De pothoofdplant

[p. 71]

Confratersliedje

Ik moet de bruid eerst zien, door U geprezen;
want, Lieve Hemel, ik zag veler dicht'ren bruid....
- ach, hoe lichtzinnig tokkelt men de luit -
het zal weer schroom'lijk overdreven wezen.

Gij zingt, Gij moogt in haar geheimen wonen
en kent de weelden van haar zoete lijf;
misschien, Mijnheer, valt alles buiten kijf:
het meest zag ik imaginaire schonen.

Enfin, Gij zijt vervuld van haar mild leven
en a priori waarschuw ik U niet;
alleen fluit ik een oud soldatenlied:
de straf voor wie ‘zijn moeder heeft vergeven -’

(die is nog veel te goed...., zeg: voor 't gebonden leven).

Gij denkt, ik zoek weer de befaamde spijkers;
en als 't ‘laag water’ wast, wat zult Gij doen?
Pen en pantoffel - keel op wit blazoen -
't aloude wapen van de rederijkers.