|
| |
Minne-klachte.
ACh! schoone Rosemond, die in u soete ooghen
By een ghehuysvest hebt de Min en 't mede-doogen.
En wedersijdts het rijck soo aerdigh houd verdeelt,
Dat 't een de wonde maeckt, en 't ander weder heelt.
Kan 't zijn, helaes! kan 't zijn, dat daer de heldre straelen
Van u begaeft verstand u nergens laten dwaelen,
En schrander oordeel 't wit van saken soo besint,
Dat ghy alleen soud zijn ten mijnen aensien blind?
| |
| |
Dat voor u mijnen brandt sou blyven gantsch verholen?
Dat mijne Min sou zijn als van u weghgescholen?
En wat ick seg, of doe, dat ghy 't noch vat, noch siet?
'k Gheloof al wat ghy wilt, maer dat gheloof ick niet.
Ghy saeght, jae wis ghy saeght, doen eerst mijn lot my leyde
Te Bruyloft nevens u, hoe door het oogh sich spreyde
Mijn vreughde tot in 't hert, en dat ick, als een baeck
Van volle vrolijckheydt, was yeder tot vermaeck.
Niet dat de grage geur der op-gedischte spysen,
Niet dat de Rijnsche vocht dees Vreugd deed in my rysen;
Maer datter, soo my dacht, somwijl een lieve vonck
Vloogh van u vriendlijck oogh, somwijl een lachje blonck,
Somwijl, als ick u hand, u sachte hand, eens druckte,
Mijn wensch, en mijne hoop', in blijdschap my verruckte.
| |
| |
Doch als daer nae den dagh, dien lieven dagh verscheen,
Dat ghy my toe-ganck gaeft by u te zijn alleen,
En ick daer door verlockt, mijn selven ginck verstouten,
Van vryer als ick plagh met u te derven kouten,
En u alsoo de vlam van mijn verburgen brandt
Ontdeckte, en mijn hert boot tot een onder-pand
Van on-vervalschte Min; ick weet, ghy most bespeuren,
Dat soo als ick u sach u hier in niet te steuren,
Maer met een vriendlijck oog u weyg'ren te bekleen,
En met een soete lach te segghen sachjes neen.
Ick naeuw mijns selven was, en ghy genoegh kost lesen,
Mijn wensch, mijn wil, mijn hoop', mijn blijdschap, in mijn wesen.
't Is waer ick bleef verstomt; of sprack ick, ick verviel;
Maer dit was selfs een blijck van mijn ontroerde ziel.
| |
| |
Wy gingen hand aen hand vast over ende weder,
Ons lipjes spraeckeloos, ons ooghjes echter reder
Om sonder spreecken te vertolcken ons gemoedt,
Dat somtijdts door een kus wierdt in sijn vreughd gevoedt.
Maer als de nacht op 't lest niet leed dit te verlangen,
En ick u arm-ghespan had om mijn hals gehangen,
En op het aldersoetst mijn af-scheydt van u nam,
O Hemel; wat een nacht nae sulcken af-scheyt quam!
Ick sweer u Rosemond, mijn oogen noyt en sloten;
Mijn vreughd wies boven maet, en was niet te vergrooten;
Ick dacht, en weder-dacht, en 't dencken had geen endt,
Dat in een losse hoop mijn heyl had op-gepent.
Ick eyghende mijn dienst voor eeuwigh aen u handen,
Ick vond mijn hooghste goed te sterven in u banden,
| |
| |
En wat ick had, of was, of immer werden mocht,
My 't minste van dees gunst in 't minst niet waerd en docht.
Dus malden ick vast heen, dus maelden mijne sinnen,
Gestelt op het geluck van onderling beminnen,
Van onderlinghe vreugd, van onderlinghe lust,
Van onderling besluyt tot onderlinge rust.
Maer ach! ach! wat is doch volkomen hier beneden?
De waen van hooghste heyl quam onheyl nae-getreden,
En doe ick dacht te zijn ten top van mijn geluck,
Vondt ick my op een bot on-luckigh van mijn stuck.
Want als, nae langh verwacht, de Son met syne straelen
Den aen-ghenamen dagh weer quam te voorschijn haelen;
En ick mijn soete Nymph (helaes! nu niet meer soet)
Bracht met een bly gelaet een heussche morgen-groet.
| |
| |
Vond ick haer oogh bewolckt, benevelt al haer wesen;
Een afkeer in haer doen, heel anders als voor desen,
En eer ick vraghen dorst, of yet wat weten mocht,
Trock sy haer van my af, ick socht, en wedersocht,
Al myne daeden deur, jae 't naeuwst' van mijn ghedachten,
Of ick dit had verdient; maer neen, met nae te trachten
En vond ick gheene schult, om in soo korten keer,
Van 't hooghste mijns gheluckx dus strackx te storten neer.
Ick wachte met gedult, en voede my met hopen,
Dat my het avondmael verleenen soud een open
Te weten watter school; doch als beleeftheyts wet
Haer, denck ick teghens danck, had aen mijn sijd geset,
En ick van veers bestond by teeckens te bevroeden,
Of haer oock ernst mocht zijn dees tweespalt der ghemoeden.
| |
| |
Wierd ick allenckxkens wijs, met innerlijcke smert,
Dat dienst, noch danck, en gold by een afkeerigh hert.
Sach ick haer vriend'lijck aen, zy sloegh naeuw op haer ooghen,
Die met gesocht belet sich daet'lijck elwaerts bogen.
Nam ick haer by de handt, dat was als met gewelt.
Sprack ick haer aen, haer tael die wierd my toe-ghetelt,
Op 't sparigst datse kost, en stopte stracx mijn reden
Doch tegenspraecks ghebreck. Mijn sinnen dit noch leden
Op hoop van beterschap: en datmen licht verdraeght
Het leet 't gheen datmen lijdt van 't gunt so seer behaeght.
Maer als versmadingh sich by af-keer quam te voegen,
En als sy weyghrigh wiert my daer in te vernoegen,
Dat al de werelt uyt beleeftheyt haer deed voor,
Doen sonck de moed my wegh, en raeckte buyten 't spoor.
| |
| |
Het licht trock inne-waerts uyt mijn beswalckte ooghen,
Mijn ziele die besweeck, en had niet meer 't vermogen,
Om selfs al veynsend sich te houden inde sleur
Die ons wel-levens Wet in 't alghemeen schrijft veur.
Door wanhoop wegh-geruckt, met weedom overgoten,
Bleef on-lust, en verdriet, soo in mijn borst besloten,
Dat my het hert verkromp, en bevend wierd ick bleeck,
Soo dat ick eer een block als levend mensch gheleeck.
De Nymphjes van haer buurt, haer Nichjes, haer gespelen,
Die saghen't, en 't kan zijn die kon mijn leedt vervelen,
Hoewel hun onbekent. De wreede maer alleen
Die daer van oorsaeck was gantsch on-gevoeligh scheen.
Die trock 't haer niet eens aen, die liet haer dove ooren
Het bidden en ghesmeeck haers droeven Minnaers hooren.
| |
| |
Die bleef al siende blind, of soose yet wat sach,
Dat keerde sy tot spot, en aen-wasch van beklach.
Iae selfs, sy vond een treck, by niemand te besteecken,
Waer deur ick haer verloor, oock sonder haer te spreecken.
Denckt Rosemondtje, denckt, wat een verbolghen nacht
Wierdt nae soo droeven dagh rampsaligh toe gebracht?
Wat swermen van gepeyns my woelden door de sinnen?
Hoe dat ick buldren most op mijn onluckigh minnen,
Op u, en op mijn selfs? Ick sloegh op 't lest mijn hand;
Nu moe, en af-ghemat, op 't waerde onder-pand
Dat my hongh op de borst, daer voelden ick ontsteecken
Een grimmigh-gram besluyt, om dat uyt spijt te breecken,
Te rucken van mijn hals, en sulcken dier vertoogh
Te smijten van my af, te sling'ren uyt mijn oogh.
| |
| |
Maer als my quam te voor, wat poeselige leden,
Wat schoonen sachten arm dit snoer plag te bekleeden,
Ontviel my mijn gemoedt, en quaedtste dat ick dee,
Was met een lieve kus te wenschen weer om vree.
Te raecken soo in 't slaep, en door mijn droom te vinden
Dat of 't schoon anders scheen, ick u noch echter minden.
Iae dat ick aen mijn selfs vrywilligh gaf de schult
Van mijn vergeefs beklag, en vruchtloos ongedult.
Wel schoonste; ist u sin my dus ter proef te stellen?
En sou noch mijn geluck ten lesten overhellen?
Sal dienst behalen danck? en sal de soete Min
Tot uwe soete ziel noch eynd'lijck komen in?
Soo sweer ick by u selfs, en by u soete oogen,
Die ghy bewust zijt dat soo veel op my vermogen,
| |
| |
By uwen sachten arm, en by het poesligh rond,
Dat u, op 't onversienst verrascht, so aerdigh stond,
Dat ick my, en het mijn, aen u wil overgeven,
Aen u besteden wil de diensten van mijn leven,
Te vinden al mijn vreughdt als ick u sie te vreen,
Te draghen u verdriet gheduldigh in 't ghemeen,
Te houden u mijn lust, mijn rust, mijn vergenoegen,
Daer ick my, en mijn doen, wil t'eenemael nae voeghen,
Kort om, indien 't soo valt, ick hier rondt uyt beken,
Dat ghy my waerdigh maeckt 't geen ick niet waerdigh ben.
Liefde levens lust.
|
|
Auteursrechtvrij