Sneeuwklokjes (1878)

Sneeuwklokjes

(1878)–J.P. Hasebroek– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 85]
Twee vraagteekens. Gelukkige dagen, Door God mij beschikt, Waarin mij de zonne Des levens verkwikt! Gelukkige dagen, Waarin ik het licht Der kennis zie stralen, Volop, voor 't gezicht! Gelukkige dagen, Waarin men den grond Der dingen mag kennen, Dien de Oudheid niet vond; Waarin men bij d' oorspong Der wereld mag staan, En op haar geboorte De blikken mag slaan; Waarin het ontleedmes, In 's heelmeesters hand, Het weefsel des levens Ontdekt in 't verband;
[pagina 86]
Waarin de natuur ons, Zij 't scheemrend, een deel Ontraadselt van 't wonder Van 't groote Geheel; Waarin men den sluier Van 't aangezicht trekt, Waarmede de Sfinx zich Van 't leven bedekt!.... En toch, hoeveel neevlen Ook weg zijn gegaan, Ginds zie ik nog immer Twee Vraagteekens staan; Twee teekens, die vragen, Wat antwoord ik gaf Op 't raadsel huns daarzijns? Een Wieg en een Graf: Mijn Wieg, de eerste sponde, Waar 'k lachend op staar, Maar nu mij ontrustend Door 't vraagwoord: Vanwaar? Mijn Graf, laatste rustplaats Van moeite en geween, Maar nu mij verschrikkend Door 't vraagstuk: Waarheen? Vanwaar? en Waarhenen? - Geheimvolle Twee, Gestaâg mij vervolgend, In vreugd en in wee!
[pagina 87]
Vanwaar? en Waarhenen? - Al 't licht, me opgegaan Daar buiten, wat baat het, Als 'k voor u blijf staan? Vanwaar? - Geest, wie zijt gij, Die 't leven mij gaaft? Waarheen? - Dood, waar kom ik, Als gij mij begraaft? Vanwaar? en Waarhenen? - Rijst nu uit het graf, Gij, schimmen der wijzen, Die God eens ons gaf! Athenen en Memfis, Parijs en Berlijn, Vereent nu uw stralen, En leent mij hun schijn! Noemt, noemt mij de Liefde, Wier maaksel ik ben! Onthult mij mijn Toekomst, Opdat ik haar kenn'. Ik gun het geheim u Van lucht, aarde en zee, Zoo gij maar me ontsluiert 't Geheim van die Twee!.... Ach, vruchtlooze vragen! De dag is gedaagd, De nacht is gebleven, Waar ge uitkomst uit vraagt.
[pagina 88]
De Wijzen, zij zoeken En twisten te zaam; Maar geen hunner noemt u D' onnoembaren Naam. De Sfinx blijft steeds spraakloos, En nooit scheen zoo dicht De sluier, haar wezen Bedekkend voor 't licht. Mijn tijd is de Hiob Op d' aschhoop der smart Van lichaam en ziele, Vertwijflend in 't hart. De kring van zijn vrienden Biedt licht en schaft raad.... Ellendige troosters! Zij meerdren nog 't kwaad, Totdat van den hemel De Almachtige spreekt, Wiens woord van het raadsel Het zegel verbreekt. Gelukkige Hiob, Wiens blinddoek dus viel, God lof! uwe ervaring Werd die van mijn ziel. Waar tergend mij daagde Mijn Vraagteeken-paar, En 'k immer bleef tasten: Waarheen? en Vanwaar?
[pagina 89]
Daar is mij verschenen Mijn God in zijn Woord, Welks licht in mijn binnenst Ontdekkende gloort. Niet dat ik nu alles Doorgrond of versta, Maar 'k zie, en 't onzichtbre, Dat bleef, komt hierna. Een licht schijnt op 't Wiegje, Waar 't kindjen in rust, En 'k zegen den Vader, Die welkom mij kust. Een licht straalt op 't rustbed Van 't Graf, dat mij wacht, En 'k roem den Getrouwe, Die wekt uit den nacht. Mijn Vraagteekens werden Tot teeknen van dank, Voor 's heerlijken Antwoords Volzaligen klank! God! dank voor den lichtstraal, Die me oplossing bood! Vanwaar? - Uit Gods armen! Waarheen? - Naar Gods schoot!

Vorige Volgende