Kinderspelen, in leerzame gedichtjes

in leerzame gedichtjes

[p. 1]

Het koten.

Bl. 1.

Jantje.

Ja, Pietje! ik zie, gij zijt ontsteld;

Ik heb uw laatste koot gewonnen;

Maar 'k wil van u, noch koot, noch geld,

Wij hebben 't om vermaak begonnen;

Zijt dus gerust, mijn lieve Piet!

Ik weet, verliezen is verdriet. -

Pietje.

't Is braaf gezegd, mijn lieve Jan!

Ik zal u altijd dankbaar wezen,

En speel met u, zoo lang ik kan,

Gij hebt ook geen verlies te vreezen;

Al wat ik win geef ik u weêr,

Daar 'k nooit geen winst van 't spel begeer.

[p. 2]

 

Jantje.

 

Ik werp mijn kootje nu weêr uit,

 

Wij kunnen nog een uurtje spelen;

 

Maar dan naar school, is mijn besluit,

 

Hoe lief het spel ons hart kan streelen;

 

Want wie niet meer, dan spelen, leert,

 

Wordt nimmer met een' prijs vereerd. -

 

Pietje.

 

Dit weet ik ook, zoo wel als gij,

 

Ik wil zoo graag, als iemand, leeren,

 

Om altijd, vergenoegd en blij,

 

Het goed te doen en 't kwaad te weren;

 

Wie speel- en leerlust zaam verbindt,

 

Noemt vader zijn geliefdste kind. -

 

Jantje.

 

Dat is ook waar, mijn lieve Piet!

 

Nog onlangs hoorde ik vader zeggen:

 

‘Wanneer ons deugd en pligt gebiedt,

 

Dan moet men 't speelgoed nederleggen;

 

Het spel strekt, ja, tot zoet vermaak,

 

Maar leeren is de groote zaak!’ -

[p. 3]

 

Pietje.

 

Die les neem ik met blijdschap aan:

 

Wat kan ons toch het spelen baten?

 

Wij moeten andre wegen gaan,

 

Dan die, die ons aan 't eind' verlaten. -

 

Kom, streven wij naar hooger goed,

 

Dat ons gelukkig maken moet. -