Verzamelde gedichten

[p. 173]

aant.

constructie in geschiedenis en dromen

voor mijzelf

ik begin als een welmenend middeleeuwse beitelaar
met nauwlettende tikjes een beeldje van kalksteen
te bouwen: zorgeloos sidderen de resten
van een prehistorische zeebevolking
tussen de driekwartsmaat van mijn beweeglijke vingers door
de brokjes van de steen buitelen monter en zachtjes
van mijn stelling langs de stijgende kathedraal
omlaag; ze negerend kijk ik oplettend naar het vage beeld
dat van de steen bevrijd meer vertelt dan de verdwenen
lagen eromheen
slechts dit: een stelsel haren als bedwongen speelgoed
opstandig in het hooigekleurd gestoken van het ravotten
van onbedorven mussen: dieper glanzen de ogen als tolken
uit een land van monniken en honden, troostend als schaduw en verder
muziek van de trage donkerblauwe golvingen van
verschuivende wolken in de nacht als men sterren telt
en opgelucht ademt het verdwijnen van zonlicht
en het vervagen van vormen: dan loop ik namelijk snel
mijn blik gericht op de straat, de rommel op de stoep
en het water in de goot
voor geen geld krijgen ze mijn blik naar het uitspansel