Verzamelde gedichten

[p. 224]

aant.

29 september 1963

Achter de rug van de ineengekromde kloostermuur,
waar de wind over striemde, door takken gehinderd,
die er dan ook extra van lustten, kwam bedeesd de nacht
aandragen met een handvol scheepsbeschuit, zo noem ik
jouw bijzijn; bood me zo het allernodigste rantsoen
om in leven te blijven. En ik, omschreeuwd
door de pungente ritmiek van knappende takken
en het sterke geritsel van geranseld loof,
deed niets dan aannemen en mijn adem stokte.

Misschien herinnerde ik me lange ontbering, wie weet,
ik kromde mij op allerlei wijzen naar jou,
zodat we al gauw van jou en mij niet meer konden spreken,
en er rond onze neusvleugels, subliem als een horizon
binnen handbereik, een adem opstak, een fluisteren
kwam opzetten dat de nachtwind overstemde.