De pothoofdplant

[p. 25]

Herinnering

Een oude vuurmond, een verroeste kogel,
hardstenen leeuwen met gesperde muil,
en voor de ramen, half in klimop schuil,
vloog door de kamers die verdwaalde vogel.

Een windvaan knarste - en de zestien eeuwen
van 't koôpren jaartal hingen uit het lood;
dit was geen slapen meer, dit was de Dood;
hier kwam de neiging om het uit te schreeuwen.

En, rusteloos, vloog maar door die vertrekken
de witte vogel, die geen uitweg vond;
zo dwaalt een geest na zijn verdoeming rond
en vindt geen handen, die tot hulp zich strekken.

Toen heb ik struik en doren op zij gebogen;
de wrakke vlonder droeg mijn jong gewicht
en door een open luik kwam tot het licht
die witte vogel fluitend heen gevlogen.

Mij heugt zo goed die vuurmond en die kogel,
d'arduinen leeuwen met gesperde muil
en voor de ramen, half in klimop schuil,
mijn Ziel, als gij verdwaald, een witte vogel.