Verzamelde gedichten

De tempel

Wij moeten een tempel bouwen. Een mooie,
helemaal met architraven en tympana en
de hele santekraam. Archeologen moeten
hun lippen aflikken.

Wij zorgen ervoor dat de statica van heden
evenals ons esthetisch vormbesef
aan de trekken komen, wij wikken
en we wegen, uiteraard.

Het resultaat zal prachtig, verblindend en
hinderlijk wit staan te flonkeren tussen de
toeristen, de tongen zijn droog, de ingewanden
vol met belangstelling.

Zelf kunnen we er niet in wonen, nooit, daarom
stoppen we onszelf erin, met naambordjes, en onderwijl
zwerven we in de bossen, de weiden en de hei.
‘Dáar wonen wij’. Hier zijn we, een oog naar ons gebouw.

Dan misschien een god erin? Geen kwaad idee.
Wat priesters aangesteld, wat wierook ingeslagen,
en het slachten van kleinvee neemt een aanvang.
Nu kunnen we terug, en offeren mee.

[p. 189]

 

aant.

 

Maar denk toch aan de tijd! Drie minuten na

 

de eerste steen, moet de tempel weer afgebroken zijn,

 

de ene steen van de andere met onze fijne vingers,

 

waar we hem op hebben gezet met ons denkwerk.