Pvb. Ovidii Nasonis Minne-kunst, gepast op d'Amsterdamsche vryagien: met noch andere minne-dichten ende mengel-dichten, alle nieu ende te voren niet gesien.

(1622)–Johan van Heemskerck– rechtenstatus



[pagina 343]
't Geneughelijcke Paedtjen Aen eenige Leydtse Nymphjes. O Ghy negen Sang-Goddinnen, Die u laffe loove zinnen Schier in suffery verstickt, Op Parnassi top verquickt. Die eerst recht te deeg kond voelen, Hoe verd boven 't rasigh woelen Vande Steden, 't groene velt, En het land moet zijn gestelt.
[pagina 344]
Komt en helpt mijn geest wat dryven, Om op 't aetdighst te beschryven, Een heel nieuwen Helicon, Die ick door u gunst lest von. Wilt mijn ruwe duyst're dichten So beschaven en verlichten, Dat ick klaerder als den dach Yeder een betoonen mach, Hoe ghy met groot recht en reden Hebt verlaten alle Steden, Om u woon-plaets neer te slaen By de Hengst-brons water-kraen. Eens recht als de warme dagen Alder-meest ons gingen plagen, En de Son uyt 't vlammend' oog Van de Leeuw zijn hette soog.
[pagina 345]
Beurdet, dat ick of door 't blaecken Dat mijn machteloos ging maecken, Of door 't lesen van veel blaen Die ick niet en kost verstaen, Vond mijn sinnetjes op rollen, Die mijn wisten soo te pollen, Dat de boecken door haer list Raeckten after banck en kist. En om op haer flemigh vleyen 't Suffe-goed wat af te leyen. Ging ick inder yl alleen, Van mijn kamer na beneen. Doch daer ick mijn vreught ging soecken, Vond ick oorsaeck om te vloecken: En mijn half ontwervelt hooft Wierd van sinnen voorts berooft.
[pagina 346]
Want so haest ick was beneden, En ick uyt de deur sou treden, Quam my tegen sulck getier, Dat ick noch veel suffer wier. Hier so hoorden ick door 't weven Al de glase vensters beven: En dan tierde noch 't getouw, Dat m'er dol van werden souw. Daer weer sagh ick 't yser plagen Met alsulcke grove slagen, Dat ick meende dat Vulcaen Hier te smeden ging bestaen. Ginder quam mijn oor t'ontmoeten 't Naar gedons van 't ketel-boeten; En het timmermans geklop, Dat my scheuren deed de kop.
[pagina 347]
Dan so quam-'er noch een wagen, Wiens verroeste spil door 't dragen So erbarmelycke kreet, Dat het my mijn hert door-sneedt. Dies bal-oorigh door al 't tieren, Ginck ick voort na 't Steenschuur swieren. 't Steenschuur dat, gelijck ick gis, 't Puyckjen van ons Leyen is. Niet om zijn verheven daecken, Die zijn 't niet die my vermaecken; Noch oock om zijn groen geboomt, Noch om 't water dattèr stroomt: Maer om so veel soete Troosjes, Die als vers-ontloocken roosjes Rontom 't Steenschuurs lieve kant Vande Goden zijn geplant.
[pagina 348]
Doch als ick daer was gekomen, Heb ick sulck geraes vernomen, Dat my door dit vreemde ding Hooren ende sien verging. Ick sagh daer aen alle zyden (Ach my docht 't was niet te lyden) Sulcken volk besmeert, besmult, Dat ick was van 't sien vervult. Twee en twee was 't dat zy stonden, Recht als aen een vel gebonden, Met een schortel-doeck voor 't lijf Die van vuyligheyd was stijf. Elck een stock, dat was haer wapen, Waer mee dese vreemde knapen Een verstijfde vuyle vacht Met veel slagen maeckten sacht.
[pagina 349]
Klop op klop sach ick haer geven, En sy waren so bedreven, Dat niet een in zynen slach Miste, noch zyn beurt versach. In 't voorby-gaen; sonder vragen, Kreegh ick wat om mee te dragen, Want myn mantel raeckte vol, Van haer vlocken en haer wol. Qualyck was ick uyt dit plooten, Of ick vandt my weer beslooten In een nieuwe moey'lijckheydt; Want myn wegh die was bespreyt Met haer half verrotte vellen, Die, die vuyle morsse-bellen Leggen langhs de gantsche straet Daer men op en over gaet.
[pagina 350]
Neffens 't struyckeligh mis-treden, Dat myn voeten hier door leden; Quam daer uyt alsulcken stanck, Dat de wegh scheen eens so lanck. Sulcken lucht quam my bespringen, En my tot myn neus indringen, Dat ick meer als eens wiert bleeck, En van quackxheydt schier besweeck. Denckt, so't hooft was eerst op rollen, Hoe het doe most suyse-bollen; En of myn verstroyt gedacht So te recht kost zyn gebracht. Hoe ick inde Stadt ginck dwalen, Ick en kost daer niet in halen Daer ick was om uyt gegaen: Ia wiert langhs hoe meer bela'en.
[pagina 351]
Eyndelyck de Goden gaven, Dat ick na een moey'lijck draven Quam van 't een door 't ander oort Buyten d' Hoogewoertse poort, Eenigh, eensaem, vol gepeynsen, Ginck ick, voet voor voetje, deynsen, Langhs de groene Rijn-kant heen, (Om my so wat te vertre'en:) Tot dat my het brandigh blaecken Deed na koele lommer haecken, En iuyst so ick na de streeck Vande Sonne-wagen keeck, Quam sich onversiens vertoogen Eenen in-ganck voor myn oogen, Eenen inganck; wiens gelijck Niet en is in eenigh rijck.
[pagina 352]
Eenen inganck die my leyde, En die my de wegh bereyde Tot het schoonste Landt-gewest, Dat Natuur oyt heeft gevest Op de ronde kloot der aerden: Daer sy kunst noch kost aen spaerde Om te planten in dit perck Een volmaeckt voltrocken werck. Tempe macht hier niet by halen, Noch de liefelijcke dalen Waer in 't groene Dafne leydt, Daer men ons so veel af seydt. d'Eersten in-treets groene kanten, Waren met veel wilge planten Dicht beschaduwt en beset, Wonder soet en wonder net.
[pagina 353]
Die haer telgen so verspreyden, En so door malkander breyden. Dat my d'al-doorsiende Son Naeuwlycks daer bekijcken kon. Onder myn vermoeyde voeten Scheen my 't klaver-gras te groeten, En zijn dienst te bieden aen, Om daer wat te leggen gaen. Doch de trage luije leden, Konden 't hert niet over-reden: Dat in stee van 's lichaems rust Koos het boeten van zyn lust. Dies ick soetjes voort ginck schuyven, Sonder dat het sandigh stuyven, Daer men 't buyte-gaen om haet, My gequelt heeft of geschaet.
[pagina 354]
'k Was naeu wt dees Laen te degen, Of terstont so quam my tegen Sulcken geur, dat ick daer voor Musck noch Amber-reuck verkoor. 't Scheen de soete weste winden Wat sy hadden konnen vinden Op de lip van bloem of kruyt, Daer weer lieflijck a'emden uyt. En recht iuyst so als myn oogen Haer gesicht ter zyden boogen, Om te sien, wt wat gehucht Dringen quam dees soete lucht; Vondt ick dat ick was gekomen, Wt de tacken vande boomen, In een effen open pleyn, Niet te groot noch niet te kleyn,
[pagina 355]
Waer dat rondsom henen vloeyde, En wiens drooge kant besproeyde Een gegraven water-aer, Silver-schoon en spiegel-klaer: Daer de Nymphen en Najaden Haer des avonts komen baden; Daerse sien of haer gewaet, En haer tuychjen haer wel staet, Dees valley die was beslooten Met veel ionge Else pooten; En de gront was om en om Fray door-wrocht met menigh blom. Wt dit pleyn, wat bet beneden, Quam ick op een wegh getreden, Eenen langen wandel-wegh, Daer noch dooren was, noch hegh.
[pagina 356]
Daer van afteren tot veuren Niet oneffens was te speuren: Daer de Nijt hoe quaet van mondt. Gantsch niet op te seggen vondt. So verd als twee gaeuwe oogen Yet recht onder-kennen mogen Streckte sich dit lieve padt, Daer ick my schier in vergat, 't Aerdrijcks vael verbrande leden Had de goe Natuur doen kleden In een groene somer-rock, Loon van arbeyds dienst-baer iock. Aen de slincker-handt daer waren, Om dit paetjen te bewaren Voor de schrale Noorde windt, Die het teere gras verslint,
[pagina 357]
Vele dicht-beblade bomen Daer van selver voort-gekomen, So dat sluckx recht scheen een woudt Daer Diana haer onthoudt. Daer zy 's middaghs in komt strijcken Met haer Nymphen, om t'ontwijcken 't Vinnigh stralen vande Son, Dat daer in noch uyt en kon. Rechts af sagh ick weeldrigh vlieten, En het drooge land begieten Eenen stillen water-stroom, Die daer vloeyde luy en loom. Waer beneven ick ginck dwalen, Om mijn hert wat op te halen, Tot dat die my onverdacht Op een schoonen drie-sprong bracht.
[pagina 358]
Op een drie-sprong, die met bogen Van geboomt was overtogen, Waer ick in een çierlyck rond Tien-mael seven boomen vond: Die so dicht in een gevlochten Waren, dat de dunne tochten Vande wind, die 't al door-woelt, Daer naeuw wierden in gevoelt. Vorders so gansch wel gelegen, Dat men daer van daen te degen Kost besichten 't vlacke landt Tot de Soeterwousche kant. Daer sagh ick de dert'le ossen Met de kop d'een d'ander bossen, En in 't gras de grage koe Stappen tot de knie-schijf toe.
[pagina 359]
Wt dees drie-sprong ging ick treden Wat ter zyden na beneden, Waer ick langs een rechte wegh Quam tot aen een houte bregh. Recht in 't midden hielt ick stille, Om daer nae mijn wensch en wille Eens te laten van het hoogh Weyen gaen mijn keurigh oogh. Noyt en heb ick tot op heden So veel soete lustigheden In een eene plaets alleen Oversien, veel min betreen. Voor my sagh ick niet als weyden, Waer de hupse Mellick-meyden Molcken yeder op haer stee 't Luye wel gevoede vee.
[pagina 360]
Noch wat verder, recht in't Westen, Lagh ront om in zijne vesten, Op een overschaduwt pleyn, 't Nieuwe huys te Kroonesteyn. Rechts af daer sach ick de duynen Met haer witte kaele kruynen Schemer-blicken in de Son, En wat naeder Voorburgh ston. 's Graven-Haegh met Delf en Leyden Kost ick duyd'lijck onderscheyden, En noch vele dorpen meer Die daer laegen in die keer. Vele dorpen, veel gehuchten, Vele landen vol van vruchten, Vele velden vol van gras, Vele hoven vol gewas.
[pagina 361]
'k Had mijn selfs hier haest vergeten, En met sien den dagh versleten, Sulck vermaeck en sulcken lust Vond ick in dees soete kust. Had ick niet in 't herwaerts komen 't Wout gesien so dicht van boomen So beschaduwt, so beplant, 't Geen ick liet ter slinckerhant: Dies ick my liet over-reden Om weerom te rugh te treden, En gingh haestigh daer van daen Door de drie-sprongh en de Laen. Sonder yewers meer te draelen, Noch mijn hertjen op te halen, Tot ick my in 't boschje vont Dat so groen en lustich stont.
[pagina 362]
Elsen, Esschen, Wilgen, Linden Keerden af de Noorde winden; Elck was netjes zy' aen zy' Daer geplaetst op zyne ry'. En die maeckten dan by-wylen Met haer bladen en haer stylen Hier en daer een soet prieel, Onderstut van een Abeel. In en uyt, en heen en weder, Swierden ick tot ick my neder Door vermoeytheyd had geset, 'k Most wat rusten, noot brack wet. Doch ick sal my van mijn dagen Van die rust-plaets niet beklagen, Noyt ick yewers inde Stadt Nae mijn sin so lustigh sat.
[pagina 363]
Blaedtjes, bloempjes, graesjes, kruytjes, Klaver en kamille-spruytjes Waren als het tafel-kleedt Daer de grond was mee bespreedt. En de telgjes met malkander Dicht gevlochten in den ander Maeckten een verwulfde tent Met haer loof-werck daer omtrent, Waer langs heen de vinckjes sprongen, En haer soete wild-sang songen; Onderwijl de geyle Mus Gaf zijn gaytje kus op kus. Achter my om wat te leunen Quam een kromme Wilgh my steunen, Voor my stond een Esschen-boom Dicht aen 't kantje vande stroom;
[pagina 364]
Die zijn tacken so verspreyde, En van een so aerdigh scheyde, Dat ick recht van daer ick lagh 't Velt als door een venster sagh. 't Velt; dat onlanghs van te voren Had zijn groenen rock verloren, Die hem was getrocken uyt Om zijn harde swarte huyt. En met spitten en met graven, En met ploegen en met slaven Toe-te-reden tot een stee; Niet als eertijts voor het vee, Maer voor Iong-ge-ente bomen Vande Voedster afgenomen, Die daer wierden veelderley Opgequeeckt in 't vruchtbaer kley.
[pagina 365]
Hier dus mackelyck gelegen, Oversagh ick eens te degen Watter was te sien; en doe Sprongh ick op van 't leggen moe. Gaende door verscheyden hoecken Wt 't geboomt een uytgangh soecken; Tot dat ick my eyndlijck vondt Daer een kleyn slecht huysje stont, Over 't water uyt de bomen, Daer schier nimmer menschen komen, Stondt dit eensaem stille huys, Veer uyt 't moey'lijck steedts gedruys. En terwijl ick my vergaepte, En myn oogh begeerigh raepte Al de wellust diemen vindt In het sien van 't geen men mint;
[pagina 366]
Quam uyt hare deur getreden Een beiaerde Vrouw, wiens leden En verstijfde trage tret Met een stock was onderset. Wiens veroude donck're oogen 't Wercken had na d'aerd geboogen: En wiens graeuw verrimpelt hooft Met veel kreucken was door-klooft. Besje, seyd' ick, mach 't u beuren. (Want ick wil u niet versteuren) Seght my eens, 't geen dat ghy weet Van dees plaets, en hoese heet. So moet Pan u gunstigh wesen, En u Schaepjes voorts na desen Voor de wreede Wollefs tant Nemen in bewaerder hant:
[pagina 367]
So moet Ceres voorts bewaren V half-rype kooren-ayren, En Pomoon iaer in iaer uyt V versien met lecker fruyt. Vryer, seyd' sy (en met eenen Keerde sy haer traeghlijck henen Na de plaets daer sy vernam Dat dees vreemde stem uyt quam) 't Is nu al moy langh geleden, Dat ick niemand uyt de steden Heb vernomen hier ontrent, Dies ick menschen ben ontwent. Maer om u te deegh te seggen, En ten vollen uyt te leggen, 't Geen ghy van my wilt verstaen: Moet ghy daer wat sitten gaen.
[pagina 368]
Stelt of leghtje wat ter neder, Want het lieve Somer-weder Heeft de stede daer ghy zijt Met groen grasje getapijt. En dees hooge Populieren Doen haer koele schaduw swieren Over 't water tot op 't velt, So dat u geen Sondaer quelt. Mits, om voort niet te versmaden 't Geen sy my had aen geraden, Streckt' ick my so lanck ick was Neder op het klaver-gras. Doen ginck sy weer dus beginnen: Wie dat ghy oock zijt, die binnen Dese lust-plaets zyt geraeckt, Hier op vry u gissingh maeckt:
[pagina 369]
Dat, of yemandt van de Goden, V hier toe heeft willen noden; Of wel dat u een Goddin Eerst gebracht heeft inde sin, Dat ghy dit gewest soud soecken, 't Aengenaemst van alle hoecken, Daer de Goden selfs wel vaeck Komen nemen haer vermaeck. Want in dien dat my myn oogen Niet en hebben heel bedroogen, So is my Pan geyte-voet Hier wel menich-mael ontmoet: Met veel Satyrs en Silvanen, En meer ander vreemde hanen, Die elck met zyn velt-Goddin Quamen hier gestreecken in.
[pagina 370]
Pan ginck op zyn fluytjen spelen, Hoe hy eens had willen stelen 't Roompje van Siringaes jeught, Doen hy riet kreegh voor geneught. Waer de Nymphjes onder songen, En de Satyrtjes op sprongen, Eenen wilden ronden dans 't Hooft om-gort elck met een krans. Pan den grooten Geyten-hoeder, Om dat hy is ons behoeder, Kan ick noemen by zyn naem, En zyn mackers al te saem. Maer dit heeft niet te beduyden, By het geen, dat ick op huyden Over derthien weecken sagh, Op een hogen heyl'gen dagh.
[pagina 371]
Kost ick maer de groote namen Vande Goden, die doe quamen In dat groen beblade wout, Dat ghy neffens u aenschout; Wonder soud ick u vertellen, Van die Hemelsche gesellen: Maer is myn verhael wat slecht, 't Sal weer waer zyn en oprecht. Driemael drie, geen velt-Goddinnen (Want dit kost ick licht versinnen, Aen haer heerelyck gelaet, En haer goddelyck çieraet) Singen, vrolijck sonder kommer, Neder sitten inde lommer: En in 't midden van haer ry, Voechden hem een God daer by.
[pagina 372]
Sulcken Godt! zyn gouwe hayren Als de Sonne-stralen waren; En daer had hy om gedaen Eenen krans van Lauwre blaen. Bey zyn wit-yvoore handen Een gehoolden schelp om-spanden Van een Schilt-pad, of so yet Dat ick niet en weet hoe 't hiet: Waer my dochten op te wesen Veel gedrooghde schape-pesen: En die gaven een geluyt Soeter dan de boerse fluyt. Die Goddinnen songen deunen, ('t Is te wongder hoese 't keunen) Niet als wy doen, uyt de geest, Maer uyt boecken diemen leest.
[pagina 373]
Onderwijl zy daer so saten, Sagh ick t'samen komen praten Weer een Godt en een Godin, Daer ick noch verschrickt van bin. Wongder, wongder my ontmoeten, Want de Godt had aen zijn voeten Vleugels, en oock op zijn hooft: Wie soud' hebben sulckx gelooft? In zijn hand sagh ick hem houden Eenen staf geheel van goude, Of ten minsten braef vergult, Waer dat waren omgekrult Twee gesprickte adder-slangen, Om en door malkaer gehangen, En twee vleugeltjes, wel net, Waren boven aen geset.
[pagina 374]
Maer noch vreemder wongder-wercken Mocht m'aen die Goddinne mercken, Wiens soet-blaeuw-geooghde hooft Was in een Helmet verdooft. Op haer schilt stont tot een wapen Sulcken Monster, so wanschapen, So vol slangen dat ick tril Als ick daer om dencken wil. Noyt mijn oogen van haer dagen Yet verschrickelyckers sagen: En haer rechter-hands geweer Was een styve Ruyters-speer. Dees twee traden soetjes binnen, Tot dicht by de zang-Goddinnen: Waer zy stille bleven staen, Om het Liedt te hooren aen.
[pagina 375]
Dit en diergelycke saecken, Dit gewest eerweerdigh maecken: Wat de lustigheyd belangt, Aen u eygen oordeel hangt. Want u be-genade oogen, Hebben selfs aenschouwen mogen, Hoe der Goden milde gunst Overtreft der menschen kunst. Dit is dat op u begeeren, Ick u hebbe konnen leeren Van dit schoon geneughlyck dal, Dat volkomen is in al. En alleen dees kleyne stromen Doen ons by de Go'on niet komen: Daer in met de Goden een Dat wy zijn met 't ons' te vreen.
[pagina 376]
Siet dit hutjen daer wy wonen, Dat en sal u niet vertonen Overdaed, noch Steedtsche pracht, Die van ons niet word geacht. En nochtans wy daer genieten, Vry van onlust en verdrieten, Meer gerustheyd, en meer vree, Als ghy Stee-luy doet in Stee, In u huysen en gebouwen Van arduynsteen uytgehouwen: Waer geen deur hoe vastse sluyt, Angst noch sorg kan houden uyt. Siet die drie-mael drie Abeelen, Die ons mildlyck mede deelen Hare lommer, om en by Beter als een gaeldery.
[pagina 377]
En hoe lieflyck dat daer onder, 't Soete groen, tot een verwonder, Lanckx het water weeldrigh groeyt, Dat daer aende boomen vloeyt. 't Welck my 's middaghs doet verlangen Om een Uyltjen daer te vangen: Waer ick 't slapen vind so soet, Als ghy op u pluym-bed doet. Desen Boogaert daer ter zyden, Geeft ons, elck op zyne tyden So veel vruchten, dat ons dis Altoos daer versien van is: Nu met versche rype kerssen, Nu met pruymen, nu met perssen, Nu met appels, en dan weer Met een leckre suycker-peer.
[pagina 378]
Die byloo wel anders smaecken, En de laffe mond vermaecken, Als het half-verlepte goet By u inde steden doet. Siet, daer noch wat voort, de landen, Die wy met ons eygen handen Bouwen, siet hoe daer 't salaet En het ander moes-kruyt staet. Siet, hoe lieflyck dat de boonen In haer bloeysel haer vertoonen; Siet, hoe 't groene wortel-kruyt Weeldrigh onder d'uyen spruyt. Siet, hoe net het een en 't ander Is gescheyden van malkander. Denckt nu of u schildery Hier in schoonheyd yet heeft by.
[pagina 379]
Selfs den arbeyd, en het wercken, Doet ons krachten so verstercken, Dat ick van mijn ionckheyd aen Noyt met sieckte ben belaen. Soo dat geene bitt're drancken, Die by u, de viese krancken Drincken tegen wil en sin, Hier oyt zijn gekomen in. Nochtans mach ick wel gewagen Van ons moye oude dagen: Want ick en ons beste-vaer Zijn al inde tachtigh iaer. Nu is 't onse tijd van rusten, En ons kinders doen met lusten Ons nu weder al de deught Die wy haer de'en in haer Ieught.
[pagina 382]
's Morgens als de eerste stralen Vande Son den dauw ophalen, Rijst mijn dochter uyt haer nest, En gaet melcken al haer best. En dan tot ons goed behagen, Komts' op 't vriendelyckste vragen, Vaer en Moertje lustje elck Niet een kopje schape-melck? O dat selje soo verkoelen, 'k Weet je le'en die sellen 't voelen; En iou ouwe slappe maegh Sel daer moy van worden graegh. 's Middaghs als mijn seun komt eten, Sal hy nimmermeer vergeten Ons te brengen, elck een paer Hennen-eyers, versch en klaer.
[pagina 383]
'S avonts tusschen ses en seven Komt men ons weer eten geven; Nu wat roompjes, dan wat Vis, Of wat anders datter is. Daer na gaetmen ons gheleyden Nae het bedtje, met ons beyden; Daer een ongestoorde rust Onse moede le'en verlust. Dus ist dat wy vredigh leven, Onbeknort en onbekeven; Tot dat onse tijdt, die spoeyt, Gantsch sal wesen uytgevloeyt. Gaet het soo wel, in u Steden? Waer dat niemandt is te vreden Met syn deel: maer yeder pooght Meer en meer te syn verhooght.
[pagina 384]
Waer d'onmenschelijcke menschen Dit en diergelijcke wenschen, 't Moertje, kindtje waerje groot! 't Kindtje, moertje waerje doot! Maer eer ick to deegh soud toonen Hoe geluckigh wy hier woonen; En ick hebben soud vertelt Al de wellust van het velt; Soud den dagh ons syn ontsloopen, Want de Son is al aen 't loopen Nae het Westen: en misschien Waerje garen op de bien. Ouwe luy die konnen 't praten, Alsser aen zijn, niet wel laten: Ionge luy, alst gaet nae wil, Syn veel liever op den tril.
[pagina 385]
Omje 't hooft dan niet te breecken Gae 'k een speltjen hier by steecken: Mog'lijck segh ick u wel meer, Als ghy eens sult komen weer. Mits heeft sy haer op geheven, En als ick haer had gegeven Haer verdiende lof en danck, Steld' ick my oock op de ganck; Soo vernoeght en wel te vreden, Soo vol vreughd' en vrolijckheden, Dat ick voor my nam wel meer Herwaerts aen te doen een keer: Om mijn afgemende sinnen, Of door 't lesen, of door 't minnen, Weer te brengen op haer stel, Vry van 't moeylijck Steeds gequel.
[pagina 386]
Soetertjes ick heb nae 't leven 't Paetjen hier een streeck gegeven, Soo wat ruw en haestigh heen, Om dat ghy 't my had gebeen. Kan ick u noch yewers dienen, En daer meed' u gunst verdienen; Seght u wil maer, en dan siet Hoe ick stae tot u gebiet. EYNDE.

Vorige Volgende

Pvb. Ovidii Nasonis Minne-kunst, gepast op d'Amsterdamsche vryagien: met noch andere minne-dichten ende mengel-dichten, alle nieu ende te voren niet gesien.

't Geneughelijcke Paedtjen Aen eenige Leydtse Nymphjes.

Over het gehele werk

plaatsen

Over dit hoofdstuk/artikel

plaatsen