Het uiterlijk van de Rolling Stones

[p. 9]

De populieren

Er stonden daar & toen twee populieren,
die wat men uit het raam kon zien
in links en rechts verdeelden, scheidden, decisief
als de beide stralenbundeltjes, op Mozes' voorhoofd
sacrosanct pendant van duivelshorens, -
zo dicht bijeen, dat het wel éen boom leek
op twee stammen, een wolk van een kind
dat uit twee moeders is geboren.

Dat leverde een overdaad aan schaduw op,

die, als er avond kwam, avond zonk als inkt
in een glas helder water, van die boom
leek uit te stralen over de diafane weiden
kort van gras, en over de hemel,
blauwig en als de wang van ziekelijke meisjes
éven transparant, en zijn nesten leek te bouwen
in de ooghoeken van het kind dat onder
de vitrage door keek hoe zijn territorium
terrein verloor aan het imposante
naderen van de nacht.

Doordrong de wind dat bomenspan, dan was

het als werd in die kolossen diep gezucht
al vulde zich geen long met lucht, alsof er in
het internum van dat bladerrijk financiën
aan het donker werden afgedragen,
ontelbare dubbeltjes in beroering
werden gebracht, dan toonde
de wind myriaden blaadjes van hun on-
verwachte zijde.

Dan hernam de stilte, maar het loof

bleef in beweging, bleef ongedurig trillen,
rusteloos in de zin van muggendansen, dat
bij al zijn onrust toch tot vrede stemt.

Nu zijn de bomen dood, vertoeft

het gewezen kind éen ogenblik in de schaduw
aan hun voeten, - rabarber groeide daar toen,
een stalenboek van ordinair groen, waartussen

[p. 10]

 

het donker was als in de oksel van een olifant,

 

en een kleine, ongebotaniseerde kruipplant,

 

die zijn vruchtjes, in dicht, fijn blad

 

gewikkeld naar voren schoof, vruchtjes, die

 

naar gezegd werd iemand die ze at eerst heel gezond

 

en dik maakten, maar dan

 

doodden, kort & goed, -

 

en als de atmosfeer waarvoor

 

die bomen met hun wortels instonden

 

was alles éven goed, alles,

 

alles even goed.