Sneeuwklokjes

[p. 271]

Mijne zangen.

(Ten afscheid.)

Het vonnis werd vernomen,

En 't klonk, voorwaar niet mooi:

Niet in de lucht te komen!

Te blijven in de kooi!

Te zitten als de vogel

In 't kleine traliehok,

Om met gestreken vlogel

Te pruilen op zijn stok! -

Wat zal ik toch beginnen

Met al dien vrijen tijd?

Ik wil mij eens bezinnen:

Waaraan mijn kracht gewijd?....

Ik wil 't mijn vogel vragen,

Zooals soms Luther deed:

- ‘Heer Zanger! 'k moet u plagen,

Die 't door ervaring weet:

Wat doet ge, in 't hok gesloten? -’

Hoor! 't antwoord is reeds daar:

Mijn vogel heeft gefloten.

- ‘Ik dank u; ik ben klaar!

[p. 272]

 

Uw voorbeeld zal mij leeren:

 

Gij kreegt eens zangers keel;

 

Ik, door de gunst des Heeren,

 

Kreeg ook een soort van veêl.

 

Heur snaar wil ik bespelen,

 

Of 'k, hier of daar, een oor

 

Met mijn muziek kon streelen,

 

Goed voor een mild gehoor.

 

Mag ik geen krans ontvangen,

 

Licht wint mijn simple klank

 

Voor enkle mijner zangen

 

Me een kruimeltje van dank!’ -