u ghemack

 

Niet somtijds met ghenoechten

 

By Ionck-vrouw'n, die 'tontvlochten

 

Hayr op haer schouders vlieght?

 

Wijn en liefde vertroosten 'thert

 

In onrust, treurigheydt en smert,

 

'tVertoeuen ons bedrieght.

 

 

 

Ick wensch' ons dan tot ons vermaeck,

 

In dese coude daghen,

 

Een vreught naer dat vereyscht de saeck,

 

Datmen niet heeft te claghen.

 

Ten eersten naer behaghen

 

Goedt vier, gherusten nacht,

 

En inden kelder goeden wijn,

 

Met goede vrienden vrolijck sijn,

 

En een lief waerdt gheacht;

 

 

 

Die met haer spel en soet ghesanck

 

Ons' herten mocht vermaecken,

 

En die de nachten oock min lanck

 

Met haeren kout con maecken:

 

Dat soo altijdt mocht blaecken

 

In ons der liefden vier,

 

In eendracht, vriendschap, trouw, en vreught,

 

Sonder te scheyden vande deught,

 

Tot dat wy gaen van hier.