Mooie dagen

[p. 117]

15

Gloria zat op een bankje aan dek. Het was een beetje mistig en ze had het heel erg koud, maar dat was nog het minste. Vlakbij krijste een net wakker geworden meeuw, en dat geluid leek op wat zij nu voelde. Arme Isabel.

‘Liefje, waarom liep je nou zo hard weg?’ Isabel kwam naast haar zitten. Ze had zich snel en duidelijk zonder in de spiegel te kijken aangekleed, en gaf Gloria haar vest. ‘Trek aan, het is veel te koud zo.’ Omdat Gloria stijf bleef zitten, deed Isabel het haar aan. Ze knoopte het zelfs voor haar dicht.

‘Iedereen liet je in de steek,’ zei Gloria. ‘En nu Peter en ik ook weer.’

‘Tja,’ zei Isabel. ‘Maar mij moeten ze voor de trein gooien om me klein te krijgen. Dat is de enige aardige uitspraak die mijn moeder ooit over me heeft gedaan. Ze had wel gelijk, en ik heb er al lang spijt van dat jij erbij was, net.’

‘Ik niet,’ zei Gloria. ‘Waar is Ruth gebleven?’

‘Geen idee. Het kan me ook weinig schelen.’

Ze zaten een tijdje naast elkaar naar de opkomende zon te kijken tot Isabel zei: ‘Ik heb honger, zou er al ontbijt zijn?’

[p. 118]

Isabel zei tegen een van de meisjes binnen: ‘We zien er wel niet zo netjes uit, maar kunnen we vast een kop koffie en iets te eten krijgen?’

‘U heeft zeker lekker gefeest,’ zei het meisje. ‘Het is ook altijd hetzelfde.’

‘Nou, zelden zo'n leuk partijtje meegemaakt.’

‘Wij maken het onze gasten ook graag naar hun zin,’ zei het meisje. ‘Sinaasappelsap?’

Ze zaten tegenover elkaar te eten. ‘Mag ik nog één ding vragen?’ vroeg Gloria. ‘Is er ooit iemand geweest, die jou geloofde?’

Isabel knikte. ‘Je vader. En Peter,’ voegde ze er wat treurig aan toe. ‘Hoe is zíj eigenlijk?’

Gloria besloot de waarheid te vertellen. ‘Heel kalm en lief.’

‘Lijkt dus absoluut niet op mij,’ zei Isabel. ‘Is ze ook lief voor jou?’

‘Gelukkig. Londen is een mooie stad,’ zei Isabel toen. ‘Wil je er naar toe?’

‘Ik laat jou niet alleen.’

‘Wat heeft dát ermee te maken! Wil je nou naar Londen of niet!’

‘Ik geloof het wel,’ zei Gloria. ‘Maar wat ga jij doen als ik er niet meer ben?’

‘Mijn haar laten groeien.’

‘Is dat alles?’

‘Ik weet het niet. Misschien word ik nog wel een keer actief in iets. En ik zal de brieven lezen die je me natuurlijk gaat schrijven.’ Isabel aarzelde even. ‘Niet te véél over het gelukkige paar graag. Dag Jochem, al wakker?’

[p. 119]

‘Nee, dit is mijn geest,’ zei Jochem, die er ook tamelijk spookachtig uitzag. ‘Ik kon niet meer slapen. Hoe gaat het met u?’

‘Goed,’ zei Isabel. ‘Maar nu ga ik naar mijn hut. Ik zal blij zijn als ik thuis ben. Eindelijk uitrusten van ons enige tripje.’

‘Daar zitten we dan weer,’ zei Jochem.

‘Ja,’ zei Gloria. ‘Daar zitten we dan weer.’

‘Hebben wij deze interessante conversatie niet al eens eerder gehouden?’ vroeg Jochem.

Gloria knikte. ‘Ik heb ook iets nieuws. Misschien ga ik volgend jaar naar Londen.’

‘Misschien?’ Jochem begon te lachen.

‘Bijna zeker,’ zei Gloria.

‘Het is wel ver,’ zei Jochem. ‘Is er iemand die jullie straks komt ophalen? Of moeten jullie dat hele eind naar huis in zo'n ellendebus van de maatschappij?’

‘Ik denk dat we wel met de bus moeten,’ zei Gloria.

‘Jullie kunnen ook met mij meerijden, er wacht iemand op me met een auto. Ik heb een week vrij.’

Toch al een vriendin? ‘Mijn grote broer,’ zei Jochem. ‘Wij delen samen een huis en samen de auto. Maar ik denk dat je moeder me zo snel mogelijk kwijt wijt wil.’

‘Dat valt best mee,’ zei Gloria. ‘Ik moet met je praten.’

‘Praat,’ zei Jochem.

Het schip raakte langzaam leger. Gloria zag mensen zoenen, die elkaar voor dit tochtje nog nooit hadden gezien. Er werden adressen uitgewisseld en beloften gedaan.

[p. 120]

Gloria ging naar Boris en Tasja. ‘Dag,’ zei ze. ‘Ik vond het leuk jullie te leren kennen.’

‘Zullen we schrijven?’ vroeg Tasja. ‘Onze adressen staan op de lijst.’

‘Goed,’ zei Gloria. ‘Maar ik denk dat ik volgend jaar ergens anders woon.’

Tasja vond het een leuk idee. ‘Misschien kan ik je een keer opzoeken als ik vakantie heb. Ik ben zo blij dat het weer goed is tussen mijn moeder en de jouwe.’

‘Wat?’

‘Ze heeft toch gezegd dat het haar speet?’ zei Tasja een beetje ongerust. ‘Mamma vertelde net dat zij en Isabel het weer goedgemaakt hebben.’

Gloria keek naar Boris en Tasja. ‘Ja,’ zei ze toen. ‘Het speet haar heel erg.’ Ze gebaarde naar een lange man die met Ruth een eindje verderop stond te praten. ‘Is dat nu Axel?’

Tasja knikte. ‘We moeten gaan, hij heeft haast. Boris, zeg dag tegen Gloria.’

‘Nee,’ zei hij. ‘Waar is Libel?’

‘In haar hut,’ zei Gloria. ‘Pakken.’

‘Ik wil haar zien, dat wil ik!’

‘Ik dacht dat we van dat gekrijs af waren,’ zei een van de omstanders.

‘Boris, niet zo schreeuwen, ik sta vlak achter je.’ Isabel glimlachte naar hem. ‘Zul je voorzichtig zijn met jezelf?’

‘Ja,’ zei hij. ‘Jij ook?’

‘Natuurlijk.’

Boris gaf Isabel een zoen. ‘Ik stuur een tekening naar jou.’

‘Leuk,’ zei ze. ‘Ga nu maar.’

[p. 121]

‘Ik ga Axel laten zien dat ik de loopplank af kan lopen.’ Hij gaf Gloria ook een kus. ‘Dag Gloria van hiep hiep.’

Gloria en Isabel keken broer en zus na. Toch vrienden na deze tocht?

Boris stond met Axel te praten. Hij wees op Isabel, en Gloria zag dat Axel aanstalten maakte om naar hen toe te komen. Maar Ruth legde haar hand op zijn arm, zei iets tegen hem en hij bleef staan.

‘Gelukkig,’ zei Isabel. ‘Aan die vent heb ik geen behoefte en aan haar al helemaal niet meer.’

‘Dag Libel!’ riep Boris. ‘Dag Gloria!’

Tasja trok hem mee van boord.

Op dat moment zwaaide Ruth voorzichtig. Gloria wist even niet wat ze moest doen, toen zwaaide ze terug. Ze keek naar Isabel. Die hief haar hand op, maar ze bedacht zich kennelijk, want ze liet hem weer zakken en draaide zich om.

Jochem en zijn broer hadden de bagage in de auto geladen. Gloria stond achter Isabel te wachten tot ze de loopplank af konden.

Isabel droeg dezelfde jurk en rode schoenen als op de eerste dag. ‘Zullen we Jochem en zijn broer te eten vragen? Ik wist niet dat hij zóveel ouder was.’

‘Uit het eerste huwelijk van zijn vader,’ zei Gloria. Toen hield ze even haar adem in. ‘Mamma!’

‘Wat is er?’ vroeg Isabel onschuldig.

Gloria gaf het op. ‘Weet je dat jij een mooie rug hebt?’ vroeg ze.

‘Ja,’ zei Isabel. ‘Dat weet ik heel goed. Als je een lijn-

[p. 122]

tje tussen die kleine sproetjes trekt, krijg je een perfect driehoekje, wordt me altijd verteld. Zal ik jou eens iets vertellen? Je hebt ook van die sproetjes. Minder perfect, maar toch. Schiet je een beetje op? Ik wil weg van hier en ze staan al een hele tijd op ons te wachten.’ Ze liep de loopplank af en zei iets tegen Jochems broer.

Gloria moest een beetje lachen. Daarna keek ze naar Jochem.

Londen was niet echt ver weg.