Pvb. Ovidii Nasonis Minne-kunst, gepast op d'Amsterdamsche vryagien: met noch andere minne-dichten ende mengel-dichten, alle nieu ende te voren niet gesien.

[p. 5]

Voor-Reden aende Nederlandtsche Ionckheydt.

LVstighe Mede-genooten van myne groene jaren, ende ghy die onder het dack van een statige bedaeghtheyd noch een jeughdigh hert huysvest, voor u is 't dat ick dese malligheytjes ten toon stelle, ende niet voor de waen-wyse grimmers, die also haest als zy de jonckheyd verloren hebben, oock datelijck verliesen de geheughenisse van mede eens jong geweest te zijn: doch eer ghy verder gaet, so houd een weynigh stil, ende hoord my eens een woord vijf ses spreken. Ick wil ter goeder trouwen met u handelen, ende u voor eerst en voor al gewaerschouwt hebben, dat dese Minne-kunst mijn werck niet en is; Ovidius heeftse voor desen opsen Rooms gesmeedt gehadt, ende ick hebse nu opsen Hollands hersmeedt, de-selvige, soo veel de stoffe heeft willen lyden, op de zeden van onse Eeuwe passende, ende nae 's lands wyse buyghende, hy heeft Roomen voor zijn doel gekosen; ick

[p. 6]

kies Amsterdam voor de mijn: eensdeels om de beroemtheyt van dese machtige Stadt, Roomen hier in niet heel ongelijck: ander sdeels om dat ick, by gebreck van meerder ghedienstigheydt, ten minsten dese eerbiedinghe aen mijn geboorts-plaetse schuldigh ben. Isser yet in dat u smaeckt, weet dat danck zijn Roomse aerdigheyd; isser oock yet in dat u walght, wijt dat mijn Hollantse bottigheyd; die van zijn goed Latijn quaed Duyts gemaeckt heeft. dan stelt daer wederom teghen, dat ick hem wat eerlijcker hebbe doen spreken, als hy wel eer in zijn eyge tael gewoon was: sijn meyninge niet te min so na komende, als onse huydens-daeghse gewoonten eenighsins toelieten, jae selfs van onse gebruykĕ somtijds tĕ deele af-tredende, om zyne bevallige aerdigheytjes niet heel te verliesen, ende hem somtijds wederom'yet doende seggen, dat hy noyt gedacht en hadde, om van zijn hout pylen tot mijn koocker te maecken. 'T is waer yemand sal my mogelijck verwijten dat ick dus doende voor geen trouwen Vertaelder deur magh, ende dat ick even-wel gae dorsschen 't geen een ander gesneden heeft: wat schaed dat, als ick 't wel weten wil, en my niet en schame een ander hier in voor mijn wegh-wyser te erkennen: ende wat leyd daer aen

[p. 7]

of ick de spyse die ick schaffe gekoockt of verstooft hebbe, alsse onse Genooden maer wel smaeckt. de andere vreughd-vergeten knorre-potten die niet heugchelijckx noch jeugelyckx en lesen als om haer daer aen te stooten, salick met recht moghen antwoorden, dat zy tot dese Feest niet geroepen en zijn, ende dat ongenoode gasten achter de deur staen. Vaert wel dertele Muts-dragertjes, te gelijck met uwe aerdige herte-steelstertjes: en so ghy dese Vader-loose Kunst der Minnen die nu op mijn vertreck, vande gene die myne beste Vrienden sijn of immers hoorden te wesen, voor een Vondelingh op straet geleyd wordt, mee-waerdelijck op-neemt, en tot mijn weder-komste goedadelijck voedstert, soo mooght ghy t'sijnder tijd wel, tot danckbaerheyd, met RAET TEGEN DE LIEFDE beloont worden. In Leyden, den eersten Maert 1621.

[p. 8]