Snikken en grimlachjes

[p. 16]

LXXII.

Wij zaten met ons vieren

In den tuin van de sociëteit.

‘Kijk, jongens!’ riep Sand, ‘wat passeert daar

Een eeuwig knappe meid.’

‘Ja,’ zei Kaai, ‘dat 's een pracht van een meisje,

Zoo zijn er geen twaalf in 't land!’

‘Ik hoor,’ zuchtte Haas, ‘ze is in stilte

Geëngageerd met een luitenant.’

‘Wat mankeert je, Paal?’ riep Sand weer,

‘Je wordt zoo bleek als de dood!

Neem wat dubbelgebeide!’ - ‘Neen, Dundas!’

Schreeuwde Haas, ‘breng gauw een glas rood!’

[p. 17]

 

Wel dronk ik, om Haas te pleizieren,

 

Het rood uit, - ook smaakte 't wel goed, -

 

Maar op geen van mijn beide wangen

 

Herriep het den rozengloed.

 

 

 

Sinds ik weet, dat een luitenant in stilte

 

Mag bluffen op haar bezit,

 

Zien mijn vroeggeknakte wangen

 

Onherroepelijk marmerwit.