Nieuwe stichtelijke liederen (2 delen)

[p. 131]

De welgemoede grijsaard.

onderw. moedig.

[p. 133]

XXIIste lied.
De welgemoede grijsaard.

Ik voel in mij de kracht bezwijken;
'k Zie, op den schedel van mijn hoofd,
Nu reeds de grijze grafbloem prijken,
Die mij van levenssap berooft.
Mijn leden dragen met vermoeijing;
Mijn eertijds fiere gang wordt loom;
Geen vuur vindt in mijn borst ontgloeijing,
Tot nieuwen arbeid, dien ik schroom.

[p. 134]

2

De helderheid ontvliegt mijn' oogen;

 

't Is al beneveld om mij heen;

 

Geen veerkracht werkt in mijn vermogen,

 

Vandaar de wagg'ling mijner schreên.

 

'k Sta, in den kring van jong lingen,

 

Als een verdorde boom in 't groen,

 

Waaruit geen' sappen kunnen dringen,

 

Om blad'ren, veelmin vrucht, te voên.

 

 

3

't Geheugen laat mij steeds verlegen,

 

't Wijst mij slechts d'afgeloopen baan;

 

Gelijk de bloemen aan de wegen,

 

Kan 'k naauw een kindervoet weêrstaan.

 

Slechts als de laatste flikkeringen

 

Van 't kaarslicht, dat naar 't einde spoedt,

 

Zijn mijn verstands-ontwikkelingen,

 

Vaak kort van duur, voor mijn gemoed.

 

[p. 135]

4

Zoo sloopt de tijd mijn aardsche leven,

 

En voert mij naar den laatsten stond,

 

Om mij aan 't graf ter prooi te geven,

 

Als 't zaad, aan d'opgeploegden grond.

 

Nu mag ik naar die ruste haken,

 

Die mij geheel vernieuwen zal,

 

Om onvergankelijk t'ontwaken,

 

Bij 't sloopen van dit aardsche dal.

 

 

5

O, Ouderdom! maar voegt mij klagen?

 

Neen: 'k zie het eind reeds van mijn pad;

 

De weggedreven levensdagen,

 

Verwierven mij den besten schat;

 

Zij voerden mij door 't aardsch gewemel,

 

Door vreugd' en zorg, door moeit' en strijd,

 

Om rijp te worden voor den hemel,

 

Waarin men stoorloos zich verblijd.

 

[p. 136]

6

Wat dank zal 'k U, mijn God! bewijzen,

 

Die mij zoo lang gedragen heeft,

 

Die 'k hier naar waarde niet kan prijzen,

 

Al had ik eeuwen voortgeleefd?

 

Wat dank? Neen hier kan 'k niet betalen,

 

'k Blijf schuldenaar tot aan het graf;

 

Genade zal dan zegepralen,

 

Die jezus, van zijn kruis, mij gaf!

 

 

7

Dan zal ik, in dat nieuwe leven,

 

Geen grijsheid, geen' gebreken zien;

 

Daar geene krachten mij begeven,

 

Noch zielvermogens mij ontvliên;

 

Neen: daar, ontheft van sukkelingen,

 

Van moeite, zorgen en verdriet,

 

Zal ik met nieuwe klanken zingen,

 

Tot eer van God, het eeuwig lied!