Snikken en grimlachjes

[p. 29]

Aan Jacoba.

In uw groote bruine blikken

Schuilt een wondre toovermacht.

Nu eens troosten zij mij zacht,

Dan weer doen ze mij verschrikken.

Praat ik rustig met u over

Iets van algemeen gewicht,

Vriendlijk straalt dan uw gezicht,

Als de maan door lenteloover.

[p. 30]

 

Maar nauw waag ik het, te kikken

 

Van mijn hard poëtenlot,

 

Of meedoogelooze spot

 

Vuurspuwt uit uw donkre blikken.

 

 

 

Is het dan zoo iets bespotlijks,

 

Steeds te plassen in een zee

 

Van het onverklaarbaarst wee?

 

Is dat niet iets gruwzaam-godlijks?

 

 

 

Hoe? Reeds fonklen weer uw blikken?

 

Engel, och genade! Ik zweer:

 

'k Spreek nooit van mijn lijden weer.

 

Stom hoop ik mij dood te snikken.