Snikken en grimlachjes

[p. 12]

XXXIII.

Mijn hart was toegevroren,

Mijn tranen vloeiden niet meer.

Toen trof mij haar gloeiende blikstraal,

En de wateren ruischten weer.

O ware ik toch verdronken

In den bitterzilten vloed!

In brakke liefdetranen

Te smoren is honingzoet.