Snikken en grimlachjes
(ca. 1906)–François Haverschmidt–
Auteursrecht onbekend
[pagina 115]
| |
[pagina 116]
| |
Geen van allen ook zoo zorgzaam
Wordt behandeld. Tot bedervens
Toe vertroeteld wordt diezelfde
Oude gouden houten laars.
Nauwlijks daalt nog de avondschaduw
(Vroeg daalt ze in de Donkersteeg al),
Of twee zachte handen halen
Haar voorzichtig naar omlaag;
Dragen haar den winkel binnen,
Bergen haar in 't vaste hoekje,
Waar ze veilig uit mag rusten,
Tot de late morgen daagt.
Niemand stoort haar in haar droomen;
Om haar henen louter geuren
Van segrijn, marocco, vetleer:
't Lieflijkst wat een laars ooit ruikt.
| |
[pagina 117]
| |
Toch - tevreden, toch - gelukkig,
Ondanks zelfs haar kostlijk hulsel,
Alle jaren bijgeholpen,
Is zij niet, de gouden laars.
Soms bij 't zacht naar binnen halen
Vallen droppels van den zoolrand;
Regendroppels, zou men meenen:
Laarzen immers weenen niet!
Waarom zou een laars niet weenen?
Waarom zou een laars niet voelen?
Weinig weten wij; ook weinig,
Wat er omgaat in een laars.
| |
[pagina 118]
| |
Veertig jaar is 't haast geleden,
Och, het heugt haar nog als gistren,
Toen ook al op 't eigen plekje
Hing de gouden houten laars.
Maar neen, hangen was het toen niet;
Vastgesmeed zat ze aan haar ijzer,
En geen hand nog, die haar 's avonds
Teederlijk naar binnen droeg.
Eindelooze winternachten,
Vaak een sneeuwklomp, of met pijpen
IJs van neus en hiel haar druipend,
Stond de gouden laars toen door.
En in eenen van die nachten
(Geen klabakker die zich waagde
In den ijzig killen sneeuwstorm)
Plotseling verdween de laars.
| |
[pagina 119]
| |
Knakte een windvlaag 't stevig ijzer?
't Leek geen werk van menschenhanden...
Wie er ooit de daders meldde,
Niet de stomme gouden laars.
Maar het heugt haar nog als gistren,
Toen zij 't eerst weer tot zichzelf kwam,
Lag zij, bezig met ontdooien,
Lekker op een canapé.
Toen begon het lieve leven,
Toen de zalige zes weken,
Die, zoo oud als zij zal worden,
Nooit vergeet de gouden laars.
Dat was anders dan te zitten
Vastgeklonken aan een ijzer,
Alle dagen, alle nachten,
In de saaie Donkersteeg.
| |
[pagina 120]
| |
Deftig boven op een voetstuk
Kwam zij aan den wand te prijken,
Met niet minder dan Minerva,
Hoogsthaarzelve, tot pendant.
En van dat verheven standpunt
Hoorde zij dan al de wijsheid,
Die er pleegt verkocht te worden
Op de kast van een student.
Ook wel dwaas was, wat zij hoorde,
Tusschenbeide. Dat beviel haar
Haast nog beter. Men zou zeggen
Van zoo'n houten gouden laars!
Eenmaal op een achtermiddag
Greep haar heer haar bij de kuit en
Midden onder flesch en glazen
Plaatst hij op de tafel haar,
| |
[pagina 121]
| |
Doopt haar plechtig met Bourgogne,
En met algemeene stemmen
Kiest tot presidentenhamer
Haar het hooggeleerd dispuut.
Hoe nu davert zij en dondert,
Tot herstel van rust en orde,
Als de heele troep een spreker
Zoo maar in de rede valt.
Hoog zelfs boven 't dondrendst Io
En het daavrendst Gaudeamus
Bonst de gouden laars, thans hamer,
Is het noodig, met haar hak.
Ach, wel vlood voor al dat bonzen
't Allerglanzigst van haar goudglans,
Zooals roode wangen tanen,
Wen men al te hard studeert.
| |
[pagina 122]
| |
Doch dat had ze er graag voor over,
Alles had ze graag gegeven,
Tot den kwast, den fljnbewerkte,
Die er afhing van haar schacht.
Arme laars, gespleten was ze
En versplinterd gansch met wellust,
Had ze als hamer mogen sterven
Van het hooggeleerd dispuut.
Doch niet áldus was besloten:
Booze tongen, slimme dienders...
En een strenge commissaris
Maakte aan alles wreed een end.
Op een goeden morgen hing daar,
Nieuwverguld op kosten nog wel
Van haar vroegverloren meesters,
In de Donkersteeg de laars.
| |
[pagina 123]
| |
Daaraan denkt zij, daarvan droomt zij,
Van die langvervlogen dagen,
Als de westewind haar wiegelt
Aan haar onvermurwbren haak.
Daaraan denkt zij, daarvan droomt zij,
Als zij 's avonds uit haar hoekje
Zwijgend 't gas ziet lichtjes toovren
Op de schoenen om haar heen.
Och, zij heeft wel andre lichtjes,
Geestiger dan gas in schoensmeer,
Blinken zien uit vroolijke oogen! -
Blonken nu die oogen nòg?
In 't begin bij tusschenpoozen
Zag zij nog wel eens een enkle
Van haar vrienden, die beneden
Schichtig langs haar henenschoot.
| |
[pagina 124]
| |
Ja, één was er, bleek en mager
(Maar dat was dan ook een dichter):
Wat een zee van weemoed lag er
In den blik, dien hij haar schonk!
Of hij voortgaat nog met dichten
En met weemoedvol te blikken?
Vruchtloos wacht op eenig naricht
Jaar en dag de gouden laars.
Laat haar wachten, laat haar droomen,
Laat het haar toch nimmer weten:
Ach, de bleeke, maagre zanger
Is niet mager meer en bleek.
| |
[pagina 125]
| |
Ook het zingen gaat hem niet meer
Zoo gemaklijk af als vroeger:
Als hij somtijds nog een vers maakt,
Zijn het verzen zonder rijm.
En het naarste nog van alles:
Uit zijn oogen, vol van weemoed,
Kan hij al niet goed meer kijken
Dan gewapend met een bril.
Laat haar wachten, laat haar droomen:
Kwam hij mooglijk nog eens weder,
Niet haar zanger zou herkennen
De oude, gouden, houten laars.
 |
|