|
| |
Liedeken.
Stemme: Le Curé de Mole.
Ghy schiet een veel scherper schicht,
Als de pijl van 't Minne-wicht,
En raeckt met een diepe wond
Onse hertjes tot de grond.
| |
| |
Ghy bestiert den dissel-boom,
Van ons liefde met u toom,
Hebben 'k weet niet wat voor soet,
Dat ons zieltjes smelten doet,
En maer met een kus geraeckt,
Ons geheel u slaven maeckt.
Aen u schoonheydts gaven,
Aen u schoonheydts gaven,
Vinden wy ons meeste vreughdt,
In ons meeste ongeneught,
| |
| |
Noch en ruylden onse pijn
Met geen veyligh vry te zijn.
Schuylter gheenen wrevel-moedt,
Onder sulcken soeten soet.
Noch u schoonheydt is geen baeck.
Of van wreetheyd, of van wraeck.
Dus besich zijnde met singen, waren sy, eer sy't wisten, te VVassenaer ghekomen. Alwaer, terwijl de peerden peysterden, drie vande Herders, door het sien van eenighe Herderinnen van die plaetse, dewelcke van verre niet onbillick schenen, vande wagen gelockt wierden, om de selve te gaen begroeten. Maer Reynhert, die wel
| |
| |
wist dat hy nieuwers soude vinden 't geen hy in sijn Rosemond gevonden hadde, nam onder-tusschen in, de verlaten plaetse van Diederijck; en met een half beswijmend oogh haer een ghestolen lonckje toe-werpende, so seyde hy. Ach! al te schoone, of al te wrede Herderinne, en sult ghy nimmermeer geloven, of geloovende willen erkennen, dat Reynhert u acht boven al dat te achten is? gewis, of hy heeft u lief; of daer is geen liefde meer inde werelt. Want ghy moet dit weten, dat het een recht teecken van ware liefde is eerbiedig te zijn teghen de ghene diemen lieft; en in wien hebt ghy oyt meerder eerbiedigheyt t'uwaerts ghevonden, als in hem die sich noyt ontsien en heeft te misnoeghen om u te vernoegen. die noyt wetens u en misdede, en onwetende misdaen heb- | |
| |
bende, hem selven noyt en konde vergeven 't gheen uwe goetheydt hem vergaf. Wiens wil aen u welghevallen, wiens doen aen u wil, en wiens oordeel aen u doen was hanghende. Helaes! daer is groot onderscheyd, soete Rosemontje, tusschen lust en liefde; lust onderkruypt allenxkens 't besit van sijn meester, en wil gesagh gebruyken daer het onderdanigheydt schuldigh is: lievende niemand als sich selfs, en om sijns selfs wil de gene die het schijnt te beminnen. Liefde daer en tegen met een eerbiedig ontsagh mint het geminde om ghemindes wil, en sich selfs niet dan als een werck-tuygh van gedienstigheyd voor 't geminde. En machmen sonder root worden yet tot voordeel van sijn selven segghen, soo segh ick, o waerde, doch meer waerdige Rosemond, dat dit
| |
| |
ontsach so levendigh in mijn ziel is inghedruckt, dat ick noyt t'uwent en ben ghekomen, of mijn beenen beefden, en mijn hert klopte, als ick omtrent u deur quam; uyt vreese dat ick u daer door mocht mishaghen. Merckte ghy niet, als ick u alleen sprack, hoe qualijck mijne woorden aen malkanderen hingen? hoe weynig slots het hadde 't geen ick seyde? en wat een belachelijcke Muys datter voor den dag quam als de bergen baren wilden? noyt kost yemandt beter bedencken, noyt min uytbrengen, 't geen hy wenschte, als den ongeluckigen Reynhert. Vielt u niet in, als ick u altijdt hier of daer ontmoete wanneer ghy uyt waert, dat sulckx niet gheheel by gheval geschiede? wasser wel oyt weer, oyt windt, oyt belet, dat my uyt 't Voorhout konde houden,
| |
| |
als ick hope hadde mijn Rosemond daer te mogen sien? en wat waren dit anders als on-wederspreeckelijcke teyckenen van een overheftige liefde, en van een on-geveynst ontsach.
Hier wat ophoudende, om sijn adem te verhalen: en met een te sien hoe Rosemond haer hielt. so sag hy dat de Voer-luyden ghereetschap maeckten om voort te vaeren: en Rosemond bekommert was, dat hy in 't besit soude willen blyven, vande plaetse, die een ander verlaten hebbende, hy sonder yemandt te veronghelijcken in-ghekregen hadde. Maer Reynhert was al te bescheyden, en had Rosemond veel te lief, en Diederijck in al te grooten achtinghe, om met d'een een voordeel af te sien, d'ander te misnoegen, en daer door moeyten onder 't geselschap te maken. Dies
| |
| |
hy datelijck; om haer gherust te stellen, seyde; denckt niet, schoone Rosemond, dat Reynhert yet soude konnen willen dat ghy niet en wildt: en dat hy niet gaeren dese plaetse en wijckt, aen een die ghyse oordeelt beter te verdienen, en hy hem so seer in gehouden meent, als inde beleefde Diederijck, voorspraeck van sijn tegen-woordigh geluck. Maer so een uyterste liefde, en een soo ootmoedighe ghehoorsaemheyd, yet op u vermach, soo en wan-gunt aenden armen Reynhert niet de gunste van een eenigh afscheyt-kusjen, dat hem tot een volkomen belooninge, en Diederijck inde veelheydt vande syne tot geen verminderinge kan strecken. Rosemond met een lachende bevalligheyt haer hooft schuddende, seyde daer op; kom, kom, 't en is niet altijdt geweygert dat
| |
| |
niet ghegeven en wert; en hy alsdoen sijne lippen soetelijck tegens de haere aendruckende, gevoelde daer door sulcken ontroeringhe in 't binnenste van sijn ziel, als of de selve hem ten lyve uyt-geruckt waer gheweest om met de haere vereenight te werden. Dies hy, sonder hert, sonder sin, naeuw selfs wetende hoe hy al hommelende al stommelende over de bancken heen op sijn oude plaets geraeckt was, so onbeweechelijck sat als of hy levende doot waer geweest. en wat Waermond, en Radegond, hem deden, of seyden, hy was en bleef so, tot datse inden Haegh quamen. waer op hy naemaels dit klinckdicht maeckte.
|
|
Auteursrechtvrij