Het dagboek van dr. G.H.C. Hart

Dinsdag 2 juli 1940

Degenen, een kleine kring, die op de hoogte zijn van het ‘Indië-plan’, houdt dit voortdurend bevangen.

Hoe meer ik erover denk, hoe juister, hoe grootscher, hoe meer in overeenstemming met de tijdsomstandigheden ik het vind.

Welter en Steenberghe en, in mindere mate ook Van Kleffens en Dyxhoorn, strijden er met alle kracht voor en Lamping en ik steunen hen daarbij met argumenten en aanmoediging.

Maar bij de rest van het Kabinet is, na de weigering van Hare Majesteit, het élan er weer uit: als zij eendrachtig waren zouden m.i. de bezwaren van de Koningin wel worden overwonnen. Maar ik moet de eerste gave, flinke daad van het Ministerie als zoodanig nog zien.

[p. 32]

Ook tegenover de Britsche Regeering zijn zij zonder ruggegraat en het gevolg is dat wij hier m.i. voortdurend aan gezag op allerlei terrein inboeten. De Engelschen hebben alleen respect voor den tegenspeler, die partij geeft. Op mijn eigen terrein heb ik weinig moeilijkheden met hen, maar ik moet telkens bemerken, dat Buitenlandsche Zaken en Defensie tegenover de Britten practisch nooit een standpunt durven innemen.

En de meeste andere ministers kunnen zich nauwelijks in de Engelsche taal verstaanbaar maken: diploma M.U.L.O. moest in den vervolge voor ministers zeker worden geëischt.

Daarbij komt, dat thans blijkt, hoe bitter weinig onze uit de politieke partijen gesproten Ministers beteekenen en praesteeren, als zij hun departement niet bij de hand hebben.

Deze zaak, naast de naargeestige behandeling van het plan om de Regeering naar Nederlandsch-Indië over te brengen, gaat mij langzamerhand zéér hoog zitten en ik sta daarin zeker niet alleen. Maar wat kunnen wij eraan doen?