Logo DBNL
Historica relatio duodecim martyrum Cartusianorum qui Ruremunde in ducatu Geldriae agonem suum feliciter compleverunt (1753)

Historica relatio duodecim martyrum Cartusianorum qui Ruremunde in ducatu Geldriae agonem suum feliciter compleverunt

(1753)–A. Havens–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende


illustratie

Exhortatio

Rev. Adm. P. Arnoldi Havensii ad Carthusianos, cùm omnes, tùm praesertim Domus Ruraemundanae, cujus praedicti Martyres alumni & professi fuerunt; de observantia Disciplinae Regularis, & praecipuè Solitudinis, Commendatioque & laus Vitae Solitariae Cartusiensis.

Prooemium.

QUandoquidem praedicti Martyres fuêre Professione CARTHUSIANI, hoc est vitam solitariam juxta formam & rationem Ordinis Carthusiensis, professi: eamque sic coluerunt in Domo Ruraemundensi cum observantia disciplinae Ordinis, quod benignissimus Dominus JESUS tanta eos gratiâ cumulavit, ut ad palmam Martyrii provexerit: & quos forte humana fragilitas remissiores negligentioresque reddiderat, vel macula aliqua asperserat, falce Passionis purgatos, ex hac vita variis obnoxia miseriis & imperfectionibus per breves dolores & perpessiones, ad beatam & immortalem in coelis vitam gloriamque transtulerit. Libuit hic ad finem historicae hujus Relationis EXHORTATIONEM quandam adjicere, quê me-ipsum inprimis, deinde alios ejusdem mecum Cartusianae familiae Fratres; praesertim verò Domûs Ruraemundanae (cujus equidem praefati isti Martyres alumni fuêre) excitarem ad observantiam disciplinae regularis, & praesertim Solitudinis: quippe quae & Instituto nostro propria est, & rebus omnibus aliis anteponenda. Maximè cum in ea perfectio, omnisque spiritualis profectus, qualis in homine Cartusiano requiritur, sita posttaque sit.

EIA nunc vos appello, Patres ac Fratres charissimi, qui huic Cartusiensi Ordini nomen dedistis, & per solemnem professionem vos consecrastis. Praesertim qui hujus Cartusiae Ruraemundensis Alumni estis, convertite oculos mentis in hos Patres ac Confratres vestros. Respicite sanguine madentes atque respersos. Videte duces vestros & antesignanos, eorumque constantiam in Fide & Religionis suae professione considerate. Quorundam etiam singularem pietatem & vitae sanctitatem ob oculos ponite, & imitari mecum studête. Neque enim ad tantam gratiam Martyrii nisi aliquo modo piis sanctisque professionis nostrae exercitationibus & virtutibus instructi & comparati, singulari Dei benevolentiâ pervenerunt. Et si quae labes vel macula imperfectionis & fragilitatis humanę illos asperserit, eam Sanguis Christi per hanc eorum perpessionem applicatus, eluit atque abstersit.+ Sicut de Beato Cypriano scribit D. Augustinus, quòd tanquam sarmentum fructuosissimum, si quid in eo fuerit emendandum, id Pater & agricola coelestis Passionis falce perpurgaverit. Aspicite ipsos parietes templi, cruore Confratrum vestrorum tinctos. Videte locum ante summum altare, ibique Fratres vestros in terram prostratos & provolutos, orationibusque deditos tanquam victimas mactatos. Intuemini & ossa eorum & capita, in quibus vestigia adhuc vulnerum, & veluti cicatrices conspiciuntur.

Atque excitent nos ista ad omnem observantiam disciplinae, quam cum eisdem professi sumus; offerentes nos promptos & paratos etiam sanguinem fundere, si fortè opus esset, aut necessitas postularet, nec ad latum unguem à sancta vocatione & professione nostra, pro qua illi trucidati aut tam gravia passi sunt, discedamus. Praecessit eos olim, etsi non eodem persecutionis genere, aut gloriâ Martyrii, tamen vitae san-

ctitate admirabilis ille D. Dionysius Rickelius, ejusdem Domûs professus, ingenio, eruditione, pietate, virtutibus, multisque libris editis toti Orbi ecleberrimus. Cujus virtutum exemplis, & praeclaris disciplinae institutis & praeceptis imbutos confratres nostros Deus tantâ dignatus est gratiâ ac beneficio, ut Martyrii gloriam adipiscerentur.

Porrò vocationis nostrae ratio, perfectioque nostrae+ religionis in eo potissimùm sita est, ut in Cellae solitudine & silentio, rerumque spiritualium meditatione, ac coelestium contemplatione soli Deo vacemus; ideoque ab externarum rerum occupationibus, atque ab hominum profanorum consuetudine alieni, quodammodo abhorreamus. Habet quaelibet Religio quae suo Instituto propria sunt; in quibus quo aliquis magis excelluerit, eo melior sanctiorque evadit, & ad majoris perfectionis gradum ascendit.

Nostrae autem Professioni maximè propria sunt solitudo,+ silentium, meditatio, contemplatio, oratio, elongatio ab hominibus. In istis consistit Institutio Ordinis nostri, haec professio vitę nostrae, cui quo magis quispiam addictus fuerit, vel quò magis solitudine spiritualibusque exercitiis afficitur & delectatur, atque ab externis rebus, hominibusque elongatior & alienior est, eò perfectior sanctiorque aestimari debet, aut futurus speratur. Nam alia officia quae in Ordine etiam exercentur, quęque rerum temporalium administrationem, hominumque familiaritatem & consuetudinem postulant, minora abjectioraque sunt, atque ad illa quae in Ordine majora praestantioraque existunt, referuntur, eisque deserviunt & velut famulantur.

Proindè sancti olim Patres nostri, atque etiam hoc tempore multi, qui in virtute & vitae sanctitate majorem+ accessionem fecerunt, aut facere desiderant, conati semper sunt, & conantur se subducere ab ejusmodi officiis, & praetulerunt cum B. Maria Magdalena ad pedes Jesu sedere (quippe quae teste & judice Christo

+ optimam partem elegit) & dulcedine perfrui contemplationis, quam cum Marthâ externa ministeria obire & turbari circa plurima.

Sic accepimus plerosque Reverendos Patres, qui toti Ordini praesidebant, ultro se abdicasse tanto munere & magistratu gubernandi Ordinem; Nonnullos etiam Episcopatus oblatos recusasse, pertaesos nimirum externorum negotiorum gerendorum, occupationumque ac distractionum, quas ejusmodi functiones requirunt: aut solitudinis desiderio accensos, invitos & coactos Ecclesias administrandas suscepisse quidem: sed rursus post tempus aliquod rejecisse à se, atque ad amicam solitudinem rediisse. Novimus & alios quosdam Patres Ordinis nostri fuisse, qui ad Prioratum alicujus Domûs vel Officium Procuratoris vocati, refugerint & refutaverint ejusmodi munera, cellaeque solitudinem praetulerint: neque potuisse nisi coactos virtute obedientiae ad ea obeunda admoveri. Neque etiam nostris temporibus defuerunt, nec etiamnum desunt, qui ita solitudine & Cellâ delectabantur, & adhuc modò afficiuntur, ut Prioratum & similia officia occupationesque rerum externarum subterfugere & repudiare conati sint, solitudinemque anteposuerint; neque potuerint induci ad illa gerenda, nisi à Majoribus suis ad hoc compellerentur.

Atque iste verus est spiritus Ordinis nostri, abhorrere+ ab officiis, eligere cellam & quietem, amare secretum, & solitudine oblectari. Et sanè equidem nè dignum quidem nomine Cartusiano judico, qui non quodammodo invitus & spiritu repugnante, salvâ obedientiâ ex Cellà extruditur, & quasi expellitur ad externum aliquod officium administrandum; vel qui taedio affectus solitudinis Cellae, ad Marthae officium resque externas gerendas aspirat. Notat D. Bernardus Ser. 3. de Assumpt. B. Mariae, non conqueri Magdalenam+ de Martha; sed hanc potius de illa: non enim ista hujus occupationes desiderat. Verùun haec potius

illi quodammodo, ut mihi ita loqui liceat, invidêre videtur, & ad eam anhelare. Absit, absit (ait Bernardus) ut qui Deo vacat, ad tumultuosam aspiret Fratrum officialium vitam. Martha semper insufficiens sibi, & minus idonea videatur, aliisque magis id operis quod administrat, optet imponi. Sic D. Bernardus, significans Officiales semper aspirare debere ad quietem & vitam contemplativam Mariae: non autem eos qui ad pedes Jesu sedent in cella, & contemplationi vacant, officium Marthae affectare oportere.

Quantò magis talis affectus requiritur in Ordine nostro Cartusiensi, qui magis solitudinem profitetur ex sua Institutione. Itaque, ut dixi, hic est verus Ordinis nostri spiritus, amare nimirum quietem & cellam, abhorrêre ab officio: conqueri de Magdalena, quod non liceat illius consectari quietem, non autem de Martha murmurare; propterea scilicet, quod non concedatur illius perfungi munere, vel cum Marthâ satagere & occupari circa frequens ministerium. Verus, inquam, spiritus est Ordinis sie Professionis nostrae, dolere si quis extrahatur ex cella, & ad officium rapiatur, ac tristari si quietem intermittere cogatur; nec placere sibi vel gratulari in Officio: sed magis sibi displicere, & se infelicem judicare: gaudere verò si rursus absolvatur, & ad cellam remittatur, habens hoc ipsum loco magni beneficii. Alienum autem est à spiritu nostrae professionis, laetari & applaudere sibi de Officio, & tristitiâ affici, vel quod gravius est, conqueri & inquietum esse, si beneficium obtineat absolutionis & ad cellam relegetur: hoc est, ut nos in Ordine dicere solemus, si misericordia (quae verè est) ipsi fiat.

Quamobrem mirarer equidem, si, ut in plerisque aliis Ordinibus, quibus ut non est ea solitudinis professio, sic facilius ignosci possit. Si, inquam, ita etiam in nostro Ordine quorundam esset ea stoliditas, ut sibi gratulentur de nomine & Officio Prioris

aut Procuratoris; unde veri Cartusiani dolent & contristantur, seque infelices potius aestimant si talia officia cogantur sustinêre. Quanta vero stultitia esset gaudere & placere sibi de clavibus gestandis, & portandis loculis, nec attendere vilissimum illud officium, vilissimo inter Apostolos Judae soli fuisse commissum? De quo legitur quod loculos habebat, & ea quae mittebantur+ portabat. Quod attendens verè sanctus ille Dominus Wilhelmus Mewe, unus ex Martyribus Anglicanis Cartusiae Londinensis, cùm munere Procuratoris fungi cogeretur, quasi à Deo reprobatus esset, dicere solebat cum lacrymis: Timere se ideò ad Officium Judae obeundum institûtum esse, ne fortè cum Juda tandem damnaretur. Quae igitur insipientia, hujusmodi Officium desiderare, aut putare se aliquid esse, si ut Procuratores, aut quod minus est Coquinarii (sic enim vocant, quos alii coadjutores Procuratoris appellant) salutentur in foro, atque à rusticis compellentur & honorentur, atque ejusmodi stultitiis delectari sibique applaudere? propter quas à plerisque irridentur, quasque res tanquam nugas viri graves & divino spiritu illustrati contemnunt.

+ Sed quid? stultitia est gaudium stulto, ut verè dixit Sapiens: vir autem prudens dirigit gressus suos; & Philosophus spernit atque ridet hujusmodi. Et sanè vana ista sunt omnia & indigna, vel certè inferiora Professione Cartusianâ; nisi ex necessitate quadam & virtute obedientię suscipiantur & tolerentur, ac nisi amor & studium solitudinis atque devotionis cum istis ministeriis conjunctum sit. Apage hinc igitur & facessat longèque à nobis absit ista stultitia, Fratres mei; non ducat nos spiritus ille vanus & alienus à nostrâ Professione, ad res vanas & alienas à nostro Instituto tractandas: sed potius ducat nos ille spiritus verus Ordinis in omnem veritatem viamque perfectionis, qui Patres nostros afflavit.

Ille, inquam, spiritus nos ducat & dirigat, à quo Christus ductus est in desertum, & à quo nostri Con-

fratres, de quibus supra, per observantiam disciplinae Ordinis & solitudinis, ad palmam Martyrii perducti sunt: nam solitudo est praecipua Ordinis nostri professio, & non solum nos Deo magis conjungit abstractos à rebus terrenis, sed etiam apud homines majorem auctoritatem conciliat. Adeo ut etiam ii qui in officiis ac ministeriis publicis versantur, quò magis solitudinem colunt, & rarius in publicum prodeunt, vel ab externis conspiciuntur, eò majorem de se admirationem, existimationem, vitaeque sanctioris opinionem excitent; & cùm eos exire aut videri ab aliis contigerit, tanquam Angelos quosdam terrestres è Cellâ velut è coelo missos in mundum, sic eos passim omnes suspiciant & venerentur.

Hanc igitur solitudinem nobis, quemadmodum dixi, & vocationi nostrae propriam, hanc, inquam, sororem nostram charissimam, hanc sponsam+ nostram tanquam Rachelem decorâ facie & venusto aspectu, sicut Jacob & veri supplantatores vitiorum+ diligamus. Hujus amorem reliquis omnibus praeferamus, hujus dulcissimis & jucundissimis amplexibus stringamur & perfruamur, & caetera omnia quae gravia & aspera in Ordine videntur vel amara, hac farinulâ dulcorabuntur, leviaque & jucunda erunt prae illius amoris magnitudine.

Sunt enim alia quidem multa, quae etiam Professio nostra requirit; sunt nocturnę Vigiliae prolixae, sunt assidua jejunia, sunt abstinentiae frequentes, hispida cilicia, durae cubationes, aliaeque id genus asperitates. Sed haec leviora redduntur, per studium contemplationis, devotionis & caetera solitudinis exercitia; cui propterea colendae & servandae imprimis operam dare debemus; in quâ, ut dixi, propria ratio Professionis nostrae consistit.

Huc accedit dignitas & praestantia Vitae solitariae;+ vitae, inquam, verè Angelicae atque coelestis, quae nos ad ejus amorem, cultum, & observantiam movere

debet. Coelestia sunt, divina sunt, ęterna sunt, quę Monachus in cellâ pertractat.: quae verò officiales exercent, terrena, caduca, abjecta, vilia, sordida. Ista Theoria est, & contemplativa Vita dicitur, quę in cellâ ducitur. Haec Officialium vita activa est, circa proximum & res externas versatur. Illa verò circa Deum & res internas & spirituales, hoc est circa nobilius ac praestantius objectum, idque nobiliori certiorique modo, ac magis directè & immediatè occupatur.

Nam ut eleganter loquitur D. Gregorius Hom. 14.+ super Ezechielem: Operatio vitae contemplativae est ab omni exteriori actione quiescere, soli desiderio Creatoris inhaerere, ut nihil jam agere debeat, sed calcatis curis omnibus ad videndam faciem creatoris sui animus inardescat: ita ut jam noverit carnis corruptibilis pondus cum moerore portare, totisque desideriis appetere illis hymnidicis Angelorum choris interesse, admisceri coelestibus civibus, de aeterna in conspectu Dei incorruptione gaudêre. Sic Gregorius. Unde Vita quę in solitudine & contemplatione agitur, quasi beata vita est, quam Deus Optimus Maximus, beatique spiritus in coelis degunt; quamque nos expectamas, & aliquando consecuturos in aeternum speramus.

+ Illius enim figuram & similitudinem gerit, uti pulchrè Augustinus docet, dum ostendit in duabus istis sanctis feminis Martha & Magdalena duas Vitas esse figuratas; praesentem & futuram, laboriosam & quietam aerumnosam & beatam, temporalem & aeternam, propter affinitatem illam & similitudinem, quam vita quidem activa Officialium cum vitâ istâ praesenti, miserâ, laboriosâ & aerumnosâ altera verò contemplativa in cellis, cum vitâ illâ beatâ & aeternâ in coelis habet. Deinde ad hanc dignitatem & praestantiam vitae solitariae pertinet quoque illa interna dulcedo, quâ afflantur, reficiuntur ac veluti inebrantur, qui abstracti à rebus & occupationibus externis, liberiùs possunt studio rerum divinarum coelestiumque operam dare. Quae sanè dulcedo, est quaedam praelibatio & praegustatio aeternae illius feli-

citatis, qualis hic incipit in viâ, & postea perficitur in patriâ. De qua dulcedine ita scribit B. Gregorius prędictâ Homiliâ in Ezechielem: Contemplativa Vita+ (ait) amabilis valdè dulcedo est, quae super semetipsam animam rapit, coelestia aperit, terrena autem debere esse contemptui ostendit. Haec de dignitate dixerim breviter.

Caeterùm quod etiam ad persuadendum non parum momenti habet, considerandus est quoque multiplex fructus atque utilitas, quae ex observantiâ solitudinis non solùm ad singulos in particulari redit, ad proprium profectum & perfectionem spiritualem: sed etiam in alios atque in ipsam Ecclesiam redundat. Non enim istam sine negotio ociosam, inanem, atque infructuosam solitudinem, ab omni curâ & occupatione vacuam intelligo: sed quae quò magis libera est, & immunis ab externis & temporalibus negotiis, & ab hominum frequentia segregata, eò magis hominem abstractum ab his rebus inferioribus rapit in Deum per studium Orationis, ac Meditationis rerum spiritualium, contemplationisque coelestium atque divinorum.

Tales fuerunt Majores nostri, qui prima fundamenta Religionis Cartusiensis jecerunt, & certis Institutis, atque Ordinationibus eandem munierunt. Nam veluti mundo mortui, semotique penitus à soecularium hominum familiaritate, in eremo vitam coelestem, & Angelis proximam agebant. Neque hoc modo tantum in se-ipsis mirificè in spiritu proficiebant: sed etiam proximis suis, atque universae Ecclesiae utilem operam praestabant.

Imò tantò utiliores erant Ecclesiae, & animabus proximorum juvandis, quo magis à terra per solitudinem avulsi & elongati, ac veluti in coelum rapti, sicut Angeli quidam ante thronum Dei consistentes, ferventius die ac nocte causam Ecclesiae agere, pro ejusque necessitate ac salute proximorum Deum interpellare solent; offerentes incensa multa de orationibus Sanctorum coram Deo,

rectè judicantes & sibi persuadentes, se hac ratione precandi plurimum Reipublicae Christianae prodesse posse, cum perspicuum sit, non solùm per Verbum Praedicationis & Administrationem Sacramentorum, quod plerique Religiosi ex sua Institutione faciunt: verùm etiam per continuum Orationis Meditationisque exercitium Ecclesiam adjuvari, animarumque salutem promoveri; nec utiliorem operam navasse populo Israëlitico ad devincendos hostes ipsius, Josue conferentem manus, armisque exterioribus pugnantem contra Amalec, quam Moysen expansis manibus in monte orantem & decertantem precibus: qui cum levaret manus+ ad Dominum, orationi insistens, vincebat Israël; sin autem paululum remississet, superabat Amalec.

Neque tantum hic fructus solitudinis est, ad commune Ecclesiae bonum & proximorum salutem promovendam utilissimus, nimirum studium Orationis & Meditationis: sed etiam illa occupatio vitae solitariae quę versatur circa libros conscribendos, quibus Ecclesia illustratur, fides Catholica propugnatur, vitae mores formantur, peccatores à vitiis revocantur: alii ad virtutis imitationem & profectum spiritualis perfectionis incitantur. Nam in solitudine orationi lectio, lectioni scriptio, scriptioni oratio succedit, & ad lucubrationes ejusmodi elaborandas plus otii & temporis suppetit, dum ab externis negotiis & distractionibus vacatur.

Qua ratione vel unus Dionysius noster, hujus Domûs Ruraemundae Professus, longè plus praestitit, & multò utilior fuit, quam infiniti Priores aut Officiales: & quot quaeso Patres extiterunt Priores, de quibus nihil jam scitur, & quorum altum nunc silentium est? Dionysius+ verò noster in ore omnium versatur, eumque toti orbi celebrem fecit & posteritati immortalem cella sua, cellae que occupatio & fructus, quem uberrimum & amplissimum toti Ecclesiae solitudo peperit. Includebatur ille in parva & angustâ cellâ: & ecce per totum mundum, etiam hoc tempore, post tot annos nomen

Dionysii pervagatur: & qui silentium servabat in Monasterio, ejus libri loquuntur & clamant ubique in Ecclesia. Atque sic in omnem terram exivit sonus ejus, & in fines orbis terrae verba ejus. Adhuc concionatur Dionysius, adhuc docet non in uno loco aut templo, sed in universa Ecclesia ubique per totum orbem terrarum diffusa.

Adhuc quotidie nec in singulos tantum praesentes dies, sed & futùros usque ad consummationem soeculi erit memoria Dionysii, crescetque meritum ejus, quamdiu extabunt praestantissima scripta illius, quibus plurimi ad salutem adjuvantur & promoventur. Quid dicam de P. Lanspergio & P. Surio, aliisque multis, qui omnibus admirationi & venerationi fuerunt, & etiamnum apud exteras quoque nationes in precio sunt, eorumque fama nominis longè lateque propagata. Qui extra cellam extracti, & ad res externas gerendas si admoti fuissent, vel nisi rapti ex cella, & ad Officium promoti, aequè benè coluissent solitudinem, semper recurrentes & anhelantes ad cellam, sicut pisces ad aquam; nisi, inquam, ita affecti fuissent, latuissent fortè, nihilque suo ingenio atque doctrinâ pro communi Ecclesiae utilitate praestitissent, sed defossum fuisset in terra ejusmodi praeclarum talentum; immersum videlicet rebus terrenis tractandis, & cum hominibus occupatum & distractum.

Denique tam utilis & necessaria est, praesertim ad propriam salutem & profectum spiritualem singulorum haec Solitudo & rerum spiritualium exercitatio, ut neque illi intermittere eam planè debeant, qui in Ordine res externas curare coguntur, eaque administrare quae ad usus necessarios Religiosorum requiruntur, & sine quibus vita nostra subsistere non potest. Sed ut habent Statuta nostra in 2. parte cap. 6. de Procuratoribus,+ quos licet exemplo Marthae, circa multa sollicitos+ esse & turbari necesse sit, silentium tamen & quietem cellae non penitus abjicere vel ab ea abhorrere debent: sed potius

quantum negotia Domus patiuntur, quasi ad tutissimum & quietissimum portus sinum ad cellam semper recurrere oportet, ut legendo, orando, meditando, turbulentos animi sui motus ex rerum exteriorum cura vel dispositione surgentes sedare & in arcanis sui pectoris aliquid salubre, quod fratribus sibi commissis in Capitulo Domus inferioris suaviter & sapienter eructent, possint recondere.

Deinde Trithemius Abbas hoc modo scribit & docet lib. 1. Exhortationum ad Monachos Hom. 12. Verus (ait) Christi Monachus, etiam extra coenobium existens corpore, in claustro mentis remanet, & non minùs est solus cum multis, quam in cella consuevit esse solitarius. Amator Christi etiam in mundo multitudinis Jesum cogitat, & qui verus est operator virtutum, in omni loco cor suum in Dei+ timore solidum conservat. Haec Trithemius Abbas, qui si ejusmodi in quolibet Monacho requirit, quantò magis homini Cartusiano necessaria sunt; qui ut eum Ordinem profitetur, cui solitudinis & cellae observantia propria est, & quem Ecclesia Dei aliis Religionibus anteposuit, strictioremque & perfectiorem esse judicavit; ita caeteris operum sanctitate, & praesertim vitae solitariae professione, Cellae que & Silentii observatione antecellere debet.

Nulla etenim re magis, ut in Statutis nostris dicitur,+ quàm solitudine, suavitates psalmodiarum, studia lectionum, fervores orationum, subtilitates meditationum, excessus contemplationum, baptismata lachrymarum adjuvantur & promoventur.

+ Itaque moveat nos propria ratio Professionis & Vocationis nostrae, moveat dignitas hujus vitae Angelicae, moveat & multiplex utilitas. Et in his observentur ante oculos mentis exempla Majorum nostrorum, consideremus Patres ac Duces nostros, Ordinisque Fundatores ita solitudini deditos; ut mundo mortui, veluti ex terra in coelum translati, & ex hominibus in+ Angelos quodammodo transformati viderentur. Aspiciamus Moyses istos, Helias, Jeremias, Paulos,

Antonios, Hilariones, Arsenios, Macarios, Serapiones, Benedictos; denique Brunones, Lauduinos, Guigones, Hugones, Anthelmos, Dionysios, & caeteros complures, eorumque exempla nos provocent, cellae atque solitudinis amore inflammatos. Non debemus germani filii à patribus nostris planè degenerare, aut eorum vestigiis non insistere.

Si non possumus eos in ea perfectione imitari, à qua, eheu longè absumus & distamus, saltem eos à longè sequamur: dantes operam, ut cella nobis non tędio sit, sed gaudio & oblectationi; gustantibus quam suavis est Dominus. Et sic in cella velut in coelo non quasi in carcere videamur versari, devotioni vacantes, contemplantes Deum per beatitudinem viae, & per+ speculum in aenigmate: ut postea ex cella ad coelum transferamur, & consequamur beatitudinem patriae, quae in contemplatione & fruitione Sanctissimae Trinitatis+ consistit, videndo Deum sicuti est; non in aenigmate ut in cella, sed facie ad faciem sicut in coelo.

Cellae siquidem & coeli habitatio (inquit D. Bernardus)+ cognatae sunt, & ut aliquam videntur habere cognationem nominis, ita & pietatis, atque à cella in coelum ascenditur; ut contemplatio in cella & via, perficiatur in coelo & patria. Quod nobis largiatur Christus Jesus benedictus in soecula. Amen.

Haec dixi breviter de praestantia Vitae Solitariae per modum Exhortationis, summa tantum rerum capitaattingens, quae copiosius alio Opere separatim edendo, cum Dei gratia demonstrabuntur per varia exempla & testimonia tam Patrum Ordinis nostri, quam aliorum plurimorum sanctitate atque doctrina illustrium virorum.

 

FINIS.

 

Laus Deo, honor & gloria.


Vorige Volgende