|
| |
| |
| |
Lof-sangh ter eeren van de Hoogh-verheven Moeder-maghet.
HOe sal ick, suyuer Maeght, om uwe ionst te winnen,
Met een sterflijcke stem gaen uwen lof beghinnen;
Die 'shemels Chooren hoogh nauws doruen noch bestaen,
Met hemels soet gheluydt? Oock, hoe wel niet belaen,
Ghelijck wylieden sijn, met last van swaer' lichamen,
Sijn van u eer nochtans verwondert all' te samen.
Soo dickwils als my heeft bevveeght sin, en ghemoedt
V leuendigh schoon beeldt, en dat ick met der spoedt
Mijn aensicht ommekeer, om uwen glans t'aenschouwen,
Beswijmel' ick terstondt, en voel' my gansch verflouwen,
Door 'touervloedigh licht; noch oock in v af-sijn
Verdraghen ick en can de stralen ws aenschijn.
Want ghy daer sijt becleedt, als Coninghin verheuen,
Met de vergulde Son; u hooft is daer beneuen,
V waerdigh hooft, omringht met een claer sterren-croon;
Ond'r uwe voeten blinckt een gulde Mane schoon,
En treedt te neder 'tlicht des vvereldts onghestadigh.
Eer zee, en aerdtrijck vvas; en eer de vvinden schadigh
Betoonden hare cracht; eer de ghecromde maen
Van haren broeder snel oyt schijnsel hadd' ontfaen:
En eer dit blauvv ghevvelf den cloot omringhde, prachtigh
Met sijn verciersels claer, heeft Godt den Vad'r almachtigh,
Wt vele dusenden, in sijn Godlijck ghedacht
Vercoren u alleen, op dat sou voordtghebracht.
Door u des hemels Heer hier worden op der eerden.
Hierom, naer dat den mensch door qualijck te volherden
| |
| |
Sijn seluen hadd' gheschendt; ghebroken Godts verbondt,
Hem en sijn gansch gheslacht heel latende ghewondt,
Soo sijt ghy opghestaen, alleen vry van d'erf-sonde.
'tSy dat u Moeder u, van d'ouw doodtlijcke wonde
Gansch reyn en ongheraeckt, in 'tlichaem heeft ontfaen,
t'Sy dat u Moeder u, van d'ouw doodtlijcke wonde
Gansch reyn en ongheraeckt, in 'tlichaem heeft ontfaen,
t'Sy dat den hooghsten Heer, met uwe liefd' beuaen,
V heeft daer van verlost, en tot u beyder vromen,
Dees al-ghemeyne smett' in 'sMoeders buyck voorcomen:
Op dat u edel vrucht, van hemel neerghedaelt,
En sou des naerderhant sijn eenighsins bequaelt,
Noch van sijne Moeders bloedt becomen d'oude smerte.
V seluen hebt bewaert; reyn, heyligh, ongheschindt,
Godt hebbend' alle tijdt tot Scherm-Heer, ende vrindt.
En gh'lijck als in een veldt een spruyttien, waerdt om roemen,
Schoon wtschiet, ende wascht; daer naer, de eerste bloemen
Voor den tijdt draghende, ghenomen wordt van t'landt,
En in des Conincks hof ghebrocht, en daer gheplant:
Alsoo hebt ghy terstont ws Vaders huys verlaten,
En inden Tempel Godts; seer ionck noch wter maten,
Sijt gh' opgheoffert teer, u Ouders ghehoorsaem.
Al waer ghy heylighlijck, Godt den Heer aenghenaem,
D'eruaren' Vaders oudt doorlesend', hebt ghevonden,
Dat 'shemels grooten Heer, waer van door soo veel monden
Van ouw Propheten wijs, ons eertijdts was ghewaeght,
Gheboren worden sou van een sterflijcke Maeght.
Als doen, met groote vreught vervult, en gansch bevanghen,
Ghy ouerleydt altijdt, met wterste verlanghen,
Den haest-aenstaenden Godt, in u verheught ghedacht;
En, met eerbiedingh' groot, bereyddy dach en nacht,
Voor Moeder soo vermaert u hertelijcke gauen;
Waer't saeck dat dit gheluck gheviel in uwer hauen;
Waer't dat dees rijcke ghift u eeuw niet en verliet.
Alsnoch, o suyver Bruydt, en siet gh' u blijschap niet;
| |
| |
Alsnoch en heeft de eer u hert niet comen raecken,
V wesend' onbekent de vast-besloten' saecken.
Nu nu; gheen langh vertoef; van hemel met der spoedt
Sal comen eenen bod'; och! met wat spraecke soet,
Met wat een blijde stem sal hy u dan aenspreken?
Met wat een liefd', och och! sal hy u hert ontsteken?
Vol gratien, weest ghegroet: ghy sijt die suyuer maeght,
Die 'shemels grooten Heer daer bouen all' behaeght.
En weest gheensins verbaest, des menschen aerdt laet varen;
Ontfanght de gauen Gods: want van dit wonder baren
De glory soo vermaert gheen ander en verwacht.
Ghy sult ontfanghen, siet, Godts Sone, groot van macht,
Van man sijnd' ongheraeckt, door de Godlijcke stralen,
Vanden verheuen Gheest, die daer in u sal dalen.
En, wesende bevrucht, soo sult ghy euen wel
Maeght blijuen onbevleckt. Ghelijck als Gedeons vel,
Het welck is bleuen droogh, daer den vloer wijdt, en lochtigh,
Van den ghevallen dauw rondom gheheel was vochtigh.
Ghy alleen sijt die poort, van welcke claerlijck schrijft
Ezechiel Propheet, die eeuwighlijcken blijft
Ghesloten, ende toe; alleen des hemels vromen
Heer heeft door haer den ganck; 'tslot ongheraeckt, ghenomen.
Ghy sijt dat vierigh bosch, dat Moises heeft ghesien
In vlam, doch onverbrandt. Oock heeftmen bouen dien
Dry Ionghelinghen vroom sien vande vlam ghesparen,
In 'tgloeyendigh forneys, daer sy ghesteken waren.
Dees wonderen sijn all' gheschiedt om u alleen,
Sy comen u all' toe. Doen quaemt ghy ouer een,
Met Gabriels verhael, toelatende dit wonder.
Terstont hebt ghy ghesien, ghelijck met eenen donder
Den hemel open gaen, en met een licht seer claer
Ghelijckelijck omringht, werdt ghy oprecht ghewaer,
Den alderhoochsten Godt in u lichaem te dalen.
Hoe was doen uwen sin? schoon Maeght, wilt doch verhalen,
| |
| |
Hoe was u borst beroert, als ghy den Heer vernaemt?
'kGhelooue sekerlijck, u hert dat was doorstraemt,
Door den iev'righen brandt der liefden onghemeten;
Ia, tot het merch heeft u der minnen vier doorreten.
Oock was u blijschap groot, u vreught verr' uyt ghewicht,
Als ghy besoecken ghinght Elizabeth u nicht,
Die u quam te ghemoet, wel hebbende vernomen,
Aende vreught van haer vrucht, tot wat staet ghy waert comen:
En noemd' u daer te sijn gluck-saligh menighwerf.
Maer ghy, door schaemte teer, verand'rende van verf,
Gaeft Godt alleen den lof, met eenen lof-sangh vaerdigh,
Sulcks segghend' onverdient te wesen, en onwaerdigh.
Maer dit is noch al cleyn, het grooter is ontrent.
Comt nu gheselschap schoonder Maeghden ongheschent;
Brenght roose-cranssen wit, brenght aen met volle manden,
Brenght lelien, wieroock brenght, ons is nieuw' vreught voor handen.
Ons wordt gheboren hier in dese wereldt wijdt
Een kindt van grooter macht, 'twelck is gheweest altijdt,
Is, ende wesen sal, Godt, eeuwigh, sonder dalen,
Sonder beghin, of eyndt; den welcken 'shemels palen,
En connen niet omvaen; en 'tmenschelijck verstandt,
'tGhevoelen, en 'tghesicht leyt daer voor inden bandt.
Seer dickwils laet' ick my voorstaen, o Maeght vercoren,
V te sien neergheknielt voor het kindt nieuw-gheboren,
En met verwonderingh aenbiddend' uwe vrucht;
Die daer leyt in een cribb', ond'r een seer oudt ghehucht,
Van stallinghen ontdeckt, ghewonden in het lijnen,
En gloeyigh door de strael'n, die hem rondom uyt-schijnen,
En uwen Ioseph oudt, van wonder en verblij'n,
Nauws spreken connende, oock staende daer besij'n.
O! wel een groot gheluck is, Herders, u ervaren,
Die't inden stal gheviel t'aensien sulck selsaem baren.
Och! oft alleenlijck my u lieder eeuw' vermaert
Oock hadde voortghebracht; en dat ick hadd' bewaert
| |
| |
Mijn schapen saecht-ghewolt ontrent u lieder weyden;
Gheen saeck ter wereldt wijdt en hadd' my connen scheyden
Van u gheselschap goedt; noit en soudt ghy voorwaer
Ghegaen sijn sonder my naer dit huys wonderbaer,
Door hemels soet ghesanck daer toe ghenoodt, ghebeden.
Maer ick waer eerst voor all' met vreught daerin ghetreden,
Behanghende de deur' met Myrtus tacken groen,
En roose cranssen wit, ghiften naer 'sHerders doen.
Ook hadd' ick op mijn pijp ghesonghen, sonder swichten,
Voor u, o Coninghin, dees seluede rijm-dichten.
En niemandt oock en sou, door gheenderley vermaen,
Van dit gheluckigh huys my hebben oit doen gaen.
Noch dan en hadd' ick my oock niet te goedt vermeten,
Te worpen het vuyl hoy voor uwen Esel t'eten.
Soo soet sou't my altijdt daer sijn gheweest, u kindt
Te dienen, u, reyn Maeght, en uwen man bemint.
'tHerdt aerdtrijck waer gheweest mijn bedd' om op te rusten,
Wech pluymen, wech ghemack, met alle wereldts lusten.
Daer hadd' ick doen ghesien dry Coninghen, uyt verr'
En vremde landen wijdt, gheleydt door eender sterr',
Veel ghiften brenghende voor uwen soon, u groeten,
Neervallende voor u, en voor ws liefs kinds voeten.
Ick hadde daer ghesien u dienaren bereedt,
De Enghelen ghetrouw, seer cierelijck ghecleedt,
Rondom u lieden staen, en dickwils u aenspreken,
V troostende, reyn Maeght, in veelderley ghebreken;
Als ghy sorghvuldigh sijt, voor u kindt lief-ghetal,
En vreest voor eenigh leedt, gheweldt, oft ongheval.
De grouwsaem woorden u vast in den sin noch hanghen,
(Dies is u hert altijdt in anghst, en swaer verstranghen)
Des ouden Simeons, in 'sHeeren Tempel, daer
Ghy voor u ghiften brocht twee duyuen ten Autaer,
Om Godts ghebodt, in all's ghehoorsaem, t'onderhouwen:
Het sal gheschieden, Maeght, dat, met seer groot benouwen
| |
| |
Een bitter droefheydt swaer u bangh hert sal beuaen,
En een scherp-snijdigh swaerdt sal door u siele gaen.
De trouw' voorsegghinghen, van veelderley Propheten,
En waren u oock niet gheheel end' al vergheten:
Als dat u liefste kindt eens steruen moest de doodt,
En voor 'tmenschlijck gheslacht sijn bloedt verghieten roodt.
Nu worden waer' ghemaeckt dees dreyghementen spijtigh,
Als vanden hemel comt den snellen bode vlijtigh,
Vermanend' uwen man, in sijnen slape soet,
Dat hy op soude staen, en vluchten met der spoedt,
Met u, en met u kindt; noch hem gheensins betrouwen
Op sijn lief Vader-landt, maer 'tselfd' een weynigh schouwen.
Op dat den Coninck wreedt, door eersucht gansch verblindt,
Gheensins door t'bloedigh swaerdt en dood' dit Godlijck kindt.
Godloose, seght my eens, waer's u verstandt ghebleuen?
Door wat verwoedt wordt ghy, en rasernij ghedreuen?
Ghy kinderen, in wiegh' noch ligghende, vermoordt,
En hanghend' aende borst: is 'tsoo dat het behoort?
Meynt ghy te wederstaen, door sulcke wreede daden,
D'ongrondbaer Wijsheydt goedt, en d'alderhooghste raden?
De doodt en can dit kindt nu noch gheensins beuaen,
Het Vaderlijck bevel heeft hy noch niet voldaen,
Hy'n heeft de wereldt noch niet claerlijck doen bemercken,
Dat hy meer is dan mensch, door sijn wonder wercken:
Die hy niet doen en sal, door menschelijcke cracht,
Oft menschelijcke const; maer Goddelijcke macht.
Ter wereldt sal hy eerst, nieuw' wet, verbondt, en zeden
Instellen, eerst sal hy de zee drooghs-voets betreden,
En, door sijn sterck ghebodt, de baeren maecken stil.
Veel sieckten sullen eerst, naer sijn ghebiedt, en wil,
Haer crancke leden swack verlaten; daer beneuen,
Veel dooden oock opstaen, en comen weer in 'tleuen.
Veel dusendt menschen eerst, inde woestijne groot,
Hy spijsen sal (groot werck!) met weynigh visch, en broodt.
| |
| |
Hy sal der menschen hert doorsien, niet om bespeuren;
Verdorren sal het woudt, en 'taerdtrijck sal opscheuren.
En sijn vyanden straf die sal het sterck gheluydt
Van sijnder stem verslaen, als hy met woorden buydt.
'tWelck ghy al siende, Maeght, sult groote blijschap smaecken.
Ten eersten, sal u hert een groote soetheydt raecken,
Als uwen soon bemindt, in 'sHeeren Tempel, daer
Hy sal ghebleuen sijn, en langh ghesocht daer naer,
Als een opstaende son, sal voor u, en voor dijnen
Ioseph, met een ghesicht daer-blinckende, verschijnen.
Ghy sult verwondert sijn, van all' de saecken groot,
Die hy sal handelen; wtlegghende daer bloot
De trouw voorsegghinghen van veelderley Propheten,
By de gheleerde wijs, en Meesters hoogh gheseten:
Die hy all' leeren sal, met wetenschap vervult,
Maer een twaelf-iarigh kindt; gansch hemels, en verguldt;
Wtschietend' ouer al sijn minnelijcke stralen,
En in ieders hert sijn liefde doende dalen.
Dan sullen gh'lijckerhandt, met een-stemmigh gherucht,
D'omstaende moeders all', de ghen', die sulcke vrucht
Heeft, saligh, voordtghebracht, en wiens reyn borsten waerdigh
Hem hebben opghevoedt, met lof verheffen vaerdigh.
Ghy dan, verghetende de voorgheleden smert',
Sult hem omhelsen soet, en drucken aen u hert,
Hem kusschen sijnen mondt, sijn voorhooft, en sijn wanghen,
Met ontspreecklijcke vreught, en lieflijckheydt bevanghen.
Niet min en sult ghy oock inwendigh sijn verblijdt,
Als't water hy in wijn verkeeren sal, daer ghij't
Op hem begheeren sult. Den waerdt door sijn ghebieden,
Hem schencken sal rondom; en sal, met all' de lieden,
Verwondert sijn, van dranck soo wtermaten goedt.
Dit sal gheschieden, Maeght; 'tvoorgaende dul verwoedt,
Vanden tyran verwaent, en sal't gheensins weerhouwen.
Volght ghy nochtans den raedt des hemels, die den trouwen
| |
| |
Ghesant u heeft ghebracht: neemt naer AEgipten-waerdt
De reys' vrymoedigh aen, en weest gheensins vervaert,
'tIs u al ionstigh: siet den nacht voor u uytspreyden
Sijn vleughels doncker-swert; die u om te gheleyden,
Met sijne schad'w' omhelst. siet hoe de bosschen dicht
Vreught maecken; ruysschende met hunne bladers licht;
Siet hoe de berghen hoogh, haer tsoppen neyghen mede,
En 'taerdtrijck, hoe 'twtblaest goe reucken buyten zede.
'kGhelooue dat dien nacht, van voghels, en ghediert',
Met groote vrolijckheydt, en blijschap werdt gheviert;
En dat de vloeden u, Godt hebbende vernomen,
Verkeerend' haren loop, sijn te ghemoet ghecomen;
Tot dat den blijden Nijl u berghd' in sijnen schoodt,
Alwaer de maer alree, door all' de steden groot,
De droeue maer haer hadd' verbreydt, en daeghlijcks groeyde,
Hoe Bethleem in het bloedt der kinders ouervloeyde,
T'wijl datmen te vergheefs socht uwen sone soet,
Hoe waert ghy doen ghemoedt? Een swaer vervrosen bloedt
Is in u borst ghestolt, en heeft u soo besweken,
Alwaer u hert' gheweest met een coudt stael doorsteken.
Maer dit en was noch niet van uwen arbeydt swaer
Het eyndt; o Maeghet reyn: Puer en was noch niet daer,
Van meerder swaerigheyt, die ghy noch stondt te wachten.
O smert! o druck! mae wie viel doch oit in ghedachten,
Dat hy de wreede doodt sou moeten onderstaen,
Wiens Vader schepper is vande claer son, en maen?
Voor wie den hemel hoogh, zee, locht, en aerdtrijck beuen?
Doch willighlijck heeft hy sijn selfs ter doodt begheuen,
Om dat hy met sijn bloedt afwasschen so 'tmisdaedt.
Van Adams eerste sond'; en, steruende, den haet
Tot 'tmenschelijck gheslacht versoenen byden Vader:
Want sulcks den wille was van d'eeuwighe versader:
Sulcks was u oock seer wel bekent, o suyuer Maeght:
Nochtans, ghelijck oft ghy gheen saecken en voorsaeght;
| |
| |
En oft u ganschelijck vergheten waer sulck lijden;
Hebt ghy ghevoelt u siel met wreeden druck doorsnijden;
Sulcks was de liefde, siet, van't Moederlijck ghemoedt.
Soo haest als u de maer', de droeue maer' onsoet,
De ooren heeft vervult, hoe uwen soon ghevanghen,
Door verraedt vande sijn'; ghebonden met verstranghen,
Ghehackelt, en bebloedt, en leelijcken mismaeckt,
Ter recht-plaets werdt gheleydt: en hoe hy, daer gheraeckt,
Aen 'tCruys ghenaghelt werdt, en soo om hoogh verheuen:
Hebt ghy u met der spoedt ter poorten wt begheuen,
En al den wech vervult met claghende gheschrey.
Ghelijck den voghel snel; die in de maent van Mey,
Vindt sijne ionghen teer van d'Herders wech ghedraghen,
Versmeten hunnen nest, en hoort van verr's noch claghen:
De moeder vlieght rondom, sijn'n can haer niet seer licht
Vermijden, vanden dief te vlieghen in 'tghesicht,
En vult met clachten droef de locht aen alle sijden.
Doen waren ouer u beweeght tot medelijden
De woeste bosschen hoogh, en de steyl rotschen herdt,
Vertoonden haer bedruckt, en treurigh, om u smert.
Maer soo saen als ghy hem hebt, aenden boom ghehanghen,
Bycomende ghesien, en in des doods verstranghen,
Sijn ooghen hier, en daer omkeerende, met pijn,
Oft hy daer yemandt con bemercken vande sijn',
Ond'r alsoo grooten hoop, die daer rondomme stonden,
Beswijckt ghy, ganschelijck in wreeden druck verslonden.
Wat kermen? wat ghesucht? wat claghen? wat misbaer?
Wat tranen stort' ghy doen? Och! dit en sijn voorwaer
Die schoon blijschappen niet, die, met so vast belouen,
V eertijdts toegheseydt daer werden van hier bouen.
Wordt ghy alsoo ghenaemt te sijn gheluckigh meer
Dan d'ander vrouwen all'? Sal uwen naem, en eer
Dus eeuwighlijcken sijn in hoogheydt ouervloedigh?
Gheluckigh noemde ghy te wesen; en voorspoedigh,
| |
| |
Die 'thaeren liefsten pandt, in 'sleuens laetsten noodt,
Stont te beweenen droef, en met hem gaen ter doodt.
Spaert spaert, ghy, die daer sijt voorby dees Moeder gaende,
Op wie sy vierighlijck begheyrt, haer handen slaende,
Verwonnen vanden druck, en bidt ser menighfout,
Dat sy oock lijden mocht de doodt aen 'tselfde hout.
En ghy, o berghen hoogh, in uwe diepen dallen,
Wacht u van onverhoeds dees Moeder t'ouervallen,
Al wordt ghy schoon daer toe ghebeden, en ghenoodt,
Want sy door sulcke tael verlicht haer droefheydt groot.
Oock soo en heeft den soon sijn Moeder in sulck lijden
Gheensins vergheten noch: maer in het laetst bestrijden,
In 'tmidden vander doodt, sprack hy u minlijck aen.
Wat stem? och! wat gheluydt? wat woorden conden gaen
Wt dien soo bleecken mondt, en wt die borst besweken,
Door wiens melijden selfs des vyands ooghen leken?
Ten eynd' heeft hy tot u sijn steruend' ooghen soet
Al steruende gheneyght, en soo den ouervloedt
Van sijnder liefden brandt, soo hy best con, bewesen.
Hier swijght ghy stil, en schijnt gansch wtghestort te wesen
Van tranen; gheen ghesucht, gheen claghen, gheen misbaer
En hoortmen meer, den druck valt u op 'thert te swaer.
Der vruchten moeder rijck, het aerdtrijck in u stede
Heeft bitterlijck gheweent; met groot gherucht, oock mede
Gheschudt, en seer ghebeeft. Men sach de steenen herdt
Oock scheuren, en opgaen; en van den rouw, en smert,
Soo sy vermochten best, bewijs, en teecken gheuen.
Den hemel werdt verbleeckt; de son, soo hoogh verheuen,
Verduysterd', en haer licht voor 'smenschen oogh' verdween:
En inden vollen dach den droeuen nacht verscheen.
En al 'tvolck was bevreest voor eeuw'ghe duysternissen.
Maer hy en heeft niet langh u willen doen ghemissen
Sijn soet bywesen trouw, noch laten in 'tbeswaer.
Soo haest den derden dach begon in 'toosten claer
| |
| |
Te schijnen, en dat hy de sielen, die daer saten
In 'tvoorgheborght' der hell', hun plaets hadd' doen verlaten,
Haer leydend' inde vreught des hemels, wt 'tgheween:
Soo is hy opghestaen, leegh latende den steen;
En heeft hem eerst voor all' u willen openbaren.
Daer naer aen d'ander all', die daer vercoren waren;
Om deelachtigh te sijn van soo veel wercken groot,
En meghesellen trouw, in sijnen laetsten noodt.
Wat tranen meyn' ick dat wt d'oogh' u heeft ghedronghen
Dees blijschap onverhoeds? hoe u hert is ontspronghen
Met selsamigh beroer? 'tGhen' voormaels ghy met u
Gheloof voorweten hebt, siet ghy voor ooghen nu;
Nu blijckt de saecke claer, stelt u nu vry te vreden.
Aensiet hoe uwen soon, sijn steruelijcke leden
Nu hebbend' wtghedaen, heeft aenghenomen 'tcleedt
Der Godijcker ghedaent'; een lichaem, dat gheen leedt
Gheschieden can, dat blinckt met selsaem licht, en stralen.
Corts daer naer hebt ghy hem ghesien, dees aerdtsche palen
Verlatende, den ganck om hoogh waerdt nemen, licht,
En worden door een wolck berooft wt u ghesicht,
Om ons den enghen wech des hemels te bereyden.
Nochtans heeft hy u niet, hoewel van hier ghescheyden;
Ghelaten in ghebreck, en armoed', ongheloont,
Soo langh' als ghy hier noch in 't lichaem hebt ghewoont:
Maer sijne Godtheydt hoogh bleef by u t'alle tijden,
En sijn' almoghentheydt bewaerd' u t'alle sijden.
Waer door ghy wel behoedt, ende vry van alle quaedt,
Een Enghels leuen leydt in steruelijcke staet;
Nu lesende 'tvoorseggh van d'ouw Propheten waerdigh,
En nu den hemel hoogh, met u ghemoedt, en vaerdigh
Verstandt doorreysende, met innighlijck ghedacht,
Ghy ouerleydt van Godt de grootheydt, en de macht;
Die sijnder liefden brandt noyt houdt van u verschouen,
Maer met sulck hemels broodt u spijst en voedt van bouen.
| |
| |
Nu was den blijden dach ghecomen, en de stondt,
Dat ghy de wereldt soudt verlaten, om van mondt
Ten hemel waerdt te gaen. Nauwlijcks hadt ghy u ooghen
Inde vreedsame doodt ghesloten, als van hooghe
Met eenen snelle windt omvanghen, en ghevat
In een snee-witte wolck, naer de verheuen stadt,
Naer 'thoogh Hierusalem, door de claer sonne stralen,
Ghy wordt ghevoert van hier inde verlanghde salen.
Rondom u vlieght aldaer een oneyndlijck ghetal
Van enghel-gheesten snel; die u, met bly gheschal,
Gheleyden onder wegh'; en, als op eenen waghen,
Op hunne schouders licht door de claer sterren draghen.
De Herders hebben u ghesien, verwondert seer,
Doorsnijdende de locht, met groote vreught, en eer,
En latend' achter u een licht en strame claere.
Sulcks men in 'toosten wordt den daegheraedt ghewaere:
Sulcks oock de nieuwe maen vertoont haer roosigh hooft:
Maer voor u claerheydt staet haer beyder licht verdooft:
Ia, noch d'opgaende son en can u verghelijcken;
Hoe wel fonteyn van 'tlicht, voor u licht moet sy wijcken.
Dus naer den hemel hoogh neemt ghy de reys' verlanght,
En eenen blijden dansch van sanghers u omvanght,
Die met hun soet gheluydt de wolcken doen weerschallen,
Op eenderley manier, als vande leeghe dallen,
Een claer ghewapent heyr men trecken siet omhoogh,
Op eenen bergh, het stael blickt weder in ons' oogh.
De oude vaders wijs, 'tcieraedt van d'oude volcken,
V comen te ghemoet. all' de vermaerde tolcken,
En leeraerds van Gods woordt, en der Propheten schaer,
Die het toecomende eertijds voorseyden claer,
Met het gansch hemels heyr, u blijdelijck onthalen,
En u gheleyden tot in d'alderhooghste salen.
Den hemel is vol vreught; al om en hoortmen niet
Dan al Maria, met een blijde stem, en liedt:
| |
| |
Al om en sietmen niet dan vrolijckheyt bedrijuen;
'tRoept al, Maria sal hier eeuwighlijcken blijuen.
Oock uwen soon bemint, die daer 'tverheuen landt
Bestiert naer sijnen wil; en die, ter rechter handt
Sijns Vaders, een in macht, sit eeuwighlijck verheuen,
Heeft u omhelsende den soeten cusch ghegheuen
Van willecom verlanght, en met den vasten bandt
Ghebonden voor altijdt van sijnder liefde brandt.
Van sijnen hooghen throon heeft u de handt des Vaders
Een croon ghevlochten van onverslenschlijcke bladers,
Die eeuwigh duren sal, en u goudt-verwigh hayr
Verciert met eenen crans van twalef sterren claer.
En heeft daer uwen stoel, die noyt en sal beswijcken,
Bouen 'tgansch hemels heyr ghestelt verheuentlijcken,
Als Heerschster, die in aerd' en hemel hebt ghebiedt.
Daer ghy van hoogh de maen, en 'tsterren-wiel aensiet,
Met d'al-doorsiende son, en lacht met 'swerelds saecken,
En d'ydel' sorghen, daer de menschen hier in blaecken.
Ick groet' u suyver Maeght, en Moeder, groot van macht;
Van Coninghlijcken stam, van Iudas hoogh gheslacht:
Aen wie de gratie in volheydt is ghegheuen,
En die daer bouen all' de vrouwen sijt verheuen.
Ter selfder uer', als ghy het leuen hebt ontfaen,
Soo is de hop' van ons' verlossingh' opghestaen.
Voor u en wasser gheen', die waerdigh werdt beuonden,
Om den verlosser hier door haer te sijn ghesonden.
Ghy, wrekende den val van Eva', en 'tschandigh leedt
Van u gheslacht, maeckt hun des hemels wech bereedt.
Ons' eerste Moeder heeft ons eerstmael doen be-eruen,
En haer gheslacht bevleckt met een ghedurigh steruen:
Ghy, Maeght, naer langhen tijdt, in heyligheydt vermaert,
Hebt d'arme menschen eerst de saligheydt ghebaert.
Sy stelt de wereldt in gheschrey, ghy in verblijden.
Sy brenght haer in ,verdriet, en haer gheslacht in lijden;
| |
| |
Ghy brenght ons vreught, en loon: Door u is 'shemels door'
Gheopent, die sy hadd' ghesloten, langh daervoor,
Omringhelt door 'tbedroch der slanghen, quaedt-beradigh;
Ghy tredet onder voet de selfde slangh' soo schadigh;
Die daer blaest te vergheefs, wtschietend' haer fenijn:
Waer door ghy eeuwighlijck verheuen comt te sijn
Bouen de Chooren all' der Enghelen hier bouen;
Daer u, als Coninghin; veel dusendt scharen louen;
V eeren, ghenen lof, toe-stemmen uwen staet.
Des hemels borghers all' ghy verr' te bouen gaet;
Al wat gheschapen is, waer 'toock sy, oft hoedanigh,
Staet t'uwen dienst bereedt, en is u onderdanigh.
En wy oock van ghelijck; elck naer vermoghen teer;
Sijn hier, soo 'treden is, sorghvuldigh voor u eer'.
Voor u veel kercken groot; voor u veel schoon Autaren,
Van twieroock sijn door-roockt, die uwen naem vermaren:
Die uwen naem doen sijn van alle volck gheviert.
V kercken sijn al-om met kaerssen claer verciert;
De Moeders comen u besoecken, met verlanghen,
Om u Capel met veyl, en croonen te behanghen.
De maeghden brenghen u nieuw bloemen wtghesocht;
En schoon vercierselen, met Peyrlen rijck doorwrocht.
De ionghe kinderkens leertmen, met uwen soeten,
En vrindelijcken naem, van ionghs af aen, u groeten.
Elck' eeuw', elck landt, elck huys, met open mondt, en oogh
Vervoordert uwen lof. Van hunne torens hoogh,
Heel steden groeten u, soo haest den dach sijn stralen.
In 'toosten claer vertoont, en als sy weder dalen.
En in u kercken schoon hoortmen, met soet ghesanck,
Van menigh snaren-spel een aenghenaem gheclanck.
Ons' ghiften, onsen lof, sijt ghy oock niet versmadigh,
Hoe wel daer van gheensins behoeftigh; maer, ghenadigh,
Verhoort ghy ons ghebodt, en ons' beloften, waer
M'u aenroept, en u hulp die worden wy ghewaer.
| |
| |
Oorloghe, dieren tijdt, swaer sieckten, sterfte, plaghen,
Verdrijft ghy. soo veel leeds, soo vele nederlaghen,
En soo veel onghevals. verleent ghy ons t'ontgaen.
Ghelijck in volle zee de Schippers, die beuaen
Daer sijn met storm, en anghst; een noordt sterr' sal behoeden,
Soo sy maer eens verschijnt: alsoo u licht, wat vloeden
Van baeren ons beslaen, wat onweer oock, hoe groot,
Bewaert ons sekerlijck, en helpt wt allen noodt.
Nu dan, o zee-sterr' trouw, aensiet ons, en aendachtigh
Wt soo veel baren straf verlost ons gansch onmachtigh.
Verschijnt nu met u licht ter wereldt; by ons blijft;
En met u stralen claer de swerte wolck verdrijft.
En wilt ons, bidden wy, niet laten gaen verloren;
Hadt ghy hier oyt iet soets, en lieflijcks wtvercoren.
Door uwen waerdtsten pandt; door uwen soon bemint;
Door u, en door dien schoodt, daer hy, sijnd' een cleyn kindt,
Soo dickwils heeft met vreught, en blijschap op gheseten,
En sijn cleyn armkens teer om uwen hals ghesmeten,
Daer blijuend' aengheclist, wt liefd' en vrindschap soet.
En door die borsten, die hem hebben opghevoedt.
Door sijn soet lachten; door sijn kusschen aenghenamigh;
Door sijn vermaeckigh spel. voords door al 'tghen' versamigh,
Dat u in hem oyt heeft behaeght, en voor u hert
Verlichtingh' is gheweest van swarigheydt, en smert:
Soo bidden wy u, Maeght, en Moeder wtghelesen,
Wilt hem door u ghebedt beweghen, ons te wesen
Ghenadigh, ende sacht. En oft ons' boose daedt
Hem viel van ons vervremdt, mids dat ons leuen quaedt
Sijn gramschap heeft verweckt, en sijn veel straffen waerdigh:
Versoent ons, dat hy still' des Vaders haet rechtvaerdigh.
En 'tghen', dat hy met recht de sijn' bereydt, en doet
Hier lijden, dat hy dat ontschuldigh' met sijn bloedt.
Ick sie ons nu veel quaeds, en swaerigheyds voor handen;
Veel oneer, veel verdriets, veel moorden, roouen, branden.
| |
| |
Den wreeden Turck bestormt ons, met gheheele macht,
En heeft ons nu by nae ten wtersten ghebracht:
Hy heeft hem 'tgansch ghebiedt des wereldts toegheschreuen.
Ons' Coninghen, die hun behoorden te begheuen,
Om hem te wederstaen, te wijl' sijn breedt, en wijdt,
Onledigh onder een met grouwelijcken strijdt.
'tGansch aerdtrijck is beroert. Ghy, Maeght, wilt voor ons spreken,
Verlost van sulcken schrick ons' herten, gansch besweken.
Vercrijght ons, t'aller tijdt in goeden vred', en rust'
Te leuen, en dat twist, en oorlogh' sy gheblust.
|
|
Auteursrechtvrij