Pvb. Ovidii Nasonis Minne-kunst, gepast op d'Amsterdamsche vryagien: met noch andere minne-dichten ende mengel-dichten, alle nieu ende te voren niet gesien.

[p. 313]

Horat: Carm: Lib: 2. Od: 10.
Aen Iacob Verbvrch.

VERBVRCH, wilt ghy wel stellen aen

V leven, laet u schip niet gaen

In 't diepste van de baren;

Noch wilt oock niet te seer bevreest

Voor storm, voor onweer en tempeest,
Te na langhs 't strande varen.

Wie dat bemindt de middel-maet,
In vuyle huysingh niet vergaet,
En kan oock willigh derven
Het hof vol kostelijcke pracht;

[p. 314]

 

Waer voor hy wyslijck meerder acht

 

t' Huys onbenijt te sterven.

 

 

 

Wanneer de windt haer fel verheft

 

Sy meest de hooge boomen treft;

 

Met swaerder val en slagen

 

De steyle toorens storten neer;

 

De blixem sal de bergen meer

 

Als lage heuvels plagen.

 

 

 

Een wel gestelt gemoet dat hoopt

 

Wanneer 't geluck hem tegen loopt;

 

En weder als 't hem geven

 

Gaet alles wat men wenschen mach,

 

So denckt het om den quaden dagh

 

Die 't noch wel mocht beleven,

[p. 315]

 

God is 't die ons de plagen sendt,

 

Hy is 't oock die 't gele'en ellendt

 

Daer na weer wegh gaet sturen:

 

In dien het ons nu qualyck gaet,

 

't Is niet geseydt dat desen staet

 

Sal eeuwigh blyven duren.

 

 

 

In Tegenspoet een manlyck hert,

 

Dat nieuwers door mismoedigh wert,

 

Volstandelyck laet blycken:

 

En weder, als ghy seylt voor wint

 

Voorsichtigh dan een reef in bint,

 

En wilt u zeyl wat strycken.