Mooie dagen

[p. 14]

2

Ze waren nog in Nederland, maar Gloria was al echt vertrokken. Vroeger had ze dat zelfs met een schoolreisje naar de dierentuin. Als ze dan thuiskwam, voelde ze zich of ze dagen op reis was geweest.

Bij Isabel duurde dat langer. Vorig jaar, toen was Peter er nog bij, had ze drie dagen nodig gehad voor ze zich een beetje ontspande. Maar daarna was ze ook heel vrolijk en gezellig geworden. Geen museum of winkel sloeg ze over, en als Gloria en Peter alleen nog maar ergens wilden gaan zitten om naar mensen te kijken, ging Isabel er in haar eentje op uit. Meestal kwam ze terug met kleine cadeautjes voor Gloria en Peter.

Gloria miste Peter in huis. Hij was tenslotte het meest in de buurt van een vader gekomen.

De zon scheen en ze zaten op een ligstoel aan dek. Isabel en Ruth, een eindje verderop, hadden natuurlijk veel te bepraten. Daarom liet Gloria hen met rust.

Boris stond met zijn zusje langs de reling. Gloria wenste voor de zoveelste keer in haar leven dat zij ook een broer of zusje had.

Ze zag Jochem naar haar toe komen. Dat zou vast een leuke broer zijn. ‘Heb jij zusjes?’ vroeg ze.

‘Nee. Jij?’

‘Dat weet je toch? Hoe wist je dat eigenlijk? Ik had er wel zes kunnen hebben.’

[p. 15]

‘Ik gokte erop,’ zei Jochem. ‘En ik had gelijk. Ik ga Boris de boot laten zien, kom je ook mee?’

Gloria schudde haar hoofd.

‘Andere keer dan.’

‘Misschien.’ Ze gaapte.

‘Waarom ben je zo lui?’ Jochem ging op zijn hurken naast haar stoel zitten. Eén donker krulletje, vlak achter zijn oor, wilde een andere kant op dan de rest.

‘Heb jij wel eens eindexamen gedaan?’ vroeg Gloria.

Hij knikte. ‘Ooit.’

‘Nou, dan weet je het antwoord.’

‘Ik had je nog niet zo ver gedacht,’ zei hij. ‘Ben je geslaagd?’

‘Ja, jij?’

‘Ook. Wat ga je doen?’

‘Weet ik nog niet. Misschien een jaar gewoon werken om te zien wat ik wil. Misschien iets anders.’

‘Bij mij is dat om te zien wat ik wilde nogal uitgelopen,’ zei Jochem. ‘Ik doe al een paar jaar die boten en in de winter klus ik.’

‘Daar had je geen eindexamen voor hoeven doen,’ zei Gloria.

‘Nou ben je net mijn moeder,’ zei hij. ‘Leuker, dat wel.’

‘Jochem, ben jij ook voor de drankjes, of moeten we die zelf halen?’ riep Isabel.

Jochem stond op. ‘Ik stuur wel iemand,’ zei hij. Daarna nam hij Boris mee.

‘Weet je echt niet wat je gaat doen?’ vroeg Tasja aan Gloria.

[p. 16]

Gloria schudde aarzelend haar hoofd. ‘Niet helemaal.’

‘Mijn moeder zegt altijd dat ik eerst eens een tijdje aan de lopende band zou moeten staan,’ zei Tasja. ‘Dan leerde ik wel harder werken. Misschien ga ik volgend jaar eindelijk een keer over.’

‘Had je helemaal niets gedaan?’ vroeg Gloria.

‘Nee.’

‘Kreeg je dan niet op je kop van je ouders?’

‘Van Axel,’ zei Tasja. ‘De vriend van mijn moeder. Axel von Clausthaler, heb je ooit zo'n idiote naam gehoord? Heb jij een vader?’

‘Dood,’ zei Gloria. ‘Wij hadden Peter.’ Ze schrok een beetje van haar eigen openhartigheid, maar ze ging toch verder. ‘Hij was Isabels vriend. Vorig jaar waren we nog met z'n drieën in Italië.’

‘Nu zit je op zo'n rare boot,’ zei Tasja.

‘Vorstelijke vakantie,’ zei Gloria.

‘Een tocht waarbij het u aan niets zal ontbreken,’ zei Tasja, die de folder dus ook uit haar hoofd kende. ‘Onze gastvrouwen en -heren zullen u een onvergetelijke trip bezorgen, het landschap doet de rest.’

‘Vergeet de pittoreske plaatsjes langs de wal niet,’ zei Gloria.

‘Boris noemt het steeds protesk,’ zei Tasja.

‘Hoe eh... is hij zo geworden?’ vroeg Gloria.

‘Er ging iets mis tijdens zijn geboorte,’ antwoordde Tasja. ‘Mijn moeder had het meteen in de gaten, maar niemand wilde haar geloven. Zelfs mijn vader zag het eerst niet. Maar het is de liefste broer van de wereld. Alleen af en toe...’ Ze zweeg.

‘Wat af en toe?’ vroeg Gloria.

[p. 17]

‘Niks,’ zei Tasja kortaf. ‘Jouw moeder is echt mooi, hè? Ik kan me niet voorstellen dat ze even oud is als de mijne.’

Gloria keek naar de twee vrouwen verderop. Isabel strekte haar benen uit en streek met haar handen door haar haar. Gloria wist dat ze nu het effect van de rode schoenen bij haar gebruinde benen bewonderde. Ruth had weinig te bewonderen, en ze kon ook niet door haar haren strijken, omdat ze steil en kort waren.

Er klonk een gong en mensen stonden op. ‘Volgens mij gaan we eten,’ zei Tasja.

‘Lunchen,’ zei Gloria. ‘Dat heet hier lunchen.’

‘Wij eten gewoon een boterham,’ zei Tasja. ‘Waar blijft dat stuk nou met mijn broer? Zullen we bij elkaar aan tafel gaan zitten? Dat is ook leuk voor onze moeders.’

‘Moeten we echt met hun aan tafel?’ fluisterde Isabel tegen Gloria.

‘Ja,’ fluisterde Gloria terug. ‘Leuk toch?’

‘Hm,’ zei Isabel. ‘Proost,’ zei ze even later tegen Ruth en hief haar glas.

Boris slurpte van zijn soep. Gloria dacht dat hij in de hele eetzaal te horen was. Isabel keek naar hem, schudde bijna onmerkbaar haar hoofd en liet haar soep staan.

Ruth en Tasja waren er kennelijk aan gewend en aten smakelijk.

Tussen het slurpen door vertelde Boris over zijn rondleiding met Jochem.

‘Jochem is lief,’ zei hij.

‘Hij mag er best wezen,’ zei Isabel.

‘Ja,’ zei Boris. ‘Hij hoort hier toch?’

[p. 18]

‘Ze bedoelt dat ze hem mooi vindt,’ legde Tasja uit.

‘O,’ zei Boris. Hij keek naar Isabel. ‘Ik vind jou mooi, Libel. Ben je ook lief?’

Isabel bloosde.

‘Ja,’ zei Gloria. ‘Ze is heel lief. Wat deden jij en Ruth vroeger samen, mamma?’

‘Winkelen,’ zei Isabel. ‘Hoedjes passen.’

‘Naar de film,’ zei Ruth. ‘Samen huiswerk maken, en soms logeren.’

‘Jullie waren dus echte vriendinnen,’ zei Tasja.

‘Ja,’ zei Ruth. ‘Misschien worden Tasja en jij dat ook wel.’

Isabel zweeg. ‘Jij nog een glaasje, Ruth?’ vroeg ze even later.

‘We zijn al bijna in het buitenland!’ zei Boris hard. ‘Vanavond gaan we even van de boot af, zei Jochem. Moet ik dan ook weer over de loopplank?’

‘Natuurlijk,’ zei Tasja.

‘Als ik nou val!’ zei Boris angstig.

‘Je valt niet,’ stelde Tasja hem gerust. ‘En praat niet zo hard. We zitten vlak bij je.’

‘Maar het kan toch?’ zei Boris, die zich niets van haar opmerking aantrok en zo mogelijk nog harder ging praten.

‘Straks wiebelde de loopplank ook al.’ Hij wapperde met zijn handen en gooide de kom soep van Isabel over de tafel.

Tasja vloog overeind en pakte een servet. ‘Suffie,’ zei ze terwijl ze het kleed droog depte. ‘Je moet je handen ook eens een beetje stilhouden.’

‘Ik kon er niks aan doen.’ Boris keek angstig om zich heen naar de andere gasten. ‘Moet ik nou weg?’

[p. 19]

‘Welnee,’ zei Tasja. ‘Ben je gek!’

Isabel kuchte. Gloria keek haar kwaad aan. Maar ze had een onschuldige blik in haar ogen.

‘Die loopplank is niet eng,’ zei Tasja. ‘We helpen je wel. Wil je nog een boterham?’

‘Met muisjes,’ zei hij. ‘Zijn we al in het buitenland?’

‘Ja,’ zei Tasja. ‘We zijn net de grens overgevaren.’

‘En mijn pas dan?’ vroeg hij.

‘Straks,’ zei zijn moeder. ‘Straks mag je je pas laten zien.’

Na het eten ging Isabel naar de hut. Gloria deed met Tasja en Boris een spelletje Yahtzee en Ruth zat verderop te lezen.

‘Ik ben al op mijn eigen wc geweest,’ zei Boris. ‘Ik moest niet, maar ik ging wel. Als ik heel hard schreeuw, kunnen mamma en Tasja mij horen.’

‘Maar je gaat niet schreeuwen,’ zei Tasja.

‘Nee,’ zei Boris. ‘Axel vindt dat niet leuk,’ zei hij tegen Gloria. ‘Axel wil met mamma trouwen. Dan heb ik weer een vader. Ik had er een, maar die komt nooit meer. Soms krijgen we een kaart uit een ver land. Axel is anderlands, hè Tasja?’

Tasja knikte.

‘Hij heeft ons met zijn auto naar de boot gebracht,’ zei Boris. ‘En hij gaf mij een klap op mijn schouder. Een echte mannenklap, zei hij. Ik heb ook een boekje van hem gekregen, dat heet: Hoe verbeter ik mijn handschrift. Dan kon ik oefenen, zei hij.’

Tasja pakte de dobbelstenen. ‘Zullen we verder spelen?’

Ze speelden nog een spelletje.

‘We hebben ook rummikub,’ vertelde Boris. ‘Axel

[p. 20]

zegt dat ik dan leer rekenen, maar ik tel op mijn vingers.’

‘Ik toch ook,’ zei Tasja, die dat nu met de dobbelstene deed.

Gloria keek haar aan. Solidariteit kon te ver gaan.

‘Echt,’ zei Tasja. ‘Ik kan niet rekenen. Zelfs met mijn rekenmachine gaat het nog mis. Axel zegt dat ik er te lui voor ben, maar als ik cijfers zie, raak ik in de war.’

‘Ik raak altijd in de war,’ zei Boris. ‘Mogen we nu stoppen? Dan kan ik naar buitenland kijken.’

‘Ik ga naar mijn moeder,’ zei Gloria.

Isabel had haar bed naar beneden geklapt. ‘Even bijkomen. Die Boris werkt een beetje op mijn zenuwen. Hij kijkt almaar naar me.’

‘Hij is ontzettend lief,’ zei Gloria.

‘Dat zal best.’ Isabel bekeek een nagel, die ze weer zou moeten lakken en pakte haar flesje remover. ‘Kijk je wel een beetje uit? Die Jochem heeft mij te snelle ogen.’

Daar waren ze weer hoor. ‘Ik ga douchen,’ zei Gloria.