Pvb. Ovidii Nasonis Minne-kunst, gepast op d'Amsterdamsche vryagien: met noch andere minne-dichten ende mengel-dichten, alle nieu ende te voren niet gesien.

[p. 225]

Liedt,
Op de wyse: van La Morisque.

COOM fluytjen, koom, laet ons nu spelen eens een Liedt

Hier onder 't dicht geboomt by dese water-vliedt;

't Sa tiereliert eens op wat gaven, wat çieraet,

Natuur in myne Nymph te pronck voort-stellen gaet.

In dien ick sonder vrees noch oogen noemen mach
Twee vlammen, daer de Min verborgen inne lach;
So segh ick dat in 't git van haer bruyn' ooghjes woont
Een soet aen-treckend' licht, nochtans dat wreed'lyck loont

[p. 226]

 

Die haer te teer gesicht daer eens in mengen gaen;

 

Want zy als in een val daer door strackx zijn gevaen.

 

Ach! dat ick dit niet wist doe mijn te keurigh oogh

 

Onnoosel 't bitter-soet vergif uyt d'uwe soogh.

 

Recht boven 't flonckrig licht twee boogjes staẽ, so 't scheẽ,

 

Van pick, swart ebben-hout op 't alder-netst gesne'en,

 

Die op het blancke vlack van 't voor-hooft ingeleyd,

 

Beschamen 't witste doeck in Holland toe-bereyd.

 

De Lely met de Roos op hare kaeckjes bloeyt,

 

Of soder inde May van verw yet schoonder groeyt

 

Waer in als 't soet gelach twee lieve putjes hoolt,

 

So dunckt my dat de Min daer selver in verdoolt.

 

Aen hare kleyne mont twee propte lipjes staen,

 

Die met haer bloosich-rood 't korael te boven gaen;

 

Doch als haer marbren hals en meer te sien ick poogh,

 

So word door 't kleed belet de wellust van mijn oogh:

[p. 227]

 

Dies ick dan mijn gepeyns gae keeren nae 't gemoet,

 

Dat haer noch boven al verwondrens waert zijn doet,

 

Waer in bevalligheyd, beleeftheyd en verstant

 

Blinckt even als in 't goudt een schoonen diamant.

 

Dan so ick in u vind yet dat kan zijn gelaeckt,

 

Vergeeft 't my Nymph; want hier is niet geheel volmaeckt.

 

Een dinck mis-staet u wat, een eenigh dinck alleen,

 

Dat u Natuur een hert gegeven heeft van steen.